De roman Gone with the Wind uit 1936 krijgt een disclaimer waarin wordt gewaarschuwd voor onder meer "racistische stereotyperingen".
Hm. Daar kun je natuurlijk iets van vinden. Maar ik ben met mijn gedachten bij Woody Guthrie. Of beter, bij Song to Woody. Bob Dylan schreef dit liedje begin jaren zestig, als een hommage aan zijn idool.
Op zich hebben deze twee dingen niets met elkaar van doen. Dylan gebruikte geen rasistische stereotyperingen. Guthrie ook niet. Waar het om gaat, is de boektitel. Gone with the wind.
In Dylan's eerbetoon aan Guthrie staat namelijk deze ene zin: Here’s to the hearts and the hands of the men / That come with the dust and are gone with the wind.
Misschien heeft Dylan het boek van Margaret Mitchell wel gelezen, en gebruikt hij bewust de titel in zijn eigen compositie. Misschien ook niet.
Mijn geheugen en associaties komen weer langzaam maar zeker weer terug. Dat is prettig. Ruim een jaar geleden kwam corona ook op de Bleek langs. Een rotvirus, zeker. Maar het heeft zeker niet het laatste woord.
Wat was, komt weer terug. Op min of meer het oude niveau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten