Drs. Wim H. Dekker is
columnist voor het Nederlands Dagblad. Maandelijks mag hij zijn licht
laten schijnen over zijn vakgebied. Zijn werkterrein is, zo is zijn
introductie, het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke
Hogeschool Ede, waar hij ook docent sociologie is. Een hele mond vol.
En dus elke maand een column vol.
Vandaag was het weer tijd
voor zijn stukje tekst. Dekkers column van vandaag heeft als titel
'Laat zich het orgel overal...' en beschrijft hierin de
contrastervaringen op zijn school. Op de school is een heus orgel
neergezet. Dat orgel is de bron van nogal wat commentaar van collegae
van Dekker, die van vrijgemaakt- of Nederlands-gereformeerde snit
zijn. Ondanks hun leeftijd zijn deze collegae wel hun haren maar niet
hun streken verleerd.
Dekker: “Ze houden nog
steeds van Bob Dylan, de Rolling Stones en overige rebelse muziek uit
de jaren zestig, dan wel muziek die aan dat rebelse refereert. Ik heb
soms de indruk dat de vrijgemaakte synode Bob Dylan ooit
heiligverklaard heeft. Of, wat natuurlijk voor de hand liggender is,
dat de liefde voor de rebelse muziek van Dylan, Jagger en consorten
de enige puberale ventielzonde is die mogelijk was onder de drukkende
werking van die synode.”
Ventielzonde? Bob Dylan
rebels? Dylan heilig verklaard of op z'n minst gedoogd door de
drukkende synode? Ik herken me hier niet in. Maar ik ben dan ook geen
rebelse vijftiger. Dat Dylan door 'mijn' synode zou worden
“heiligverklaard”, zou ik niet vreemd vinden. Misschien dat
Dekker de 'gospelperiode' van Dylan heeft gemist. Het zou de
socioloog sieren als hij zich verdiept in de teksten van Dylan. En
dan ook, of misschien wel juist alle teksten van ná Shot Of Love.
Dekker schrijft verder in
zijn column hoe zijn vrijgemaakte collega's hun afkeuring uitspreken
over het kerkorgel in de kantine van de hogeschool. “Woorden die
druipen van minachting voor het instrument en de zangcultuur die
daarmee verwant is. Gespeend van het besef dat een kerkorgel een
klassieke muzikale traditie present stelt die, ook als je er niet van
houdt, respect verdient. De reflex van een generatie die zich
ontworsteld heeft aan een juk. Een kleine kerkgeschiedenis op het
balkon. 'The times, they are a-changin'', om het met Dylan te
zeggen.”
Beste Wim H. Dekker, om
Dylan te citeren: I used to care, but things háve changed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten