Met een collega had ik het gisteravond over Bob Dylan. Een goed onderwerp om over te praten, zeker als je gesprekspartner óók Dylan-fan is. We hadden het onder meer over het optreden van de zanger in Ahoy, mei 2002. Het was mijn eerste Dylan-concert, voor mijn collega bleek het een herinnering te zijn die werd gevormd op basis van de bootleg.
Een uitstekend concert. Vanwege de vele improvisaties. De akoestische gitaren. Het meerstemmige zingen met de gitaristen. Opener Wait For The Light To Shine. De uitvoering van Blind Willie McTell. De onovertroffen schoonheid met Blowin' In The Wind.
Maar het was ook het optreden met Solid Rock, afkomstig van het album Saved. Dat album is de laatste jaren wel iets meer voor me gaan betekenen dan in eerste instantie. Het was in mijn beleving een ondergeschoven kindje, dat moest opboksen tegen de muzikaal en tekstueel sterkere Slow Train Coming en Shot Of Love.
Maar luisterend naar Saved hoor je dat het niet zó'n slecht album is. Met dank aan het titelnummer, aan Solid Rock, In The Garden. Om maar eens wat te noemen.
En vanwege de goede hoes: het schilderij van Tony Wright.
Vandaag is het Schrikkeldag. De geboortedag van een van mijn Leeuwarder Dylan-vrienden, met wie ik in 2013 naar het concert in de Heineken Music Hall ben geweest. Het is een reden om de bootleg Man Of Steel And Constant Sorrow weer te draaien.
Goede titel voor een concert-registratie.
Het is ook een goede reden om de opnames van 2002 weer te draaien.
In willekeurige volgorde.
Schrikkeldag vandaag. Dylan heeft in zijn carrière één Schrikkeldag-concert gegeven, in 2008 in Monterrey, Mexico. Dit jaar is hij in februari thuis, misschien schrijft hij, zit hij in een studio of repeteert hij met zijn begeleidingsband. Want vanaf 1 april zit de Nobelprijs-winnaar in Japan voor een reeks concerten.
Mits dat niet door corona wordt afgeblazen.
Dat zien we dan wel weer. Eerst genieten van deze extra dag in het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten