Nieuwsuur kwam deze week met een verhaal over Catharina de Grote. Jarenlang stond ze fier overeind op een sokkel in het centrum van Odessa. In het verhaal wordt de worsteling weergegeven hoe de Oekraïners omgaan met de Russische kunst en cultuur. Het roept de vraag op: moet Russische kunst worden gecanceld?
Odessa. Literatuur. Kunst. Binnen mum van tijd ben ik bij Bob Dylan. Hij is muzikant - een kunstvorm. In 2016 kreeg hij de Nobelprijs voor de literatuur. En zijn grootouders Anna Kirghiz en Zigman Zimmerman verlieten Odessa in 1905, vanwege de pogroms in dat land.
Zouden in Odessa en Oekraïne nog achterneven en achternichten van Dylan rondlopen? Heeft hij contact met ze? Geen idee. Deze familiaire dingen gaan ons als gewone stervelingen misschien ook niet aan. Maar ik denk er wel even aan.
En ik denk aan twee coupletten uit With God on Our Side. Over de Tweede Wereldoorlog, toen de Duitsers zes miljoen Joden... In the ovens they fried. En dat couplet over het haten van de Russen, die ruim honderd jaar geleden ook Oekraïne als hun grondgebied hadden.
Maar Amerika is 'the land of the free'. Dylan heeft wel eens gezegd dat hij is geboren in het verkeerde gezin. Met een verkeerde naam. De kans is groot dat hij min of meer gebroken heeft met zijn familie - hoewel zijn contact met moeder altijd goed is geweest.
Ook dat weten we niet. Of nauwelijks. En ook dat gaat ons niets aan.
We moeten het met Dylan's songs doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten