74 jaar

Vandaag, Eerste Pinksterdag, viert Bob Dylan zijn 74e verjaardag. Op losse groeven, net als zijn zestigste verjaardag? Die groeven hebben zich dieper ingegraven in Dylan's gezicht, de afgelopen veertien jaar. En net als anderhalf decennium geleden, is de eerste dag van zijn nieuwe levensjaar een christelijke feestdag. Het is alsof de duivel er mee speelt; maar Dylan heeft een overeenkomst met de Commander In Chief van deze wereld en de wereld die we niet kunnen zien.

74 is een jaartal dat eigenlijk niet te vieren valt, tenzij je wilt vieren dat je in je 75e levensjaar zit. Daar is geen speld tussen te krijgen, maar ik weet niet of dat iets is om te vieren. Zou Dylan zijn verjaardag vieren? Is hij sowieso een held in verjaardagen bijhouden? Of doet hij daar niet aan, sinds zijn huisvaderperiode halverwege de jaren zeventig definitief ten einde kwam?

Vragen waar wij als gewone stervelingen geen antwoorden op krijgen. Die antwoorden doen er misschien ook niet toe; het stellen van de vragen is voldoende om de interesse in Dylan gaande te houden. Misschien is het stellen van de vragen ook wel het beantwoorden van de vragen.

Evenmin krijgen we als buitenstaanders enig inzicht in Dylan's geloofsleven. You never know. We weten dat Dylan weinig op heeft met rabbi's en dominees. Nee, liever een American Songbook met Let Me Rest On A Peaceful Mountain of I Saw The Light. Kunnen we hieruit concluderen dat Dylan ook weinig op heeft met Opwekking? You never know.

Bob Dylan is 74 jaar geworden. Over een half jaar staat de grootmeester van de popmuziek vier avonden in Nederlandse theaters (2 november Muziekgebouw Eindhoven, 5, 6 en 7 november Carré Amsterdam). Dylan speelt onvermoeibaar door, ongeacht zijn publiek. Vanwege die overeenkomst.
--
Ps.: dit bericht verscheen vandaag ook op Modern Times