zondag 6 september 2015

Live 1961 – 2000; 39 years of live performances


Door een aantal opeenvolgende gebeurtenissen, kreeg ik de cd Live 1961-2000 in mijn handen geduwd. Een Dylan-cd met als ondertitel: 'Thirty-nine years of live performances'. Het album werd anderhalf decennium uitgegeven in Japan, alsof dat zo'n groot Dylan-minnend land is. Enfin, het ís uitgegeven en het ís uitgebracht in Japan. Daar moeten we het mee doen.
De cd is een hebbedingetje dus, uitgebracht door SME Records. Alleen op de Japanse markt. Het leuke aan zo'n aparte uitgave is dat de liner notes in de eigen landstaal zijn geschreven. Mijn Japans is niet zo heel goed, dus ik moet maar gewoon doen met de gekozen nummers op de cd. Geen slechte beperking.
Live 1961-2000 is een leuk samengestelde cd. Allemaal live-opnames, vanzelfsprekend. Live-opnames van leuke nummers, die tot aan het verschijnen van deze cd onbekend of ondergeschoven waren. Een aantal van die onbekende live-opnames op deze cd is inmiddels door de geschiedenis ingehaald.
Neem bijvoorbeeld I Don't Believe You. Opgenomen in de Free Trade Hall, Manchester, in 1966. Inderdaad, het beruchte “Judas!”-concert. Tegenwoordig is dit nummer gewoon regulier te beluisteren op The Bootleg Series 4: Live 1966.
Of luister naar It Ain't Me Babe, door de Japanners geplukt uit de film Renaldo & Clara. Deze versie is ook gewoon te vinden op The Bootleg Series 5: Live 1975, het muziekverslag van The Rolling Thunder Revue.
Andere nummers waren al eerder op cd gezet, zoals Slow Train op Dylan & The Dead en Dignity van MTV Unplugged. Leuk is de live-opname van Country Pie (live in Portsmouth, 2000) en Born In Time (opgenomen in 1998 in New Jersey).
Maar waar het mij persoonlijk vooral om te doen is, is de opening. In 2001 schreef ND-journalist Herman Veenhof het volgende over Live 1961-2000:
'”Hoe bedoel je: gelukkig?”, schraapte Dylan vorig jaar [in 2000 dus] nog tegen een journalist van het liberale boegbeeld van de popmuziek, Rolling Stone, toen die hem vroeg of hij, eh...., gelukkig was. “Gelukkig? Dat is een woord voor yuppen. Het gaat niet om geluk of ongeluk, maar om gezegend zijn of niet. Zoals de Bijbel zegt: Welzalig de man die niet wandelt in de raad der goddelozen.” Dylan citeert daar de King James Version van Psalm 1:1 [Blessed is the man that walketh not in the counsel of the ungodly, nor standeth in the way of sinners, nor sitteth in the seat of the scornful.]
Diezelfde toon ademt de gospel blues, de afkeer tegen de troep die de wereld herbergt en de hoop (geen zekerheid meer) dat de hemel beter is. Niet voor niets opent een gloednieuwe cd met 'live'-uitvoeringen met 'Somebody Touched Me' ('must have been the hand of the Lord'), een up tempo religieuze song die in elke kerk zo gezongen kan worden.
Het nummer wordt gevolgd door Wade in the Water, bijna veertig jaar terug opgenomen. Dylans stem is daar al net zo'n krakerig oud mannetjesgeluid en de boodschap, over Gods kinderen die voortstrompelen door het vuile water in de Jordaan, weinig hoopgevend voor de jonge zanger. 'Het leven van Bob Dylan' lijkt een cirkelgang.'
Tot zover Herman Veenhof, in wiens woorden ik mij kan vinden en waar ik het dus ook bij wil laten. Voor deze zondag.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten