Door een aantal
opeenvolgende gebeurtenissen, kreeg ik de cd Live 1961-2000 in mijn
handen geduwd. Een Dylan-cd met als ondertitel: 'Thirty-nine years of
live performances'. Het album werd anderhalf decennium uitgegeven in
Japan, alsof dat zo'n groot Dylan-minnend land is. Enfin, het ís
uitgegeven en het ís uitgebracht in Japan. Daar moeten we het mee
doen.
De cd is een
hebbedingetje dus, uitgebracht door SME Records. Alleen op de Japanse
markt. Het leuke aan zo'n aparte uitgave is dat de liner notes in de
eigen landstaal zijn geschreven. Mijn Japans is niet zo heel goed,
dus ik moet maar gewoon doen met de gekozen nummers op de cd. Geen
slechte beperking.
Live 1961-2000 is een
leuk samengestelde cd. Allemaal live-opnames, vanzelfsprekend.
Live-opnames van leuke nummers, die tot aan het verschijnen van deze
cd onbekend of ondergeschoven waren. Een aantal van die onbekende
live-opnames op deze cd is inmiddels door de geschiedenis ingehaald.
Neem bijvoorbeeld I Don't
Believe You. Opgenomen in de Free Trade Hall, Manchester, in 1966.
Inderdaad, het beruchte “Judas!”-concert. Tegenwoordig is dit
nummer gewoon regulier te beluisteren op The Bootleg Series 4: Live
1966.
Of luister naar It Ain't
Me Babe, door de Japanners geplukt uit de film Renaldo & Clara.
Deze versie is ook gewoon te vinden op The Bootleg Series 5: Live
1975, het muziekverslag van The Rolling Thunder Revue.
Andere nummers waren al
eerder op cd gezet, zoals Slow Train op Dylan & The Dead en
Dignity van MTV Unplugged. Leuk is de live-opname van Country Pie
(live in Portsmouth, 2000) en Born In Time (opgenomen in 1998 in New
Jersey).
Maar waar het mij
persoonlijk vooral om te doen is, is de opening. In 2001 schreef
ND-journalist Herman Veenhof het volgende over Live 1961-2000:
'”Hoe bedoel je:
gelukkig?”, schraapte Dylan vorig jaar [in 2000 dus] nog tegen een
journalist van het liberale boegbeeld van de popmuziek, Rolling
Stone, toen die hem vroeg of hij, eh...., gelukkig was.
“Gelukkig? Dat is een woord voor yuppen. Het gaat niet om geluk of
ongeluk, maar om gezegend zijn of niet. Zoals de Bijbel zegt:
Welzalig de man die niet wandelt in de raad der goddelozen.” Dylan
citeert daar de King James Version van Psalm 1:1 [Blessed is the man
that walketh not in the counsel of the ungodly, nor standeth in the
way of sinners, nor sitteth in the seat of the scornful.]
Diezelfde toon ademt de
gospel blues, de afkeer tegen de troep die de wereld herbergt en de
hoop (geen zekerheid meer) dat de hemel beter is. Niet voor niets
opent een gloednieuwe cd met 'live'-uitvoeringen met 'Somebody
Touched Me' ('must have been the hand of the Lord'), een up tempo
religieuze song die in elke kerk zo gezongen kan worden.
Het nummer wordt gevolgd
door Wade in the Water, bijna veertig jaar terug opgenomen. Dylans
stem is daar al net zo'n krakerig oud mannetjesgeluid en de
boodschap, over Gods kinderen die voortstrompelen door het vuile
water in de Jordaan, weinig hoopgevend voor de jonge zanger. 'Het
leven van Bob Dylan' lijkt een cirkelgang.'
Tot zover Herman Veenhof,
in wiens woorden ik mij kan vinden en waar ik het dus ook bij wil
laten. Voor deze zondag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten