Gisteren was in Paradiso
het Bal der Geweigerden. Ik had er graag bij willen zijn, om meer dan
één reden. Ga maar na: Paradiso, een voormalige kerk (reden 1), een
alternatief boekenbal (ben zelf ook een auteur) en het thema was 'No
Direction Home', en de schijnwerpers stonden op Bob Dylan,
grootmeester van de muziek.
Maar vanwege fysieke en
financiële redenen kon ik er niet bij zijn.
Ik had evenmin een
uitnodiging.
En daarbij, er was wel
veel ruimte weggelegd van de Dylan-vertalers Bindervoet & Henkes.
Dat staat de organisatie uiteraard vrij. Maar echt onder de indruk
ben ik niet van dit vertaal-duo. Ze vormen niet echt de
Lennon/McCartney van de Nederlandse vertalers.
Dit Bal gaf me wel de
gelegenheid om vandaag de gelijknamige documentaire van Martin
Scorsese uit de kast te trekken. Een prima televisiedocument. Zo'n
3,5 uur, met interviews met onder meer Dave Van Ronk, Pete Seeger en
natuurlijk Dylan zelf.
Inmiddels is No Direction
Home negen jaar oud. In die tijd is veel materiaal omtrent en van
Dylan verschenen. Waaronder het ondergewaardeerde Modern Times. Het
uitstekende Tempest. De blog van Tom Willems (en zijn boeken,
uiteraard). Ik noem lang niet alles. Dat hoeft ook niet.
Loop eens zelf naar je
eigen boeken- en muziekkast. En lees en luister wat in het afgelopen
decennium van en over de Amerikaanse poëet is verschenen.
Een ander iets dat is
verschenen, is de film I'm Not There, van Todd Haynes. Zes acteurs
die zeven “verschillende Bob Dylans” spelen. Eén van die acteurs
is de jonge zwarte Marcus Carl Franklin, die het Dylan-personage
Woody Guthrie speelt.
Deze Woody Guthrie reist
met de trein, waar hij het uitschot van de maatschappij ontmoet
(enigszins gechargeerd). Trein. Symbool van de odyssee die Dylan zou
maken. Het symbool van verlangen.
Dat is tenminste van
Henny Vrienten heeft gedacht. De voormalige frontman van Doe Maar
maakte een bloemlezing voor de Boekenweek, dat 'Reizen' als thema
heeft. “De trein schrijft liedjes van verlangen”, heet de
Vrienten-bloemlezing.
Waarvan akte.
De VPRO ging vorige week
langs bij Henny Vrienten. De zanger legt uit hoe het werkt. Een
bloemlezing maken. En hij geeft en passant ook zijn mening over de
teksten van Dylan. Ik neem het ter kennisgeving aan.
Moet er verder nog iets
worden gezegd?
Nee.
Hier laat ik het bij.
Tot zover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten