John Wesley Harding is vandaag 55 jaar geworden. Nee, het gaat niet om de Texaanse boef John Wesley Hardin, maar om het countryfolk-album van Bob Dylan. Die noemde zijn album en de titelsong weliswaar naar John Wesley, maar spelde diens achternaam verkeerd.
Kan gebeuren.
Het album verscheen 27 december 1967, in die laatste kalenderweek tussen Kerst en de jaarwisseling. Misschien dat ik daarom zo van dit album houd in de afrondende dagen van december.
Een mooie plaat. Twaalf songs over outlaws, zwervers, immigranten, boodschappers en heiligen met een oudtestamentische moraal: I Dreamed I Saw St. Augustine, I Am A Lonesome Hobo, I Pity The Poor Immigrant en The Ballad of Frankie Lee And Judas Priest.
En muzikaal rustig. Maar bij Dylan is het vaker zo dat niets is wat het lijkt, zeker niet op het eerste gehoor.
Vorig jaar en het jaar daarvoor zaten we deze dagen thuis. We mochten niet de straat op vanwege de Corona-beperkingen. Nu mag het wel weer, maar is het vooralsnog rustig op straat. Alsof we een verkorte winterslaap in zijn gegaan.
Gisteravond luisterde ik naar Met Het Oog Op Morgen, een aangenaam radioprogramma om een lange dag mee af te sluiten. Ik werd blij verrast. Want ik hoorde Dylan bij Het Oog. Met het nummer Father Of Night van de elpee New Morning.
Dichter Archibald MacLeish had Dylan gevraagd voor muziek bij een nieuwe musical. Archie was bezig om The Devil and Daniel Webster te bewerken tot Scratch. Dylans bijdragen werden niet gebruikt voor het toneelstuk. En dus had de maestro de handen vrij om zijn liedjes voor eigen gebruik in te zetten.
En zo kwam het gisteravond bij Het Oog terecht. Er zijn slechtere nummers om een radioshow mee te vullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten