woensdag 27 december 2017

John Wesley Harding's 50e verjaardag

In het jaar van flower power 1967, kwamen The Beatles met Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band en Magical Mystery Tour. Bob Dylan reageerde toen niet. Dylan deed überhaupt niets in die maanden. Zijn motorongeluk van juni '66 vormde een uitgelezen mogelijkheid om zich terug te trekken en als huisvader zijn dagen te slijten. Geen roman, geen tournees, geen nieuw album.
En toch, zo vanuit een hoge hoed, lag daar in de laatste week van 1967 alsnog een nieuwe plaat van Dylan in de schappen: John Wesley Harding. Muzikaal een koerswijziging: geen rock, maar folkcountry. Geen The Band, maar de begeleiding van dummer Kenneth A. Buttrey, Charlie McCoy op basgitaar en Pete Drake met zijn pedal steel guitar op Down Along the Cove en I’ll Be Your Baby Tonight.
En geen liefdesliedjes of protestsongs. Twaalf songs over outlaws, zwervers, immigranten, boodschappers en heiligen met een oudtestamentische moraal: I Dreamed I Saw St. Augustine, I Am A Lonesome Hobo, I Pity The Poor Immigrant en The Ballad of Frankie Lee And Judas Priest.
Het titelnummer John Wesley Harding gaat over een Robin Hood-achtig figuur, die goed doet voor armen, bij rijken steelt, But he was never known to hurt an honest man. Het lijkt er verdacht veel op dat Dylan het hier heeft over John Wesley Hardin, maar de achternaam onjuist heeft gespeld. Of het is een Dylanesque woordspeling, je weet het immers nooit helemaal bij de Nobelprijswinnaar voor de Literatuur.
Een album waarmee ik het jaar 2017 startte. En dus ook een plaat waarmee ik 2017 zal afsluiten. Proost, op vijftig jaar John Wesley Harding.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten