Het voorjaar prikt de
zonnestralen krachtig maar tegelijk nog onzeker door de ozonlaag.
Alsof de zon weet wat hem (of haar?) te doen staat, maar nog niet
zeker weet of het nu de goeie tijd daar voor is. Het is voorjaar,
maar nog geen definitieve lente.
De zonnestralen geven
desondanks wel een goede aanleiding om een oud concert van Dylan uit
de kast te pakken. Net als talrijke andere Dylan-fans heb ik naast de
reguliere discografie, ook een aantal bootlegs in mijn verzameling.
Bootlegs zijn concertopnames die door handige liefhebbers worden
gemaakt. En uitgegeven, keurig op een zilveren schijfje, met een
prima begeleidend boekje erbij.
De bootleg van vandaag,
verzorgd door Crystal Cat Records, is de opname van Dylans concert
van 2 mei 2002. In Ahoy, Rotterdam. Het was mijn eerste concert van
de grootmeester. Het voorjaar, de eerste warme en opgewarmde dagen
zijn goed voor het terugluisteren van dit concert. Vanwege de
frisheid van dit optreden.
Als ik de cd in de speler
duw, verheug ik me op de details die ik al zo goed ken. Omdat ik de
bootleg al zo vaak heb beluisterd.
Het intro, waarbij een
jonge vrouw zich beklaagd tegen iemand anders. “Heey.” Dan even
niets. “... opeens voor ons staan, heey.” Dan weer even niets. En
dan een jonge man. “Wat zeg je?” Waarna het gesprek even snel is
afgelopen als ze is begonnen.
De opener, Wait For The
Light To Shine. Met die meerstemmige zang, Dylan ondersteunt door de
gitaristen Larry Campbell en Charlie Sexton. De slide guitar van
Campbell in I Threw It All Away. De immer schone Love Minus Zero/No
Limit (met die slide guitar weer). De stevige Solid Rock. Die keurige
versie van Sugar Baby, met die bekeringsoproep aan het einde. De
trommels van invaldrummer Jim Keltner. En uiteraard de goede basis
van bassist Tony Garnier.
Maar ook de verrassingen.
Blind Willie McTell. Solid Rock. The Wicked Messenger. Man Of
Constant Sorrow. If Dogs Run Free. Die meerstemmige Blowin' In The
Wind. Dat soort dingen. Ik ken de details, weet wanneer wat komt. En
toch laat ik me elke keer weer verrassen. Misschien omdat het mijn
eerste Dylan-concert was.
Maar misschien ook omdat
ik deze opname associeer met het voorjaar. De tijd van de verrassende
details.
Dit verhaal staat ook op
mijn andere weblog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten