Vanavond begint Bob Dylan
aan zijn vijfdaagse concertserie in Londen. Locatie voor de optredens
is The Royal Albert Hall. Naar verluidt is “Albert” een absolute
top voor muzikanten. Vergelijkbaar met Carré voor Nederlandse
cabaretiers.
“The Royal Albert Hall”
is ook de ondertitel van The Bootleg Series, Vol. 4: Live 1966. Dit
album van Dylan is de weergave van zijn eerste elektrische
concert-tour. De tournee van 1966 was een heftige voor Dylan. Hij
werd in die maanden bijgestaan door een boerenzoon uit Arkansas en
wat Canadezen.
Het verhaal van de
elektrische Bob Dylan moge bekend zijn. Begin jaren zestig nam Dylan
vier akoestische albums op. De toenmalige folk-scene was hier erg van
onder de indruk en bombardeerden de jonge singer-songwriter uit
Hibbing, Minnesota, tot hun woordvoerder. Helemaal terecht is dat
woordvoerderschap niet; op alle albums waren ook andere teksten te
horen dan protestsongs in een jasje van folkmuziek.
In 1965 nam Dylan twee
rock-albums op: Bringing It All Back Home (een 'licht-versterkt'
album) en de stevige kost van Highway 61 Revisited. De bijbehorende
tournees waren nog met slechts gitaar en mondharmonica. Pas in 1966
trok Dylan de wereld over met een heuse begeleidingsband.
Die band bestond uit de
voormalige begeleidingsband van Ronnie Hawkins, die ook wel (Levon &)
The Hawks heetten. Vóór de pauze een akoestische set, na de pauze
werden de instrumenten ingeplugd.
Met name na de pauze
kregen de mannen het flink te verduren. Het publiek liet weten niet
gecharmeerd te zijn van deze 'nieuwe Dylan' en floten hen uit. Voor
drummer Levon Helm was het genoeg; hij keerde huiswaarts naar
Arkansas en werd vervangen door Mickey Jones. Met deze band (Jones,
organist Garth Hudson, pianist Richard Manuel, bassist Rick Danko en
gitarist Robbie Robertson) reisde Dylan dus ook af naar Engeland.
Volgens de titel van Live
1966 werd Bob Dylan in The Royal Albert Hall van Londen uitgescholden
voor Judas. De folkies vonden Dylan een verrader, omdat hij met een
elektrische band op het podium stond. Zoiets was ongehoord, dat kon
de 25-jarige zanger niet maken!
Maar wat gebeurde er
precies, die avond van de 17e mei 1966? Veel, het is in retrospectief
een stukje muziekgeschiedenis. Eén ding is in ieder geval onjuist in
alle hectiek rondom “Judas!”: dit incident zoals dat op Live 1966
staat, gebeurde niét in The Royal Albert Hall. Een terugkeer tot de
legendarische locatie is het dus niet, de komende vijf dagen.
Nee, de zaal waar Dylan
voor verrader werd uitgemaakt, was de Free Trade Hall in Manchester.
Een totaal andere plek dus; de administratie van bootlegs was een
halve eeuw geleden niet zo adequaat als in het tegenwoordige digitale
tijdperk.
De Free Trade Hall
bestaat niet meer. Manchester uiteraard wel; volgende week geeft
Dylan met zijn huidige begeleidingsband twee optredens in deze stad.
De concertzaal is dan de O2 Apollo. Misschien dat de grootmeester der
popmuziek nog wel even langs de plek fietst, waar ooit de Free Trade
Hall heeft gestaan.
Je weet het niet.
Voor een degelijk
geschreven reconstructie, is 'Like the night (revisited)' van CP Lee
een aanrader. Lee beschrijft de wereld op een goede manier, de wereld
waarin Dylan zich toen bewoog. De auteur schrijft ook hoe de
folk-scene in elkaar stak, wat er gebeurde toen Dylan zijn gitaar
inplugde en hoe de wereld reageerde toen Dylan met een stel kornuiten
de wereld over trok.
Vanavond dus de eerste
Londense avond, nummer één van vijf.
Dit verhaal is ook
verschenen op mijn site FritsTromp.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten