2 mei

Vandaag is het zestien jaar geleden dat ik voor het eerst bij Bob Dylan ben geweest. Voor mij een half leven geleden. Het was mijn tweede concert dat ik toen bezocht. Twee jaar eerder was ik ook al in de Rotterdamse concertzaal geweest, toen voor een concert van Doe Maar. En ja, Bob Dylan is van een ander kaliber.

Sinds dat concert gaat Dylan meer dan daarvoor met mij op pad. Daarvoor had ik slechts van horen zeggen, die avond in mei 2002 heb ik hem voor het eerst horen spelen. Nog steeds geldt die show voor mij als norm voor alle resterende optredens.

Wait For The Light To Shine was het eerste wat Dylan mij in levende lijve toewenste. Blowin’ In The Wind zong hij meerstemmig met Larry Campbell en Charlie Sexton. Solid Rock knalde keihard door de zalen, een geloofsbelijdenis pur sang. Maar het mooiste en schoonste was wel Blind Willie McTell.

Zestien jaar.

Toen The Band afscheid nam met The Last Waltz, deden ze dat na zestien jaar muziek maken: eerst acht jaar met Ronnie Hawkins als The Hawks, daarna acht jaar met Bob Dylan en als zelfstandige band.

2 mei. Het is ook de dag dat Osama Bin Laden door Navy SEALs door het hoofd werd geschoten in een zwaarbeveiligd huis waar hij op dat moment verbleef. Diezelfde dag had ik voor Perspex van PespectieF een interview met Jan Marijnissen, voorman van de Socialistische Partij.

Een datum om te onthouden. Vooral vanwege 2 mei 2002.