Like A Rolling Stone

Vandaag bestaat de singel Like A Rolling Stone (LARS) van Dylan precies vijftig jaar. Een halve eeuw rockmuziek. Die eerste slag op de drum, aan het begin van het lied, maakte van Dylan definitief een rockartiest in plaats van een folkzanger. De thematiek uit de folkmuziek had de zanger al een tijdje eerder achter zich gelaten – niet zozeer meer protest, maar steeds meer de liefde werd door de jongen uit Hibbing, Minnesota, bezongen.

Maar ook muzikaal was Dylan begin 1965 aan het veranderen. Zijn elpee Bringing It All Back Home bevatte naast een volledig akoestische plaatkant ook een plaatkant met elektrische begeleiding. Weliswaar een subtiele begeleiding, maar toch – het wás er al.

Enfin. LARS 50 jaar. De singel werd krap vier weken eerder opgenomen. Met zijn band oefende Dylan al die 15e juni met het lied, een dag later werd de definitieve versie op de band geplaatst. Niet alleen dat Dylan nu elektrisch is en keiharde rock maakt, het nummer is ook vanwege de lengte een unicum: zes minuten! Het zou nog tien jaar duren voordat Queen met Bohemian Rhapsody zou komen.

Zes minuten. In eerste instantie weigert platenmaatschappij Columbia Records het nummer uit te brengen als single. Onder druk van verschillende dj’s komt Columbia toch over de brug, en brengt LARS uit. Maar wel doormidden geknipt, met de helften op beide kanten van de single. Op 20 juli 1965 wordt het nummer alsnog als volledige nummer op single uitgebracht, met op de B-kant Gates Of Eden, van Dylans vorige lp Bringing It All Back Home.

Belangrijk onderdeel van deze song is het orgel, bespeelt door gitarist Al Kooper. Hij kijkt toe vanuit de controlekamer naar het opnameproces en wil graag meespelen met de nieuwe ster aan het firmament – wetende dat de gitarist van dienst, Mike Bloomfield, een betere gitarist is dan hijzelf. Toch ziet Kooper een rol voor hem weggelegd. Als toetsenist Frank Owens overschakelt van orgel naar piano, vraagt Kooper aan producer Tom Wilson of hij mee mag spelen. Wilson mompelt wat, “maar zei geen nee,” aldus Kooper. Ondanks zijn gebrek aan ervaring met toetsinstrumenten, bluft hij zich erdoor heen. Als de band het nummer terugluistert, vraagt Dylan aan Wilson of het orgel wel wat harder mag klinken.

Het is misschien overdreven om te zeggen dat LARS de wereld heeft veranderd. Maar een rimpeling in de muziekwereld leverde het nummer op z'n minst wél op. Play fucking loud, schreeuwde Dylan zijn begeleidingsband toe, toen hij was uitgescholden voor Judas. Dat lijkt me de beste opdracht voor vandaag, ter ere van een halve eeuw Like A Rolling Stone.