De zondag begon met een mooie regenboog. Ik moest onwillekeurig denken aan A hard rain’s a-gonna fall, vanwege dat ene zinnetje: I met a young girl, she gave me a rainbow.
Dylan is onderweg. On the road. Met een vaste setlist. In Oslo, waar de tournee begon, werd When I Paint My Masterpiece in een intieme setting gespeeld. Bij Tom Willems las ik dat dit arrangement vooral kwam, omdat een aantal bandleden door de maestro van het podium werd gestuurd.
Op internet circuleren her en der geluidsopnames. Geen beelden, wel geluid. Dylan weigert mobiele telefoons in de zaal. Maar een microfoontje is altijd wel ergens te verstoppen. Wat ik heb gehoord, beloofd heel wat voor de Amsterdamse concerten.
Nog even over de regenboog. Die komt ook terug in Desolation Row, in het couplet over Ophelia. De tekstdichter zegt: Her sin is her lifelessness / And though her eyes are fixed upon / Noah’s great rainbow / She spends her time peeking / Into Desolation Row.
Waarvan akte.
.jpg)
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten