Column

Wie vanuit de provincie Groningen naar Friesland gaat, zal het ongetwijfeld zien: al die kerktoren. Elk zichzelf respecterend dorp en gehucht heeft wel zo'n punt, dat naar de hemel wijst. Vaak staat die kerk dan ook op een terp, waardoor het gebouw goed te zien is. In Surhuisterveen staan volgens Meindert Talma zeven kerken. “God houdt van de mensen in Surhuisterveen.”

Misschien houdt God wel minder van Groningen? Dat weet ik niet. Maar wie de omgekeerde route volgt, van Friesland naar Groningen, ziet steeds minder kerken en kerkgebouwen. Buiten Stad gerekend, is het in Groningen veel ommeland.

Het vlakke land van Groningen. Met een beetje goede wil kun je daar wel hooglanden in zien. Misschien wil ik die hooglanden wel zien in de ommelanden. Dat komt door Siep Schoenmaker uit Mussel. Ik sprak hem anderhalf decennium geleden over het NoordNederlandsDYLANfestivaL, dat hij met andere lieden organiseerde rond de zeventigste verjaardag van Bob Dylan.

Hij vertelde onder meer dat hij teksten van Dylan naar het Gronings overzette. Omtoalt. Waaronder het nummer Highlands, een lied van een kwartier. Dit nummer is terug te vinden op het album Time Out Of Mind.

Wat de festivalorganisator vertelde, was de herkenbaarheid van Highlands. Het is een heel beeldend nummer, waarin de Schotse hooglanden een prominente rol in spelen. Volgens Schoenmaker kon dit nummer zich zó afspelen in de Groningse ommelanden. De tekst van dit nummer was hem uit het hart gegrepen. Dylan vertolkte niet alleen zijn eigen particuliere leven, maar maakte het tegelijk ook universeel.

De Highlands, dat is niet in Schotland – de weidsheid en de natuur uit dit nummer is Groningen. In het nummer is ook een gesprek terug te vinden tussen de ik-persoon en een vrouwelijke ober.

I’m in Boston town in some restaurant

I got no idea what I want

Well, maybe I do but I’m just really not sure

Waitress comes over, nobody in the place but me and her

Well it must be a holiday, there’s nobody around

She studies me closely as I sit down

She got a pretty face and long white shiny legs

I say, “Tell me what I want” She says, “You probably want hard-boiled eggs”

I say, “That's right, bring me some”

She says, “We ain't got nothing, you picked the wrong time to come”

Then she says, “I know you’re an artist, draw a picture of me!”

I said, “I would if I could, but I don’t do sketches from memory”1

Boston Town is niet Boston Town, maar café 't Zielhoes in Noordpolderzijl. Daar zou Dylan in 1995 tijdens een fietstocht zijn neergestreken voor een kopje koffie. Die waitress van dienst is niet een Amerikaanse schone, maar waard Siert van Warner, die geen idee had wie deze “gekke Amerikoan” was; “As hai zien koffie moar betoalt.”

Het zou kunnen dat de dialoog uit Dylan's Hooglanden is gebaseerd op de ontmoeting met Siert. Maar ja, de ik-figuur maakt geen schetsen vanuit zijn herinneringen.

1Ricks, Christopher, Lisa Nemrow en Julie Nemrow. Bob Dylan. The Lyrics, (New York: Simon & Schuster, 2014), 804

Drie biljoen dollar

Hoeveel is '$3 billion'? Dat is een paar miljard euro. Maar daarmee kun je wel de teksten kopen van Bob Dylan, Adele en Ariana Grande. Nu vallen deze rechten nog in de portefeulle van Blackstone Inc., maar dat bedrijf wil er van af.

Het klinkt een beetje als mensen die plotsklaps miljonair worden: een aantrekkelijk idee, maar zodra je zoveel geld hebt, verandert je leven. Niets is meer wat het was. Zo ook met die rechten: je hebt een vermogen in huis, zowel financieel als inhoudelijk. Maar alles is anders.

Ik heb dat bedrag overigens niet. Geen idee of de bank een lening zou willen geven voor deze koop. Je moet waarschijnlijk ook wel een goed verhaal hebben. "Ik wil graag de teksten van Dylan in bezit hebben," is niet het verhaal waar de bank mee overtuigd wordt, vrees ik.

Bringing It All Back Home

Natuurlijk, het album Bringing It All Back Home ken ik. Maar omdat Tom er over heeft geschreven, denk ik weer aan de plaat. Aan die hoes waar Sally Grossman op te zien is. Zij was de vrouw van Albert, de manager van Dylan. Voor de hoes droeg ze een mooie rode jurk.

Ik denk aan al die verwijzigen die op de hoes te zien zijn.

De verwijzing van de titel naar de de muziek van de Britse popgroepen, de British Invasion, geworteld was in de rock en rhythm-and-bluesmuziek van Dylan's jeugd.

Aan de alternatieve titel Subterranean Homesick Blues.

Aan de elektrische plaatkant en de akoestische plaatkant.

En het vandaag zestig jaar geleden is dat de plaat werd opgenomen. In drie dagen tijd.

Begin 1965 schreef & musiceerde Bob Dylan op de toppen van z'n kunnen, schrijft Tom. Een terechte constatering.

Ahoy

Afgelopen weekend hadden we familie over de vloer. Onder meer een neefje (oomzegger), die als 13-jarige met muziek bezig is. Hij was nieuwsgierig naar de muziekcollectie, waaronder de Dylan-voorraad.

Ik liet hem bij wijze van kennismaking de bootleg horen van mijn eerste Dylan-concert. Dat is inmiddels zo'n 23 jaar geleden. De vader van mijn neefje, mijn jongste broer, had toen nog niet eens verkering met zijn moeder.

Het waren andere tijden.

Maar het was ook een bijzonder optreden. Opnieuw luisterde ik met verse oren naar het concert. En ik weet weer waarom ik toen zo gegrepen werd. Natuurlijk is die ervaring inmiddels gekleurd door de latere ervaringen.

Desondanks, het was mijn eerste Dylan-concert. Dat blijft een bijzonder iets. Ik luister er opnieuw naar, en ook alweer een paar dagen.

Joods Historisch Museum

De afgelopen dagen waren mevrouw Frits en ik in Amsterdam. We bezochten het Joods Cultureel Kwartier, de wijk in Mokum waar veel Joodse instellingen zijn. Waaronder het Joods Historisch Museum.

Het was voor ons beiden de eerste keer dat we deze musea en herdenkingsplekken bezochten. Dat betekende veel informatie. Een groot deel van die info was ons wel bekend vanuit de vaderlandse geschiedenis.

Maar het blijft indrukwekkend om te zien hoe de Holocaust in Nederland is uitgevoerd.

Enfin. Het Joods Historisch Museum, dus. 'Over Joods leven toen en nu'. Een van de objecten in dit museum is een parodie op de hoes van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles. De hoes is een collage waarop zo'n 70 kartonnen beelden van verscheidene beroemdheden staan afgebeeld.

De Joodse parodie heet Sgt. Koshers Jewish Hearts Club Band. Met ook tientallen bekende Joden. Het leuke is, dat Bob Dylan op beide afbeeldingen staat.

In een bijbehorende waaier met uitleg over de Joodse beroemdheden staat bij Dylan: "Zanger en tekstschrijver Bob Dylan is een levende legende. Hij werd in Duluth, Minnesota geboren als de joodse Robert Allen Zimerman en groeide uit tot een van de megasterren van de twintigste eeuw. Songs als Blowin in the Wind en The Times They Are a-Changin maakten van hem de spreekbuis van de protestgeneratie van de jaren zestig. Maar ook daarna bleef hij actief en nog altijd is zijn karakteristieke stemgeluid te horen. In 1979 bekeerde Dylan zich tot het christendom.

Ik laat je toe in mijn droom, als ik in die van jou mag."

Die laatste zin is natuurlijk een vertaling van het slot van Talkin’ World War III Blues. Dat moet je ook maar net weten.

Voorlezende vaders

Prins Constantijn doet dit jaar voor het eerst mee aan het Nationale Voorleesontbijt. Met zijn aanwezigheid willen de prins en de organisatie achter het evenement dit jaar specifiek vaders aanmoedigen om voor te lezen, meldt boekenkoepel CPNB.

Onwillekeurig denk ik toch ook aan Bob Dylan. Hij is een vader, en hij heeft wel iets met voorlezen. Bij voorkeur zijn eigen teksten, en dat doet hij al ruim zestig jaar. Doorgaans ondersteund met muziek, maar lang niet altijd.

Het mooiste dat Dylan heeft voorgelezen, is zijn Nobel Lecture. Daarin doet hij verslag van zijn literaire helden. Of nou ja, verslag doen? Dylan legt uit welke boeken hem hebben geïnspireerd, en dat doet hij in het kader van de Nobelprijs voor de Literatuur. De zanger kreeg deze prestigieuze prijs in 2016 toegekend.

Mooi om zijn stem en zijn verhaal te horen.

Bioscoopreleases

Op een nieuwssite staat een lijstje met te verwachten bioscoopreleases. Nu ben ik geen filmkenner, en veel titels en namen neem ik ter kennisgeving aan. Maar misschien hoopte ik wel op de titel A Complete Unknown.

Die zie ik dan weer niet terug. Wel opmerkelijk, want in de Verenigde Staten is al wel de nodige aandacht voor deze film. En onlangs nog heeft Dylan zelf de dialogen doorgenomen, die in deze film te horen zijn.

Ik vaar mijn eigen koers, en ben voor filmnieuws niet aangewezen op een nieuwssite. Nog anderhalve maand wachten en dan kan ik de film zien waar ik naar uitkijk.