woensdag 13 februari 2019

(Don't) Look Back

Aan mijn verzameling van Bob Dylan-albums is een nieuw exemplaar toegevoegd. Niet een nieuwe plaat met eigen songs, maar een heus White Album. Het is niet de witte The Beatles van The Beatles, een verslag van een band in ontbinding. Maar een échte witte plaat.
Bert van de Kamp, voormalig muziekredacteur, schrijft in zijn onderhoudende boekje ABCDylan uit 2011 het volgende: “Witte Platen Van witte labels en witte hoezen voorziene, illegale uitgaven met (live)werk van bekende artiesten, van wie er aan het einde van de jaren zestig een hele reeks verschenen. Fans van Dylan vielen in dit opzicht ook in de prijzen (zie Little White Wonder, Great White Wonder, Stealin' en Daddy Rolling Stone). Later verschenen ze ook op cd en wezen nog slechts 'bootlegs' genoemd. Dylan en zijn management probeerden de bootleggers met de zogenaamde Bootleg Series de pas af te snijden.”
Een bootleg dus, genoemd naar de manier van smokkelen van het betreffende materiaal: via de laarzen, de boots. Zo ook mijn nieuwe Dylan-plaat dus. (Don't) Look Back heet mijn 3lp, een verwijzing naar de docufilm van D.A. Pennebaker uit 1967. Een verwijzing, want de film heet Dont Look Back, zonder apostrof en zonder de haken. Maar dat is voor een goede verstaander van ondergeschikt belang.
De drie zwarte schijven zitten in een doorzichtig folie. Op de hoes staat een korzelige foto van Dylan tijdens zijn optreden van het festival Isle of Wight in 1969. Aan de linkerkant van de hoes staat de tracklist, bovenaan in het midden enkel de naam DYLAN. Wat die tracklist betreft, het heeft een aantal foutjes. Zo is Percy's Song veranderd in Turn, Turn en is het anti-McCarthy-nummer over John Birch veranderd in John Birtch Society Blues – in plaats van Talkin' John Birch Paranoid Blues.
Maar dat zijn details.
Onderzoek via internet wijst uit dat het een album is uit 1971 en geperst bij het label is SODS Great Sound. De box zou eveneens het 1966-interview van Dylan in de Playboy moeten hebben, maar dat interview ontbreekt in mijn exemplaar. Je kunt niet alles hebben.
Sommige edities van deze bootleg hebben een andere foto, namelijk die van Greatest hits volume II. Die uitgave, eventueel met het interview bijgevoegd, dat is nog iets voor een andere keer om op te zoeken. Vooralsnog ben ik in mijn nopjes: een mooie box, een mooi item voor in mijn collectie.

Dit blog staat ook op FritsTromp.nl.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten