Afgelopen week had ik een
oud-collega van me over de vloer. We kwamen te spreken over Bob Dylan
– geen wonder, want in mijn woonkamer hangen verschillende posters
van deze zanger. Vanzelfsprekend moest er ook muziek worden gedraaid.
Je kunt niet over Dylan praten, zonder de maestro zelf aan het woord
te laten. Maar wat draai je dan?
Uit de grote voorraad
koos ik voor Girl From The North Country. En dan niet alleen voor de
versie zoals die op The Freewheelin’ Bob Dylan is te vinden.
Natuurlijk, daar begin je wel mee. Maar dan begint het ook pas.
Want nadat ik het
origineel had laten horen aan mijn oud-collega, was de volgende
versie het duet met Johnny Cash, te horen op Nashville Skyline. Om
vervolgens de live-versie uit de kast te trekken, die Dylan liet
horen in de Heineken Music Hall in november 2003.
Vervolgens was het de
beurt aan twee cover-versies. De ene versie is van Jacques Mees, te
vinden op zijn Dylan-tribute-album Shooting Star uit 2010. Afsluitend
is er de live-versie van Eels, een hartverscheurende uitvoering –
te horen op het album Eels with Strings: Live at Town Hall.
Het is maar een begin. En
het is maar een keuze uit het repertoire van Dylan. Ik had ook tal
van andere nummers en versies kunnen laten horen. Maar dat heb ik
niet gedaan. In de beperking toont zich immers de meester.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten