De aanlooptijd van The New Basement Tapes was een stuk langer dan die van de grote broer The Basement Tapes Complete (Bootleg Series 11). De beide albums verschenen min of meer gelijktijdig, en geven daardoor een aardig beeld van wat er in de periode na Dylans motorongeluk heeft plaatsgevonden.
Waar The Basement Tapes
Complete vooral de creativiteit en muzikaliteit van Dylan en The Band
laat horen, toont The New Basement Tapes vooral Dylan als dichter.
Onder de bezielende leiding van T Bone Burnett, heeft een aantal
muzikanten verloren teksten van Dylan op melodie gezet.
De namen van Marcus
Mumford (van Mumford & Sons), Elvis Costello en Jim James (van My
Morning Jacket) werden al snel genoemd. Misschien mijn eigen
naïviteit, gevoed door het idee dat dit project vergelijkbaar is met
The Lost Notebook van Hank Williams... – ik dacht dat deze
artiesten elk een eigen liedje speelden voor het album. Dat is niet
het geval. Ik begrijp uit het cd-boekje dat Mumford, Costello en Jim
James een gelegenheidsformatie vormden. Met als bandnaam The New
Basement Tapes.
De band is verder
aangevuld met Rihannon Giddens en Taylor Goldsmith. Elk van deze vijf
bandleden zette een tekst van Dylan op muziek, waarvoor ze zelf de
lead vocals voor hun rekening nemen. De overige artiesten bespelen de
instrumenten. Soms aangevuld met andere muzikanten of gasten (zoals
acteur Johnny Depp...).
Wat dat betreft doet Lost
On The River denken aan The Band – liedjes uit de kelder van Big
Pink, teksten van Dylan, een aantal sterke leadvocalisten die ook
multi-instrumentalisten zijn. Maar verwacht niet dat Lost On The
River een aftreksel is van Bob Dylan, The Band of wat dan ook. Het is
een gelegenheidsformatie die zich vooral laat inspireren door hun
eigen voorkeuren: folk, pop, rock, zonder dat The Band ergens wordt
gesuggereerd. Al was het maar vanwege de afwezigheid van de orgel van
Garth Hudson.
Enfin.
Blijven luisteren. Ik ben
het album nog aan het determineren. Een inhoudelijk verhaal volgt dus
nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten