Tom schrijft over
ogenschijnlijke details. Trivia, zoals je wilt. Want maakt het echt
wat uit of je een gele hoes van John Wesley Harding hebt of de
bekende grijsbruine hoes? Is het van belang of het platenlabel oranje
is of niet? Nee, het maakt natuurlijk geen donder uit.
Soms stoor ik me aan die
pietluttigheden (“Mag ik dat zo zeggon?”). 'Man, trek gewoon die
plaat uit de kast en geniet!'
Tegelijk weet ik dat ik
niet zo moet reageren. Ik ga niet zo ver in mijn Dylan-verzameling
als Tom. Voor mij is het niet zo heel erg noodzakelijk om
verschillende persingen te hebben van één elpee. Maar ik weet dat
ook ik houd van die randzaken. Juist het verzamelen van dit soort
feitjes en 'hebbedingetjes' maakt de interesse levend.
Ik weet ook, dat als Tom
weer heeft geschreven over een bezoek aan een kringloopwinkel of een
muziekwinkel, dat ik dan ook weer eens op pad wil. Niet met het idee
dat ik hetzelfde vindt als Tom, evenmin voor dezelfde prijs. Maar wel
omdat ik weet dat juist deze winkels het mooiste aanbod hebben. In de
meest brede zin des woords: mooie boeken, prima platen, ongein. Voor
een habbekrats.
In Alles Is Oké, Ma
schrijft Tom dat hij steeds vaker een dag heeft dat hij niet naar de
muziek van Dylan luistert. Weliswaar denkt hij dagelijks aan onze
gezamenlijke held – maar tussen denken aan en luisteren naar zit
een verschil. Daarin verschillen we niet zoveel (meer), want ook ik
luister niet meer dagelijks naar Dylan, hoewel hij wel dagelijks door
mijn hoofd schiet. En ik kan uit eigen ervaring spreken: er is een
leven na een dagelijkse dosis Dylan.
Moet er nog iets gezegd
worden? Ik ben blij met dit nieuwe Willems-boek. Het levert weer
leuke feitjes op. Maar het herinnert me ook aan een andere belofte.
Een belofte aan mezelf. Ik heb namelijk een manuscript liggen over
Dylan. Eigenlijk al veel te lang, ik heb het nooit echt afgemaakt.
Terwijl ik al wel een uitgever heb.
Ik moet er tijd voor
maken. En er werk van maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten