Mijn eerste concert van Bob Dylan is vandaag volwassen geworden. Achttien jaar geleden zag ik de bard voor het eerst optreden. In Ahoy, Rotterdam. Het optreden staat op een bootleg in mijn kast met Dylan-albums. Zo af en toe schuif ik de cd's in de cd-speler; vandaag is weer zo'n dag om naar de opnames te luisteren.
En te verheugen op de bekende dingen. De opener, de akoestische nummers, Blind Willie McTell, Blowin' In The Wind. Ik weet wat komen gaat, omdat ik de bootleg al tientallen keren heb teruggeluisterd. Ik weet wat komen gaat, omdat het concert een onuitwisbare indruk op me heeft gemaakt.
Is dat laatste wel zo? Of hebben de reviews, de verslagen, de herinneringen van anderen zich in mijn hoofd genesteld om een geheel eigen memorie te maken van dit optreden? Dat zou goed kunnen, maar het doet er zo'n dag als vandaag niets toe.
Het is genieten.
Puur genieten van een man op dreef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten