donderdag 13 februari 2014

Kris Kristofferson, Sinead o’Connor, ‘30th’

Binnenkort verschijnt The 30th Anniversary Concert Celebration – opnieuw. Leuk, vooral vanwege de officiële uitgave van Sinead o’Connors deelname. In plaats van haar uitvoering van I Believe In You, declameerde ze War, een tekst van Bob Marley. 
Op YouTube circuleren wel filmpjes van o’Connor op dit feestje. Ze wordt na haar optreden opgevangen door Kris Kristofferson. Kris had als spreekstalmeester ‘30th’ geopend. 
Geen gekke keuze om Kris het eerste praatje te laten doen. Kris en Dylan speelden samen in 1973 in de cowboy-film Pat Garret & Billy the Kid. Kris speelde een hoofdrol, Dylan slechts een bijrol. Maar die bewuste avond in 1992 waren de rollen omgekeerd. 
Jaren later schreef Kris een liedje over het optreden van o’Connor. Maybe she’s crazy and maybe she ain’t / but so was Picasso and so were the saints. Tjah, het is maar hoe je naar de hele situatie kijkt. Of welke rol je toen had.

woensdag 5 februari 2014

Chrysler

“There’s nothing more American than America.” Zo begint Bob Dylan aan zijn Chrysler-reclame tijdens de Super Bowl. Blijkbaar is er ook niks Amerikaanser dan het leveren van commentaar op Dylans kapitalistische uitspatting. De man die opkwam voor de minderheden in zijn land, is gevallen voor het grote geld. 
En dat terwijl onder de Chryslerreclame het liedje Things Have Changed zit. In de jaren zestig zong hij dat de tijden zouden veranderen. Sinds 2000 zingt Dylan ‘I used to care, but things have changed’. Dat de tijden veranderd zijn, is niet leuk voor wie hem alleen als protestzanger ziet. 
Maar tegelijk zijn er Dylanfans die de grootmeester messiaanse kwaliteiten toedichten. Een van die kwaliteiten is dat Dylan groter is dan wij kunnen bedenken. Aan de andere kant doet Dylan nooit iets wat niet past bij zijn beeld. 
En toen kwam Dylan een kleine acht jaar geleden met de lingerie-reclame. De zanger keek naar Adriana Lima, die engelenvleugels en lingerie van Victoria’s Secret draagt. Hoewel je je wel af kunt vragen, bij het bekijken van die reclame, of Dylan het meisje wel in het echt heeft ontmoet. Je weet het tegenwoordig niet meer bij de reclame-jongens. 
Dylan en Chrysler. We kunnen Dylan erom verguizen. Maar waarom zouden we dat doen? Het is misschien niet heel sjiek. Helemaal niet sjiek. En wat dan nog?

maandag 3 februari 2014

Thuis

Daar ben ik weer. 
Ruim vier weken heb ik niets geschreven op dit blog. Dat komt niet omdat ik geen inspiratie zou hebben. Of omdat Dylan niet meer in mijn leven een plekje had. Maar ik heb al die tijd niets geschreven, omdat ik voor een stage in Berlijn zat. 
Ik hoop dat me dit wordt vergeven. 
In de afgelopen weken is er op Dylan-gebied wel wat gebeurd. Bijvoorbeeld dat Black Keys-zanger Dan Auerbach helemaal geen pluk haar van Dylan heeft. Het ‘haar van Dylan’ is een naam dat hij en zijn ex-vrouw gaven voor een poster van de grootmeester, ‘die beroemde poster van Bob Dylan, met al die kleuren en een grote afro’. 
Waarvan akte. 
Of het bericht dat John Carter Cash, de zoon van Johnny Cash, in een kluis materiaal vond van pa, met onder meer duetten met Dylan. Of die duetten ook verschijnen op het postume Cash-album, is me niet helemaal duidelijk. 
En dan nog het bericht dat de nieuwe aflevering van The Bootleg Series al staat voorgesorteerd. Nummer 11 zou outtakes bevatten van Blood On The Tracks. Of misschien materiaal uit Dylans gospelperiode – maar dat religieuze materiaal zou ook goed zijn voor The Bootleg Series nummer 12. 
En dan te bedenken van de heruitgave van The 30th Anniversary Concert Celebration – met eindelijk de officiële uitgave van Sinead o’Connor’s bijdrage! – nog moet verschijnen. 
Als laatste, zondagavond werd tijdens de Super Bowl, de finale van het American Football, een reclame getoond van Chrysler, de bekende auto. Dylan prijst de auto aan, als een typisch Amerikaans product. Als muziekje staat Things Have Changed gemonteerd. 
En zo is het ook, de tijden zijn veranderd. De ‘protestzanger’ klust wat bij, bij de kapitalisten. Zo gaat dat. Wie Dylan als prostestzanger is blijven zien, en bij concerten hoopt op de bekende liedjes in hun originele uitgave, die komen steeds vaker bedrogen uit. Want de ‘nieuwe’ Dylan is niet zoals ze hem herinneren. Of willen zien. 
The Times They Are a-Changin’, ja, daar ging de wereld prat op in. Dat was een hoopvol bericht. Maar nu dezelfde dichter zegt dat de dingen daadwerkelijk verandert zijn, daar kunnen ‘de hippies’ niet zoveel mee.
I used to care, but things have changed.