Dit weekend is het zestig jaar geleden dat The Times They Are a-Changin' verscheen. Het is het derde album van Bob Dylan, maar de eerste volledige plaat met eigen teksten. Zijn titelloze debuutalbum telde twee eigen composities (Talkin' New York en Song to Woody), het tweede album The Freewheelin' Bob Dylan telde dan weer twee covers (Corrina, Corrina en Honey, Just Allow Me One More Chance").
Wat moeten we zeggen over The Times? De mooie hoes, natuurlijk. Die scherp afgetekende kop van de zanger. Het titelnummer, waar Lennaert Nijgh een vertaling van maakte en Boudewijn de Groot een hit mee scoorde; waar Paul de Munnik een betere bewerking van maakte, voor het duo Acda en de Munnik. Het mooie liedje North Country Blues, over een vrouw opgroeiend in de mijnen. De Spaanse laarzen, het anti-oorlogslied met God aan onze zij, de eenzame dood van Hattie Carrol.
Aan al die live-uitvoeringen van de man tijdens optredens. Met een mooie uitvoering in het Witte Huis, op audiëntie bij toenmalig president Barack Obama.
Zestig jaar alweer. Er zijn mensen in de afgelopen zes decennia geboren én overleden. Het album met de liedjes is cultureel erfgoed geworden. Net als al die andere songs van Dylan. UNESCO-materiaal. Om maar eens een kwalificatie te noemen.
Dylan zal zoiets niets uitmaken, denk ik. I used to care, but things have changed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten