Balans

Vandaag is het Allerheiligen, morgen volgt Allerzielen. Bob Dylan begint vanavond aan deel 2 van zijn Europese tournee. Het optreden staat gepland in Forest National in Bussel, de hoofdstad van België en de Europese Unie. Morgenavond staat het Muziekgebouw in Eindhoven op de agenda, om na twee dagen rust de draad op te pakken in het Amsterdamse theater Carré.

Is het nodig om een tussenbalans op te maken? Dylan heeft een vaste setlist dan toch gevonden. Waren aan het begin de Frank Sinatra-songs nog inwisselbaar via een soort carrousel, nu heeft ook de crooner zijn vaste plek gevonden in Dylan's performance.

Met de Nederlandse concerten voor de boeg, stijgt ook de aandacht in de media voor Bob Dylan. Via sites als ExpectingRain en Bob Dylan in (het) Nederland(s) is te zien hoe Dylan piekt in de media der Lage Landen. Waarbij het ook helpt dat eind deze week deel 12 verschijnt van de fameuze Bootleg Series: The Cutting Edge 1965-1966.

Vanavond dus Brussel.

I left Rome and landed in Brussels

On a plane ride so bumpy that I almost cried

Clergymen in uniform and young girls pullin’ muscles

Everyone was there to greet me when I stepped inside

Newspapermen eating candy

Had to be held down by big police

Someday, everything is gonna be diff’rent

When I paint my masterpiece

Avond #2720 sinds de start van The Never Ending Tour in 1988. Vrijwel vanaf de start van deze indrukwekkende tournee (een jaar later) kwam bassist Tony Garnier in de begeleidingsband; Garnier maakt nog steeds deel uit van Dylan's begeleidingsband en geldt als de muzikale leider. Het Eindhovens Dagblad heeft hieraan een aangenaam artikel gewijd.

Dylan in de Lage Landen. Nooit eerder gaf de bard zoveel concerten tijdens een tourleg (een 'aflevering' in zijn tourschema) in Nederland: vier. Wel vaak één of twee avonden, waarna Dylan door ging. Een keer eerder trad hij vaker op, in 2009 gaf hij drie optredens in de Heineken Music Hall. Komende week dus drie optredens in Carré, plus een concert in Eindhoven.

Eén van de komende Carré-shows wordt mijn zevende Dylan-concert. De man verveelt nooit, zelfs niet – of juist omdat – hij zichzelf letterlijk in de schaduw zet. Het gaat bij Dylan steeds minder om zijn eigen persoon en performance, maar steeds meer om zijn boodschap. Dylan als een soort dominee, bijna.

Een onwillig profeet, misschien zelfs.

Maar dan is het alweer teveel interpretatie en Dylan voor een eigen karretje spannen. I ain't gonna work on Maggie's farm no more.

Een tussenbalans? Nee, dat is het niet geworden.