Freek de Jonge sprak in zijn bijdrage in de BOBcast over imperfectie. En dat imperfectie bij Dylan een rode draad is in zijn carrière. Een nummer opnemen en dóór! Die gedachte onderstreep ik wel. De studio-albums van Dylan zijn momentopnames. Soms ook niet meer dan een probeersel of een aanzet.
Het beste voorbeeld is dat van Blind Willie McTell, dat op The Bootleg Series vol. 3 is terug te vinden. De opname was mooi, maar niet goed genoeg om mee te nemen op de elpee Infidels. En dus verdween het in de kast, om pas in 1991 weer tevoorschijn te worden getoverd.
De mannen van The Band, in een herschikking weer bijeen, hoorden dit nummer en maakten een eigen versie van 'Willie'. Die versie was volgens His Bobness de definitieve uitvoering van dat nummer.
Ik moest door De Jonge ook denken aan Leonard Cohen. Net als Dylan Joods. En dichter. Beiden genoemd als laureaat van de Nobelprijs voor de Literatuur; Dylan kreeg die in 2016, het jaar dat Cohen het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde.
Cohen schreef het nummer Anthem, met daarin de mooie zin: There is a crack in everything / That's how the light gets in.
En zo is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten