Terug

Ik ben weer terug. Anderhalve week heb ik niets van me laten horen. Ik was niet bezig met het schrijven en afmaken van mijn tweede boek over Bob Dylan, hoewel dat manuscript al te lang wacht op een afronding. Evenmin was ik door een auto aangereden, waardoor ik het tijdelijk rustig aan moest doen – dat heb ik al een keer meegemaakt en is niet per sé voor herhaling vatbaar.

Van het gevreesde writer's block had ik ook geen last. Schrijven is hard werken, en is slechts voor een klein gedeelte afhankelijk van inspiratie (houd moed, Marnix! Schrijven zorgt ervoor dat je blijft schrijven – schrijf desnoods het telefoonboek over, en je zult merken dat je zelf weer een blog in elkaar zet).

Het naspelen van de Stille of Goede Week heb ik ook niet gedaan, hoewel dat natuurlijk zomaar zou kunnen. Maar nee, ik heb dat niet gedaan. Ik was ook niet voor een week naar Taizé, het oecumenische klooster in Frankrijk, waar elk weekend Pasen wordt gevierd. Soms denk ik erover om naar het klooster te gaan, en in te treden als monnik. Mocht dat gebeuren, zal dat wel in Nederland zijn. Schiermonnikoog misschien.

Nee, in de afgelopen tien dagen ben ik niet thuis geweest. Ik verbleef bij mijn ouders. Het was niet een vakantie, maar verplichte rust na een ingreep. Daar kan ik veel over vertellen, maar dat doe ik niet. Daar is dit blog geen goed podium voor, het is immers een blog over Dylan én het is mijn andere zelfportret.

Enfin.

Ik ben er weer.

Is mij nog wat Dylanesk's opgevallen, de afgelopen maand-wisseling? Natuurlijk is er wat nieuws rond de dvd van MusiCares, de avond dat Dylan werd geëerd met een tribute-concert en hijzelf als een wereldleider de wereld toesprak. Het concert wordt sowieso uitgegeven, en ik meen dat de toespraak ook op het schijfje (of als extra schijfje?) wordt meegeperst.

Verder natuurlijk de Europese zomertournee. Dylan gaat weer naar het Europese vasteland, maar doet Nederland niet aan. Jammer, want gezien de cyclus die de man hanteert -dat hij ongeveer elke twee jaar in ons land optreedt- wordt hiermee onderbroken. Dat is de zanger natuurlijk niet te verwijten, want hij doet wat hij moet doen en is niet de Nederlandse 'bobcats' afhankelijk.

Afgelopen dinsdag hield prof.dr. Klaas van Veen zijn oratie bij de RijksUniversiteit Groningen. Eén van de vragen die hij zijn publiek voorhield, zonder er antwoord op te geven, was: Wie is de belangrijkste zanger van de afgelopen 100 jaar? Wie het weet, mag het zeggen. Ik heb een vermoeden.

Moet ik er verder nog iets over zeggen? Nee, voor nu is het ruim voldoende. Morgen weer een dag.