Vandaag wordt stilgestaan bij de aanslagen van 9/11, precies twintig jaar geleden. Twee vliegtuigen vlogen in de torens van het WTC, een derde vliegtuig dook in het Pentagon en een vierde vliegtuig stortte neer in de buurt van Shanksville (Pennsylvania).
Wat deze aanslagen zo absurd maakten, was de omvang met bijna 3000 directe doden. Ook de doelwitten spraken tot de terroristische verbeelding: het economische hart van het Westen, de twee wolkenkrabbers waarin de internationale ('westerse') handel werd bedreven, bleek te raken. Ook het ministerie van Defensie bleek niet in staat zichzelf te verdedigen.
Plus het feit dat deze aanslagen vrijwel gelijk live werden weergeven op CNN, waarvan de beelden gelijk op andere nationale tv-stations integraal werden uitgezonden. We konden het allemaal meemaken op het moment dat het gebeurde.
Dezelfde dag verscheen Dylan's album "Love And Theft". Dat was het album dat ik 'in Dylan raakte'. Het was een toevalligheid dat beide gebeurtenissen tegelijkertijd plaatsvonden. Hoewel, in de film How Many Roads van Jos de Putter wordt duidelijk dat sommige fans in "Love And Theft" aanwijzingen zagen tot deze beruchte dag en daarbij ook troost vonden in de teksten van dit album; het album dat uiteraard in de maanden voorafgaand aan 9/11 werd opgenomen, om die dag uit te kunnen brengen.
Ik duik onder in "Love And Theft", terwijl de beelden van de brandende Twin Towers over mijn netvlies schuiven. Als een floater.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten