De dag dat Dylan optreedt in Las Vegas, heeft hij een bevrijdend telefoontje uit Stockholm gehad. Het Zweedse Nobelcomité heeft de Nobelprijs voor de Literatuur aan hem toegekend. Het heeft even geduurd, maar de Amerikaan heeft de prijs dan eindelijk te pakken. Al in 1997 werd de dichter voor het eerst genomineerd; sindsdien wordt Dylan jaarlijks genoemd, hoewel hij dit jaar bij de favorieten ontbrak.
De felicitaties zijn niet uit de lucht. Ik kreeg eveneens de hartelijke gelukwensen, waar ik natuurlijk wel blij mee ben. Hoewel ik er natuurlijk niets voor heb gedaan. Zo’n toekenning ligt volledig buiten mijn invloedssfeer. Maar desalniettemin ben ik een gelukkig man. En ik denk met plezier terug aan die ene avond in Oss.
Een jaar of wat geleden gaf popjournalist Bert van de Kamp een lezing over ‘De dag waarop Bob Dylan alweer niet de Nobelprijs voor de Literatuur kreeg’. Ik verwachtte een origineel verhaal. Stevige kost waarom Dylan terecht de Nobelprijs niet ontving. Maar het bleef allemaal wat in het luchtledige.
Van de Kamp haalde de bekende voorbeelden aan waarom Dylan genomineerd zou kunnen zijn: zijn naam – al dan niet ontleend aan Dylan Thomas –, zijn vriendschap met de Beat-leden Jack Karouac en Allen Ginsberg, zijn lied Subterranean Homesick Blues, een verwijzing naar die Beat-generatie.
Als tegenargument gebruikte Van de Kamp dat Dylan veelvuldig materiaal jatte van zijn collega’s. Een principe dat in de folkscene, waar Dylan uit komt, regelmatig werd gehanteerd. En wat gewone stervelingen ‘inspiratie’ noemen, heet in vaktaal ‘stelen’.
Enfin.
Ik ben benieuwd naar wat nu op de markt wordt gebracht aan Dylan-materiaal. Laat de stortvloed maar komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten