Desire

Wat vind je nou zo mooi aan Bob Dylan? vroeg mijn collega. Wat antwoord je daar dan op, als je bij de koffieautomaat staat? Ik vertelde iets over de teksten, de voordracht, het imago. Mijn collega vertelde dat hij vooral de elpee Desire kon waarderen. Om Dylan daarna uit het oog te verliezen.

Nee, dat is niet helemaal waar. Mijn collega verloor Dylan definitief uit het oog na het optreden in de Evenementenhal van de stad Groningen. Collega had die dag ook een verjaardag, maar moest daar verstek laten gaan wegens het optreden van de bard in Groningen. Maar binnen mum van tijd, zo'n anderhalf uur, was collega toch op de verjaardag terecht gekomen. Een concert met een ongeïnspireerde zanger, die ongemotiveerd zijn liedjes het publiek in gooide.

Zonder de hits te spelen.

Maar ja, als je bij Dylan een greatest hits-show verwacht, ben je bij hem aan het verkeerde adres.

Desalniettemin werd de zanger gespot in een café in Noordpolderzijl. Bekend is dat Dylan, als hij meerdere dagen in een stad verblijft, bij voorkeur gaat fietsen. Zo kwam het dat hij de koffietent ’t Zielhoes binnenstapte. Volgens wijlen waard Siert van Warner gebeurde die dag niets, het was vrij rustig. “D’r zit allennig n gekke Amerikoan aan de bar kovvie te drinken.”

Die gekke Amerikoan was Dylan in eigen persoon.

Een mooie anekdote om opgevist te worden in het Dagblad van het Noorden, ter ere van Dylan's 75e verjaardag. Of het waar is, doet er niet toe bij zo'n herinnering. Het maakt me alleen maar jaloers.

Was ik daar maar.

Heilige Woede

Een verjaardagscadeautje: het boek Heilige Woede van de benedictijner monnik Thomas Quartier. Ik kende de auteur al wel. Zijn boek Anders Leven heb ik gelezen op aanraden van de kerkelijk werkster uit mijn gemeente. En in het monastieke tijdschrift De Kovel stond zo'n twee jaar geleden een artikel over Bob Dylan.

Heilige Woede gaat over die beide dingen. Anders leven, als monnik. En Dylan, een outlaw en monnik, als je de 'eisen' van een monnik op diens leven toepast. Eerst even de boektitel. Quartier laat aan de hand van zijn levenskeuze zien hoe je woede kunt transformeren, heiligen, tot een dienst aan God en aan de mensen.

Volgens de van oorsprong Duitse geestelijke is Dylan ook een monnik.“‘De band is zijn kloostergemeenschap,' zegt Quartier. Het versterkt zijn overtuiging dat Bob Dylan de monnik in zichzelf heeft ontdekt, en in zijn liederen leeft: zijn band is een reizend klooster. En Dylan heeft in die kloostergemeenschap de regie. Hij beseft zijn eigen zwakte en laat dus zijn medebroeders uitblinken op hun instrumenten – vooral de gitarist en de drummer schitteren. Maar Dylan is onmiskenbaar zelf de centrale figuur. Een vader abt? ‘Nee, een stichter. Zoals Benedictus van Nursia ooit een groep monniken om zich heen verzamelde en een nieuw klooster oprichtte. Natuurlijk voelt het hier heel anders, maar je proeft eenzelfde bezieling. Bob Dylan is de stichter van een nieuwe orde, inspirerend, tegendraads, radicaal, creatief, revolutionair en volstrekt onmodieus – exact zoals het monnikenwezen bedoeld is.’”

Daar wordt ik door geïnspireerd.

Dit blog staat ook op Kloosterleven.

Testpersing

Record Store Day is een jaarlijkse feestdag om de onafhankelijke platenzaak te vieren. Dat gebeurt onder meer door bijzondere (vinyl)uitgaven. Gekleurd vinyl, gelimiteerde opgaven, gesigneerde boxjes, dat soort dingen.

Dit jaar is Record Store Day zaterdag 13 april. Volgens een bericht op twitter brengt Sony bij de komende viering van Record Store Day een kopie van de testpersing van Blood On The Tracks op vinyl uit. Tom Willems, de grootste Dylan-kenner van de Lage Landen, heeft zo zijn bedenkingen bij de testpersing.

Grote kans dat Tom gelijk heeft, zoals hij dat vaker heeft bij Dylan-aangelegenheden.

Mij doet het er niet zo heel erg veel toe. De release van een bijzondere Dylan-plaat doet me meer dan de 'fouten'. Laat het maar gauw Record Store Day zijn.

Brown Sugar

In het najaar van 2002 ging Bob Dylan de zalen langs in de Verenigde Staten. Eén van die zalen was Key Arena in Seattle, Washington. Tijdens die show speelde Dylan een aantal nummers van Zevon. 

Accidentally Like A Martyr is zo’n nummer. Net als Boom Boom Mancini en Mutineer. Tijdens dit optreden speelde de bard ook de traditional Searching For A Soldier’s Grave. De begeleidingsband was vrijwel identiek aan de groep muzikanten die een half jaar eerder in Ahoy, Rotterdam stond – mijn eerste live-optreden van Dylan. 

De enige wijziging was dat George Recelli terug was op de drumkruk. In Rotterdam werd hij vervangen door Jim Keltner, omdat Recelli een polsblessure had. 

Enfin. Brown Sugar. 

Ik zou deze avond niet hebben genoemd, als ik hierop niet werd geattendeerd door Ed. Sterker nog, hij stuurde me een opname van dit optreden. De live-registratie is gemaakt door Jokerman Recordings, a trademark of quality. Inderdaad, kwaliteit wordt geleverd. 

Die kwaliteit zit ‘m in de opname, natuurlijk. Maar net zo goed in de show zelf. Vanwege de Warren Zevon-songs. De elektrische piano van Dylan. De samenzang met gitaristen Larry Campbell en Charlie Sexton. 

Brown Sugar is een van de Dylan-concerten waar ik niét ben geweest. Wel een concert dat de moeite waard is om te luisteren. 

Deze blog verscheen ook op FritsTromp.nl. 

Bob Dylan in Nederland

Het lijkt er sterk op dat Bob Dylan dit voorjaar en deze zomer niet naar Nederland komt. Over anderhalve maand begint de Europese tournee; hoewel tussen Valencia (7 mei) en Bergen (21 juni) ook een groot gat zit, heeft het alle schijn dat Dylan naar het Europese continent komt voor liefst twee tournees. Waarbij hij Nederland dus over slaat.

Desalniettemin hebben we een kans om Dylan bij benadering te zien optreden. De Amerikaanse countryzanger en acteur Kris Kristofferson komt dinsdag 11 juni voor een eenmalig Nederlands optreden naar De Oosterpoort in Groningen. Hij is de man van The 30th Anniversary Concert Celebration van Bob Dylan en de man die de koebel en de bongo’s vasthoudt, terwijl Kenny Buttrey ze bespeelt in Lay, Lady, Lay.

Sheryl Crow staat op 16 juni in de 013 in Tilburg. Zij speelde onder meer Mississippi van Dylan.

Of komt Dylan alsnog zelf naar de Lage Landen?

You never know.

Verloren zoon

De dominee preekte over de verloren zoon. Die gelijkenis heeft altijd als moraal van het verhaal dat je altijd bij God de Vader terug kunt en mag komen. Mooi, maar je bent mij al gelijk kwijt.

Ik zit namelijk met mijn gedachten bij Mississippi van Bob Dylan. You can always come back, but you can’t come back all the way, zingt de bard in dit nummer. Mooi, die woordspeling met terugkomen.

Dylan's versie verscheen in 2001 op zijn album “Love and theft”; eerdere opnames dateren uit 1997 tijdens de opnames voor Time Out Of Mind. De tekst had hij al klaar, proefopnames ook al, toen hij de tekst gaf aan Sheryl Crow. De immer schone countryzangeres nam Mississippi op voor haar album The Globe Sessions uit 1998.

Maar daar gaat het natuurlijk niet om.

Het gaat om het terugkomen.

Je kunt altijd terugkomen.

De woordspeling is in de vertaling van Bindervoet en Henkes niet meegenomen. Je kan wel terugkomen maar helemaal terug dat lukt geen hond, noteert het vertaalduo in Overijssel, zoals Mississippi in hun omzetting heet.

Ach ja. Toe maar.

Priester

Look out your window, baby, there’s a scene you’d like to catch
The band is playing “Dixie,” a man got his hand outstretched
Could be the Führer
Could be the local priest
You know sometimes Satan comes as a man of peace

© Bob Dylan, 1983

Adelaide

Australië ligt qua tijdszone verder dan Nederland. Als in dit land de dag is begonnen, duurt het een etmaal voordat Nederland aan de beurt is. Toen Bob Dylan in 1986 met Tom Petty & The Heartbreakers door dit land tourde, waren zijn shows al afgelopen op het moment dat in Nederland de zon op kwam.

Net zoals die avond in Adelaide van 15 februari, onderdeel van 1986 True Confessions Far East Tour. Een show met 26 nummers, waar de nummers die Petty speelt niet zijn meegeteld. Ik was er niet bij, vanzelfsprekend. Die dag zou ik geboren worden, die dag volgens de Nederlandse tijdrekening.

Desalniettemin kan ik redelijk dicht bij dit optreden komen. Negen dagen later gaven de mannen een optreden in The Sydney Entertainment Centre in Sydney. Dat optreden is via het witte platenlabel Sonic Boom op cd uitgebracht. En dus kan ik op die manier dicht bij de Dylan komen van die dag in 1986. Die ene voor mij zo belangrijke dag.

(Don't) Look Back

Aan mijn verzameling van Bob Dylan-albums is een nieuw exemplaar toegevoegd. Niet een nieuwe plaat met eigen songs, maar een heus White Album. Het is niet de witte The Beatles van The Beatles, een verslag van een band in ontbinding. Maar een échte witte plaat.

Bert van de Kamp, voormalig muziekredacteur, schrijft in zijn onderhoudende boekje ABCDylan uit 2011 het volgende: “Witte Platen Van witte labels en witte hoezen voorziene, illegale uitgaven met (live)werk van bekende artiesten, van wie er aan het einde van de jaren zestig een hele reeks verschenen. Fans van Dylan vielen in dit opzicht ook in de prijzen (zie Little White Wonder, Great White Wonder, Stealin' en Daddy Rolling Stone). Later verschenen ze ook op cd en wezen nog slechts 'bootlegs' genoemd. Dylan en zijn management probeerden de bootleggers met de zogenaamde Bootleg Series de pas af te snijden.”

Een bootleg dus, genoemd naar de manier van smokkelen van het betreffende materiaal: via de laarzen, de boots. Zo ook mijn nieuwe Dylan-plaat dus. (Don't) Look Back heet mijn 3lp, een verwijzing naar de docufilm van D.A. Pennebaker uit 1967. Een verwijzing, want de film heet Dont Look Back, zonder apostrof en zonder de haken. Maar dat is voor een goede verstaander van ondergeschikt belang.

De drie zwarte schijven zitten in een doorzichtig folie. Op de hoes staat een korzelige foto van Dylan tijdens zijn optreden van het festival Isle of Wight in 1969. Aan de linkerkant van de hoes staat de tracklist, bovenaan in het midden enkel de naam DYLAN. Wat die tracklist betreft, het heeft een aantal foutjes. Zo is Percy's Song veranderd in Turn, Turn en is het anti-McCarthy-nummer over John Birch veranderd in John Birtch Society Blues – in plaats van Talkin' John Birch Paranoid Blues.

Maar dat zijn details.

Onderzoek via internet wijst uit dat het een album is uit 1971 en geperst bij het label is SODS Great Sound. De box zou eveneens het 1966-interview van Dylan in de Playboy moeten hebben, maar dat interview ontbreekt in mijn exemplaar. Je kunt niet alles hebben.

Sommige edities van deze bootleg hebben een andere foto, namelijk die van Greatest hits volume II. Die uitgave, eventueel met het interview bijgevoegd, dat is nog iets voor een andere keer om op te zoeken. Vooralsnog ben ik in mijn nopjes: een mooie box, een mooi item voor in mijn collectie.

Dit blog staat ook op FritsTromp.nl.

Kris Kristofferson

Zanger en acteur Kris Kristofferson komt in juni naar De Oosterpoort in Groningen. Hij wordt begeleid door The Strangers, de voormalige band van wijlen Merle Haggard. Kris Kristofferson, goede naam.

Hij is onder meer de man die het introductiepraatje houdt tijdens The 30th Anniversary Concert Celebration van Bob Dylan. Hij is de man die Sinead O'Connor opvangt, nadat zij tijdens datzelfde concert werd uitgejouwd door het Dylan-publiek; sister Sinead wilde I Believe In You zingen, maar dat werd 'm niet.

Kris Kristofferson is ook Billy The Kid in de film Pat Garrett and Billy the Kid van Sam Peckinpah uit 1973. In deze western maakt Dylan zijn opwachting als Alias, zijn debuut als acteur in een speelfilm.

Het zijn zomaar wat kleine dwarsverbanden van Kris Kristofferson en Bob Dylan.

Love minus zero

Mijn broer Maarten was verbaasd. Op Spotify was niets te vinden. Tenminste, niet wat hij zocht: de live-uitvoering van Love Minus Zero/No Limit van de Unplugged-cd van Bob Dylan. Terwijl de rest van dit concert wel op de Zweedse aanbieder van muziekstream.

Het nummer staat wel op de Unplugged-cd. Dat wil zeggen: je vindt Love Minus Zero terug op de Engelse persing van het optreden. Op de Amerikaanse versie ontbreekt het liedje dan weer. De Amerikaanse variant is op Spotify gegooid.

Waarom zit er een verschil in deze twee uitvoeringen van MTV Unplugged? Tjah. Verschillende landen, verschillende wensen. Dat is het verschil in het feit dat Dylan's plaat Bringing It All Back Home uit 1965 in Nederland op de markt is gebracht onder de titel Subterranean Homesick Blues, zoals de eerste singel van dit album heette.

Dat is het verschil waarom John Wesley Harding in elk land dat het op de markt kwam, een andere kleur hoes kreeg. Het was de tijd dat de platenmaatschappij in elk land een eigen kantoor had, dat voor dit soort zaken eigen keuzes moest maken.

Dat is het verschil waarom verschillende platen in diverse landen als mono of als stereo verschenen.

Dat soort dingen.

Afscheid

Folklegende Joan Baez heeft vanavond dan toch afscheid genomen van haar Nederlandse publiek. Afgelopen zomer stond de zangeres met de hoge stem in Carré. Dat optreden verkocht in mum van tijd uit en daarom kwam ze vanavond voor een tweede concert opnieuw naar Carré.

Baez groeide op in een quaker-gezin. Haar vader, de bekende natuurkundige Albert Baez, kwam uit Mexico en haar moeder uit Schotland. Zij is natuurlijk ook bekend geworden als de zangeres die Bob Dylan aan de wereld liet zien. Althans, in haar kielzog trad Dylan onder meer op tijdens Newport Folk Festival, nadat de jonge zanger en liedjesschrijver een podium had gekregen van Izzy Young.

Legendarisch is het verhaal over het liedje Love is Just a Four-Letter Word. De tekst kwam uit de pen van Dylan in een uiterst creatieve periode. Toen Baez dit liedje speelde, vroeg Dylan haar wie de tekst had geschreven. Want het was wel een verdraaid goed liedje.

Dylan was volkomen vergeten dat het zijn eigen tekst was.

Baez zal het niet meer zingen in Nederland.

Freewheelin’ Ype

In it Buorskip te Beetsterzwaag treedt zondag Freewheelin’ Ype op. De Groninger speelt folkmuziek waaronder nummers van de vroege Bob Dylan op gitaar met zang en met mondharmonica. Zijn artiestennaam is onvermijdelijk een verwijzing naar een album van Dylan.

In 1963 verscheen het album The Freewheelin' Bob Dylan, de plaat met die hoes: Dylan en zijn toenmalige vriendinnetje Suze Rotolo gearmd door de besneeuwde straten van New York. Het was Bob's tweede langspeelplaat, maar de eerste die volledig gevuld is met eigen composities.

De start van Dylans carrière is mede te danken aan Izzy Young, die afgelopen maandag op 90-jarige leeftijd overleed. Hij is degene die het in 1961 waagde om de jonge en onbekende zanger Bob Dylan letterlijk een podium te bieden. Zo is het balletje gaan rollen.

Gelukkig maar.

The day the music died

Buddy died when I was about eighteen and he was twenty-two. From the moment I first heard him, I felt akin. I felt related, like he was an older brother. I even thought I resembled him. Buddy played the music that I loved – the music I grew up on: country western, rock ‘n’ roll, and rhythm and blues.

I think it was a day or two after that that his plane went down. And somebody – somebody I’d never seen before – handed me a Leadbelly record with the song “Cottonfields” on it. And that record changed my life right then and there.

© THE NOBEL FOUNDATION 2017

Man gave names

De kerkdienst was een heuse 'kidsdienst', met veel aandacht voor de kinderen van de basisschool. Zolang de Bijbel open gaat, is het niet heel erg om af en toe een doelgroepdienst te houden. Thema van de dienst was Who's The King Of The Jungle?

Voor ik er erg in heb, zit ik met mijn gedachten bij Man Gave Names To All The Animals. Mede dankzij de reggae-variant van het kerkliedje waar ik het over had. Maar ik denk niet zozeer aan Man Gave Names van de elpee Slow Train Coming, maar aan het prentenboek dat Jim Arnosky hier van heeft gemaakt.

Arnosky tekende bij dit lied een aantal mooie afbeeldingen en liet dat in 2010 uitgeven bij Sterling Publishing. Het mooiste van deze song is misschien wel het afsluitende couplet, vanwege het weglatende en daarmee alles suggererende vierde regel. Dankzij regel drie weet je waar het over gaat, over het dier dat slitthering zijn weg zoekt, verdwijnend bij een boom in de rivier.

In dit couplet vallen veel Bijbelse beelden over elkaar heen.

Arnosky is niet de enige tekenaar die een Dylan-tekst heeft omgezet in een kinderboek. Andere boeken zijn If Not For You (David Walker, 2016), If Dogs Run Free (Scott Campbell, 1998), Forever Young (Paul Rogers, 2008) en Blowin' In The Wind (Jon J. Muth, 2011).

Een mooie manier om kinderen met het werk van Dylan in aanraking te laten komen.