Aantekeningen #5: Koningsdag 2014

Vandaag is het de eerste Koningsdag ooit. Het jaarlijkse bezoek van de koninklijke familie aan twee gemeenten in ons land, vind ik altijd de moeite waard. De bijbehorende vrijmarkten vind ik een crime. Op enkele gemotiveerde verkopers en koopjesjagers na, begint zo'n vrijmarkt met hoopvol enthousiasme – om gaandeweg te stranden in een soort lamlendigheid. Ouders nemen de taken van hun kinderen over, en de blijheid en gespannenheid slaat langzaam maar zeker om in een soort chagrijn en jengeligheid.

Enfin.

Ik moet in alle eerlijkheid bekennen dat ik vandaag de koning te rijk ben. Sinds vanmiddag ben ik in het bezit van de 3LP Bob Dylan – Side Tracks. Uitgebracht door Music On Vinyl, een perserij dat eerder al meer Dylan-elpees opnieuw heeft uitgebracht. Het gaat om een gelimiteerde oplage, zie ik op de achterkant. Mijn exemplaar is 'No. 003155'. Die twee nullen aan het begin van de cijferreeks suggereren een oplage van honderdduizend stuks.

Maar dat heb ik nergens kunnen achterhalen.

Ook niet op het blog Bob Dylan in (het) Nederland(s) van Tom Willems. Ik weet niet welk nummer Tom heeft, enkel dát Tom deze elpee in huis heeft. En dat hij lovend is over de persing. Zoals hij vaak in superlatieven spreekt over Dylan, Music On Vinyl en de combinatie van die twee.

Tjah.

Side Tracks verscheen vorig jaar in het kader van Record Store Day. Drie elpees, met nummers die nooit op een regulier album zijn verschenen. Maar wel bijvoorbeeld op verzamelaars als Biograph uit 1985. Zoals het wonderschone Lay Down Your Weary Tune en Jet Pilot. Of nummers van Bob Dylan's Greatest Hits Vol. II uit 1971. Met bijvoorbeeld Tomorrow Is A Long Time en When I Paint My Masterpiece. En nummers die alleen als singel zijn verschenen (en later op verzamelaars als DYLAN uit 2007 of The Essential Bob Dylan). Zoals Positively 4^th Street en George Jackson.

Je zou kunnen stellen dat Side Tracks een verzamelalbum is van allegaartjes van Dylan. Een niet-reguliere verzamelaar, vanwege de vaak lastig te krijgen B-nummers. Voor de plaatjeskijkers: Side Tracks heeft één foto van de meester afgedrukt. Dezelfde als die uit het boekwerk van “Love & Theft” uit 2001; mijn eerste zelfgekochte Dylan-cd.

Is het een must-have, zoals Tom Willems betoogt? Dat vind ik lastig te beoordelen. Wat is een must-have? En voor wie? Voor mensen die vinyl prefereren boven cd-uitgaven? Voor Dylan-verzamelaars? En waarom zou het een must-have moeten zijn?

Waarom ik de elpee heb gekocht, is om het volgende. Dat het een gelimiteerde elpee is. Dat er nummers op staan die ik nog niet had (als George Jackson). Vanwege de elpee-uitvoering van Lay Down Your Weary Tune. Zoiets. Het is wat triviaal, misschien.

Maar triviale zaken zijn net zo belangrijk als essentiële zaken.