Isle of Wight

Een goede dag vandaag om de bootleg Mighty Mockingbird te draaien. Deze uitgave van Hollow Horn bevat het hele optreden van Bob Dylan, bijgestaan door The Band, tijdens het driedaagse festival op een eiland voor de Britse kust.

Hier was Dylan wél, in tegenstelling tot het beroemde Woodstock-festival.

De bootleg heeft als opening de persconferentie van Dylan in Halland Hotel.

Kronieken #58: Blonde On The Tracks

Emma Swift is een Australische singer-songwriter en woont in Nashville (Tennessee). Opmerkelijk genoeg is haar debuutalbum een plaat vol met covers. Op Blonde On The Tracks zijn nummers van Bob Dylan te horen. Uit het hele oeuvre, dus niet alleen van Blonde On Blonde of Blood On The Tracks, de twee albums waar de titel naar verwijst.

I Contain Multitudes, afkomstig van Dylan's jongste cd Rough And Rowdy Ways, is toegevoegd aan Swifts hommage. Maar ook Queen Jane Approximately en Going Going Gone, om maar eens twee andere titels te noemen. Ook waagt ze zich aan bijvoorbeeld Sad Eyed Lady Of The Lowlands en You're A Big Girl Now.

Emma Swift laat de teksten voor zichzelf spreken en past ze niet aan naar haar eigen geslacht. The Man In Me blijft de man binnenin. En I'm A Man Of Contradictions uit 'Multitudes' blijft de man vol tegenstrijdigheden.

Mooi. Dat is recht doen aan de poëzie van de Nobelprijswinnaar uit 2016.

In het Nederlands Dagblad staat dit weekend een column van Reina Wiskerke met -in de papieren krant- de titel Deurknop. Gelijk moet ik denken aan Desolation Row, (About the time the doorknob broke).

En ik hoorde over rellen in Missouri en ik probeer de hemel in te komen: When I was in Missouri / They would not let me be / I had to leave there in a hurry / I only saw what they let me see.

De eerste veertig jaar

Jochen Markhorst heeft een nieuw boek over Dylan geschreven: Bob Dylan Greatest Hits; de eerste veertig jaar is de titel van zijn jongste boek, waarin Markhorst veertig songs van de bard bespreekt. Dat doet hij op een hele onderhoudende manier: zoals bij elke bespreking wordt je bij de intro op het verkeerde pad gezet, worden links en dwarsverbanden gelegd en worden noemenswaardige covers aangestipt.

Dat maakt ook dit boek tot een must om te lezen. Grappig, spitsvondig, goed onderbouwd en met uitstekende verwijzingen. In mum van tijd had ik de veertig analyses gelezen. Her en der een tikfoutje, een spatie teveel of een punt vergeten weg te halen. En wordt de naam van Greil Marcus achterstevoren geschreven als Marcus Greil - een detail, maar dat valt wel op. Het werk van Jochen is namelijk goed verzorgd.

Voorstellen

Met welk voorwerp stel je jezelf voor? Voor deze opdracht werd ik gesteld bij de kennismakingsochtend van de Rijksuniversiteit Groningen, alwaar ik de studie (pre-master en master) Geestelijke Verzorging ga volgen. Keuzes te over, mijn huis staat vol met spullen die allemaal wel iéts van mij laten zien.

Mijn keuze-materiaal viel op de Signature Series Harmonica, dat Hohner een aantal jaar geleden op de markt bracht. Met als toelichting dat ik elke dag wel Dylan luister of een tekst van hem door mijn hoofd speelt. En dat ik houd van het verzamelen van dit soort aangelegenheden.

Is het je eigen beperkte zicht als je ziet dat de naam van Bob Dylan in goede aarde valt?

Tijdens de pauze had ik aanspraak met een medestudent, die ook wel naar Dylan luistert, maar geen fan is. Hij heeft de bard eenmaal zien optreden, want het is wel een icoon. In Marseille, 2009. Tenminste, dat zei hij; maar Marseille was 1999, in 2009 speelde Dylan in de Franse steden Parijs en Straatsburg.

Enfin.

Zo'n voorwerp nodigt wel weer uit tot een gesprek. En dat is natuurlijk waar het ook voor bedoeld was, bij de kennismakingsochtend.

T. S. Eliot

Wat is de ontbrekende schakel tussen Bob Dylan en Liedboek-dichter Willem Barnard? Het is Nobelprijswinnaar T.S. Eliot.

Dylan schrijft bijvoorbeeld in zijn epische song Desolation Row:

And Ezra Pound and T. S. Eliot

Fighting in the captain’s tower

While calypso singers laugh at them

And fishermen hold flowers

Between the windows of the sea

Where lovely mermaids flow

And nobody has to think too much

About Desolation Row

André Troost schrijft in zijn dissertatie over het leven en werk van Guillaume van der Graft: “Al vroeg is Barnard poëtisch geïnspireerd door T. S. Eliot. Niet voor niets zoekt hij menigmaal zijn ‘heil’ in Engeland – het land van Eliot en [W. H.] Auden. Barnard bewondert beiden.

[…]

Diep is Barnard onder de indruk van wat ‘spel’ kan doen: het is alles gelijkenis, mysterie. Het laat geheim ‘geheim’. […] En wanneer hij later wéér in Engeland verblijft, wordt hij in zijn overtuiging gesterkt: hier is te vinden waar hij naar zoekt, namelijk kerkelijke belangstelling voor de poëzie. Hier wordt hij over een diepe kloof (bezig zijn met Schrift en liturgie èn bezig zijn met taal en poëzie) heen geholpen.”

Liefde voor taal en voor bepaalde dichters heeft natuurlijk veel met voorkeur en smaak te maken. Maar soms ben je van verbanden niet bewust: tot voor kort wist ik niet van deze literaire schakel tussen een grote artiest en een grote Nederlandse dichter, wiens werk ik altijd al graag lees en zing.

Dit blog verscheen eerder op FritsTromp.nl.

Greatest Hits

Onder de titel Greatest Hits - of varianten als Best Of en Essential - zijn er in de loop der jaren heel wat compilatiealbums van Bob Dylan op de markt gekomen. Dat is opmerkelijk, er zijn immers maar weinig van zijn singles doorgedrongen tot de hogere regionen van de hitlijsten. Bob Dylan is geen hitmachine. 

Als componist doet Bob Dylan het beter op de hitlijsten. Denk bijvoorbeeld aan Knockin' On Heaven's Door door Guns 'n Roses, Make You Feel My Love door Adele of All Along The Watchtower door Jimi Hendrix.

Veertig songs krijgen de Jochen Markhorst-behandeling in het nieuwe boek Bob Dylan Greatest Hits; de eerste veertig jaar. Veertig songs waarmee Dylan-de-muzikant een hit scoorde, Dylan-de-componist of songs songs die nooit tot de hitlijsten wisten door te dringen, maar wel gerekend kunnen worden tot het grootste (greatest) wat de man ooit schreef en opnam. 

Bob Dylan Greatest Hits; de eerste veertig jaar is een compilatie. Zevenentwintig van de veertig stukken werden eerder gepubliceerd in de boeken Joker, dief en eskimo (2015), Meneer de tambourijnman en de regenachtige vrouwen (2016), Blonde On Blonde (2016), Andere tijde, trage treinen (2017), Blood On The Tracks (2018) en The Basement Tapes (2019). De overige dertien stukken werden eerder bij Bob Dylan in (het) Nederland(s) en / of in een Engelse vertaling op de website Untold Dylan gepubliceerd.

Het grootste deel van de in Bob Dylan Greatest Hits opgenomen stukken zijn voor deze uitgave echter bewerkt en uitgebreid. Bob Dylan Greatest Hits; de eerste veertig jaar is te koop via Amazon.

Tom en Maarten

Tom Willems en Maarten Giltay Veth hebben de handen ineen geslagen. Tom is blogger van Bob Dylan in (het) Nederlands(0), Maarten is drukker en maakte de boekjes Tangled Up In Blue. Nu maakten de twee mannen samen het boekje Rough And Rowdy: tekst is een open brief van Tom, aangevuld met tekeningen van en gedrukt door Maarten.

In een oplage van 100 stuks.

Waarvan ik exemplaar #34 in handen heb. Waarin het voornamelijk gaat over de jongste plaat Rough And Rowdy Ways. Maar ook de zin Wiggle, wiggle, wiggle like a bowl of soup.

Een kleinood, maar wel erg leuk om zo'n bibliofiel boekje in de kast te hebben.

Subterranean Homesick Blues-pose

Muziekblad OOR maakt een T-shirtlijn met originele Typex-ontwerpen, zoals die ooit de cover van het blad sierden. De eerste limited edition is een tekening van Bob Dylan in karakteristieke Subterranean Homesick Blues-pose. Dit T-shirt is te verkrijgen in de kleuren zwart en wit voor 24,95 euro.

Voorzichtig

Vrijdagavond is de film Handle With Care vertoond. Prompt zit ik met de Traveling Wilburys in mijn hoofd. Niks mis mee, natuurlijk.

Zaterdagochtend was Robert Haagsma, redacteur bij Lust For Life, te gast bij MAX Nieuwsweekend. Hij was aanwezig om te praten over de film Once We Were Brothers van Robbie Robertson. Leuk, maar wel Radio 1, dus voor een groot en algemeen publiek.

Tom Willems heeft met Maarten Giltay Veth het boekje Rough And Rowdy gemaakt. In een bibliofiele uitgave, zoals Maarten dat al eerder heeft gedaan met Dylan-boeken. Rough And Rowdy verschijnt in een oplage van 100 stuks.

Het weekend is begonnen. Fijn.

RTR op dvd

De Rolling Thunder Revue, de "Bob Dylan story by Martin Scorsese", verschijnt binnenkort op dvd. Dat meldde de nieuwssite Collectors Music Reviews deze week. Het betreft de Amerikaanse release, region 1. Of een Europese uitgave volgt, is niet bekend.

En wanneer dat 'binnenkort' is, wordt evenmin vermeld. Heel lang zal het niet duren, ik gok op november. Dat is de maand waarin vaker Dylan-releases hebben plaats gevonden.

Jerry Garcia

Vandaag is de 25e sterfdag van Jerry Garcia, de frontman van The Grateful Dead. Een goede reden om de soundtrack van de film Masked & Anonymous te draaien. Op dit album is Garcia tweemaal te horen.

Als The Grateful Dead leverde hij met It's All Over Now, Baby Blue een bijdrage voor deze cd. Als zelfstandig artiest leverde Garcia zijn versie van Señor (Tales of Yankee Power).

En dan gelijk maar de hele soundtrack luisteren. Binnenkort maar weer voor de treurbuis zitten voor de film.

Jimi

Een gitaar van de bekende gitarist Jimi Hendrix heeft bij een veiling een bedrag van 183.000 euro opgeleverd. Dat meldt Rolling Stone zondag. Hendrix gebruikte de gitaar volgens het medium in de jaren zestig, toen hij pas net aan de weg timmerde als muzikant.

In diezelfde periode verscheen John Wesley Harding van Bob Dylan, zijn 'antwoord op Sgt. Pepper van The Beatles'. Op dit album staat het nummer All Along The Watchtower. De schrijvers Jan Donkers en Jan Stroop van Bob Dylan Bij Benadering zeggen dat All Along The Watchtower vermoedelijk is geïnspireerd op Jesaja 21. Het duo citeert: Zet een wachter uit, die meldt wat hij ziet; ziet hij ruiters te paard, twee aan twee, ruiters op ezels, ruiters op kemels, zo gauw hij ze maar even merkt, moet hij roepen: ik zie ze.

Na een tekstbespreking noteren Donkers en Stroop: “Wie er op wijst, dat Jesaja hem waarschijnlijk tot deze song inspireerde, heeft gelijk, maar moet tegelijkertijd bedenken, dat Dylan de bijbelse visie – of wat men doorgaans daarvoor houdt – heeft omgekeerd. Het kan ook zijn, dat hij als weinigen de bijbel heeft begrepen.”

Het zou zomaar kunnen.

Jakob Dylan

Hoe zou het met Jakob Dylan zijn? De zanger en frontman van The Wallflowers en de zoon van Bob en Sara Dylan. Het is een vraag die opkomt als je zijn naam weer eens voorbij ziet komen. Je bent niet veel met hem bezig, hoewel hij in de Verenigde Staten wel heel populair schijnt te zijn.

Jakob gooit het tegenwoordig over een andere boeg. Hij volgt zijn grote broer Jesse, de regisseur binnen de Dylan-clan. Jakob heeft de mini-docu Echo In The Canyon gemaakt. 

In his film Echo in the Canyon Jacob Dylan interviews some of the major players and joins contemporary musicians like Beck, Norah Jones and Regina Spector in spirited versions of songs from that time, aldus het persbericht. Wel jammer dat zijn voornaam fout wordt geschreven.

Doet er niet toe. We hebben weer een kwartier beeld.

Bart Chabot

Als ik overlijd, wil ik ook dat daar geen ruchtbaarheid aan wordt gegeven. Een nummer van Bob Dylan en klaar. Geen toespraken. Moet je opletten hoe vaak het woord "ik" in dat soort toespraken. Onvoorstelbaar. Mijn vrouw en kinderen weten wel hoe ik was.

Bart Chabot in het Nederlands Dagblad van woensdag 6 augustus.

Meteoren

Seen a shooting star tonight
Slip away
Tomorrow will be
Another day
Guess it’s too late to say the things to you
That you needed to hear me say
Seen a shooting star tonight
Slip away

© Bob Dylan, 1989

Anne Frank

I’m just like Anne Frank - like Indiana Jones
And them British bad boys the Rolling Stones

© Bob Dylan, 2020

BOBcast-vrij

Elke twee weken verschijnt een nieuwe aflevering van de BOBcast. Dit is een serie podcast-afleveringen van de VPRO, over Bob Dylan. Afgelopen zondag zou aflevering zes worden gepubliceerd, volgens het rooster des BOBcasts.

Maar niets bleek minder waar. Hoe vaak ik ook de VPRO-pagina vernieuwde, een nieuwe uitzending van de BOBcast verscheen maar niet. Gelukkig werd op Facebook een dienstmededeling geplaatst:

Dienstmededeling: Omdat Bob er ook af en toe tussenuit moet en even geen zin had in allerlei goedbedoelde bespiegeling over zijn persoon, even geen BOBcast. En we moesten zelf ook ff legge. Over twee weken weer!

Even geduld hebben, dus. Voor een veelvraat als ik is geduld moeilijk op te brengen.

Maggies Farm

Drie collega's van de Friese weekbladen hebben per vandaag afscheid genomen van het werk. Een mooie vertrekregeling maakt het aantrekkelijk om te genieten van een gepensioneerd leven. Drie collega's, dus. Eén van hen is Fokke, met wie ik vorig jaar naar Bob Dylan in Hamburg ben geweest.

Bij zo'n vertrek moet ik vaak denken aan Maggie's Farm. I ain't gonna work on Maggie's Farm no more. Dit nummer was de opener van het concert in Ahoy, 2005. Dat was in mijn eerste jaar Journalistiek en anderhalve week na de bruiloft van mijn jongste broer.

Goed nummer wel, dat Maggie's Farm. Een protestnummer tegen de protestgeneratie. 

I ain’t gonna work on Maggie’s farm no more

No, I ain’t gonna work on Maggie’s farm no more

Well, I try my best

To be just like I am

But everybody wants you

To be just like them

They sing while you slave and I just get bored

I ain’t gonna work on Maggie’s farm no more

Geen wonder dat dit een van de drie elektrische nummers was dat Dylan speelde tijdens dat beruchte optreden op Newport Folk Festival '65.