zaterdag 31 december 2016

Jaaroverzicht 2016

Na vandaag bestaat het jaar 2016 niet meer. Misschien nog in de administratie en de boekhouding. Maar het kalenderjaar 2016 heeft zijn langste tijd gehad. We tellen af, luisteren misschien de Top2000, bakken oliebollen en sluiten het jaar af in gezelschap van onze maatschappelijke of sociale verbanden. En natuurlijk worden de jaaroverzichten gemaakt. Wat is dit jaar allemaal gebeurd, wat heeft de revue gepasseerd?
Natuurlijk kan ik er op dit blog niet omheen, dat Bob Dylan het afgelopen jaar de Nobelprijs voor de Literatuur kreeg toegekend. De “soap” die zich in de weken erna ontwikkelde, zegt vooral iets over het Nobelcomité of de individuele leden van die club. Desalniettemin is het geheel terecht dat Dylan deze prijs kreeg uitgereikt.
Het 'winnen' van deze prestigieuze prijs was voor mij en mijn vader, broers en zwagers de aanleiding om een heel weekend bij elkaar te zijn. Een Dylan-tweedaagse. Of een Liwaddag, zoals we dat onderling noemen, zo'n samenzijn. Tijdens dit weekeinde deelden we muziek, legden we uit hoe Dylan in ons gezin en persoonlijke levens is gekomen en wat voor rol zijn muziek en teksten speelt en heeft gespeeld.
Geheel in lijn van de riten en gebruiken bij de uitreiking van de Nobelprijs, was Dylan zelf de grote afwezige (dit soort festiviteiten zijn aan hem niet besteed) – wel stuurde hij zijn Banguet Speech toe dat tijdens de maaltijd werd voorgelezen door de Amerikaanse ambassadeur in Zweden, Azita Raji. Tijdens de Dylan-tweedaagse was aan mij de eer om ook een Banguet Speech te houden.
Verder moet het overlijden van Leonard Cohen gememoreerd worden in een Dylanesk jaaroverzicht. De Joods-Canadese dichter en artiest overleed begin november, kort na de release van zijn jongste album You Want It Darker. De twee mannen ontmoetten elkaar in 1990 in Parijs, na een optreden. Cohen was toen al bekend met Halellujah, Dylan met I And I (van de elpee Infidels). Dylan wilde weten hoe lang Cohen had geschreven aan Halellujah: twee jaar was het antwoord, waarop Cohen wilde weten hoe lang Dylan nodig had voor I And I. Vijftien minuten.
Eerder dit jaar stierf ook Merle Haggard, een Amerikaans countryzanger en songwriter. Hij was in de jaren zestig de belangrijkste vertolker van de Bakersfield-countrysound. Hij stierf op zijn 79e verjaardag, wat bijna een witz zou kunnen zijn.
Een maand eerder werd bekend dat Dylan heeft (een deel van) zijn archief heeft verkocht. Een verzameling van 6000 aantekeningen, handgeschreven songteksten, gedichten, foto's, geluidsopnames en filmpjes van de zanger gaat over naar de universiteit van Tulsa, in de staat Oklahoma. Een klein deel van het archief zal mogelijk tentoongesteld worden in een ruimte naast het Woody Guthrie Center and Museum in Tulsa. Archivaris Michael Chaiken verzamelde alle spullen in twee jaar tijd. Het materiaal is, op een paar koffievlekken na, in goede staat, laat Chaiken weten. Kosten: tussen de 15 en 20 miljoen dollar, aldus The New York Times.
En verder? Verder werden we verblijd met de release van Fallen Angels, opnieuw een plaat met nummers die eerder door Frank Sinatra waren opgenomen. De opnames van “Sinatra #2” vonden gelijktijdig plaats met die van Shadows In The Night uit 2015. Ter voorbereiding op Fallen Angels verscheen tijdens Record Store Day, 16 april dit jaar, Melancholy Mood. Een ep met vier nummers, geperst op rood vinyl, dat in eerste instantie voor de Japanse markt was bedoeld. Vandaar ook die Aziatische tekens op de hoes.
Wat moeten we verder nog noemen over het afgelopen jaar? Desert Trip, misschien? De tournees van afgelopen kalenderjaar? Nah, ik denk dat het belangrijkste wel is genoemd. Of nee, nog één ding dan nog, op de valreep. In april, tijdens het Paasweekend, komt de Nobelprijs-winnaar voor twee optredens (spoken words) naar de Heineken Music Hall in Amsterdam!

vrijdag 30 december 2016

Lijstjes

Het einde van het jaar nadert, dus worden de lijstjes opgemaakt. Wie zijn ons ontvallen? Onder andere Merle Haggard, die op zijn 79ste verjaardag aan een longontsteking. In 2005 tourde hij met Dylan, inmiddels dus een decennium geleden. Natuurlijk ontbreken David Bowie en Leonard Cohen ook niet in deze 'dodenlijst'.
Maar zou er ook een lijstje zijn met de meest bijzondere momenten? Want dan staat met stip op 1 de toekenning van de Nobelprijs voor de Literatuur aan Dylan. Eindelijk heeft de bard uit Minnesota de erkenning gekregen, waar veel Dylan-fans en literatuur-critici van waren overtuigd: die eigenzinnige troubadour uit Hibbing schrijft poëzie. Zijn podium wordt niet gevormd door een handjevol dichtkunst-liefhebbers, maar is een fysiek podium
Wat mij betreft is dit hét nieuws van 2016. Zijn de terroristische aanslagen dan niet nieuws genoeg? Ach, ellende is er altijd al geweest. Wat er gebeurt, is er al sinds lang vervlogen dagen, om Prediker te parafraseren. Misschien is het goed om iets als belangrijkste of grootste nieuws te bestempelen, wat ons uit de poel van deze misère trekt. En dan is zo'n Nobelprijs-toekenning daarvoor uitermate geschikt.
Hoewel? Als er iemand is die de huidige staat van de (westerse) wereld als deplorabel beschrijft, is dat Dylan wel. De jeremiërende oudtestamentische profeet anno 2016. “Het leven is... geen vrede alhier”, dichtte Guido Gezelle. Hier beneden is het niet, klinkt het in een gezang. Het zijn Nederlandse equivalenten van Dylan's teksten.
Deprimerend? Somber? Pessimistisch? Misschien wel. Het vormen in ieder geval de kronieken van onze huidige tijd, waar lang niet altijd plezier aan is te beleven. Tenzij je het op een goede manier onder woorden brengt. In dat geval kun je je borst nat maken. Want voor deze lyriek kun je zomaar de Nobelprijs voor de Literatuur krijgen.

woensdag 28 december 2016

Griep

Het heerst, zeggen ze. De griep. En ik ben er ook door getroffen. Al een paar dagen bestaat mijn voedsel uit appels, sinaasappelsap en paracetamol. Met dit overlevingspakket moet ik het wel redden, lijkt me. Hoewel dit recept overigens bij lange na niet voldoende is. Ik heb meer nodig om deze influenza te trotseren. En dat is muziek. Heel veel muziek.
Daarbij tref ik het dat de Top2000 wordt uitgezonden, hoewel deze cocktail op zich ontoereikend is (sorry, Radio2-dj's). Wat mij zonder meer helpt, is mijn eigen selectie van nummers. Cohen, Cash, Cave – bij geval drie zangers wiens achternamen met een C beginnen. Maar als klap op de vuurpijl is daar natuurlijk Bob Dylan.
De man bij wie de muziek ondergeschikt is aan zijn teksten. Zijn uitvoeringen, ook (of juist) op de plaat, zijn moment-opnamen, demo's, handreikingen, schetsen. Manieren om de boodschap over te brengen. Die boodschap zou je kunnen overleveren zoals het op het studio-album staat. Of via een al dan niet officiële live-cd. Of via een cover van een collega-artiest.
In ieder geval is het goed vertoeven, met paracetamol en sinaasappelsap in de buurt, met een dekentje op de bank. En met Bob Dylan uit de luidsprekers.

dinsdag 27 december 2016

Top2000

Voor alweer de achttiende keer wordt de Top2000 uitgezonden via Radio 2. Er is een tijd geweest, dat de Top2000 niét bestond. Leg dat maar eens uit aan iedereen die jonger is dan 18 jaar. Er is ook een tijd geweest, dat de Top2000 werd opgevolgd door de Subtop2000. In de eerste week van januari, volgend op de decembermaand, werden de 2000 nummers gedraaid die “het het nét niet hadden gehaald”. In twee weken tijd vierduizend liedjes. Wat een genot was dat.
Ik weet niet of het eerder is voorgekomen dat een 'winnaar' van de Nobelprijs voor de Literatuur in de Top2000 is voorgekomen. Dit jaar is dat zonder meer het geval: Bob Dylan staat negen keer als zelfstandige artiest in de lijst. Met achtereenvolgens Subterranean Homesick Blues (plek 1812), Just Like A Woman (plek 1628), Lay Lady Lay (plek 1592), I Want You (plek 1025), Knockin' On Heaven's Door (plek 782), The Times They Are a-Changin' (plek 666), Blowin' In The Wind (plek 417), Like A Rolling Stone (plek 345) en Hurricane (plek 100).
Dylan staat ook nog één keer in de lijst met zijn halfbroers van Traveling Wilburys, met Handle With Care (plek 1803, vlak onder Subterannean Homesick Blues).
Om nog maar te zwijgen van alle cover-versies, die in de lijst staan.
De Top2000 is een plek waar muziek en literatuur elkaar treffen. Het is één van de plekken, bij lange na niet de enige plek. Maar wel een goede reden om deze 'lijst der lijsten' te beluisteren.


zondag 25 december 2016

Christmas in the heart

Eerste Kerstdag 2016, voor het eerst dit jaar trek ik Christmas In The Heart uit de kast om weer te beluisteren. Er is geen betere manier om het Kerstfeest te vieren met het Christmas Songbook, waar Dylan uit heeft geput voor zijn Kerstplaat uit 2009, inmiddels dus al zeven jaar geleden. Het is ook een goede reden om weer eens op zoek te gaan naar achtergrondinformatie over dit album. Gelukkig kan ik daarvoor teruggrijpen naar het boek Bob Dylan In De Studio van de Vlaming Patrick Roefflaer.
De schrijver noteert onder meer dat Dylan de kerstsongs serieus nam. “Hij beklemtoonde dat hij de songs wou eren,' verklaart Randy Crenshaw, 'er geen lolletje van maken of het project ironisch of sarcastisch benaderen. Hij wou echt een traditionele kerstplaat!'” Een oprecht eerbetoon aan een bepaald soort populaire muziek uit Dylan's eigen jeugd. Hij kiest dan ook vooral klassiekers uit de jaren veertig en vijftig uit het grote American Songbook, die hij bovendien brengt in de klassieke arrangementen.
Christmas In The Heart is het laatste album dat Roefflaer bespreekt in zijn boek. Dat is om een vrij praktische reden: het was op dat moment ook het laatste album van Dylan. De Belg doet bij dit album twee belangrijke interpretaties. De eerste is dat Dylan opnieuw geslaagd is om zich met een kerstplaat van zijn fans te distantiëren. Die analyse klopt volledig. Met die andere uiteenzetting ben ik het niet eens.
Dylan sluit “Christmas” af met het woord 'Amen', volgens Roefflaer zou dit een vage hint kunnen zijn dat de carrière van de zanger rond is. Gelukkig is dat niet het geval.
De opbrengsten van het kerstalbum gaat naar goede doelen, ND-recensent Herman Veenhof kon ze alle drie noemen in zijn bespreking van 12 oktober 2009. “Crisis UK – een daklozen-project in Engeland, het Wereldvoedselprogramma van de VN en 'Feeding America'. De bedoeling is dat tijdens de kerstdagen vier miljoen maaltijden worden verstrekt aan anderhalf miljoen mensen en gezinnen.”
In een persverklaring liet Dylan weten: “Het is een tragedie dat in dit land alleen al meer dan 35 miljoen mensen, van wie 12 miljoen kinderen, hongerig naar bed gaan en wakker worden zonder te weten waar de volgende maaltijd vandaan komt. Ik hoop dat onze hulp mensen in nood te eten kan geven tijdens de kerstdagen.”
Met een roestige stem, maar wel respectvol, zo typeert Veenhof het Dylaneske eerbetoon. “Dylan waagt zich aan 'O Come All Ye Faithfull' en zingt de eerste strofe zelfs in het Latijn, met zwaar Amerikaans accent: Adeste fideles, laeti triumphantes: venite, venite in Bethlehem; natum videte, regem angelorum. Venite adoremus, venite adoremus Dominum!”
Ook bij Veenhof zet Dylan zijn fans, exegeten en critici op het verkeerde been, terwijl hij niet spot met het kerstevangelie. Nog wel doet de redacteur van dienst een poging om de albumtitel te verklaren. “Christmas In The Heart lijkt te refereren aan een zin van Charles Dickens, uit 'A Christmas Carol'. Daar krijgt Ebenezer Scrooge van de Spirit of Christmas Future zijn eigen grafsteen te zien. De oude vrek schrikt en zegt: 'I will honor Christmas in my heart en try to keep it all year.' Dylan haalt het persoonlijk voornaamwoord uit zijn albumtitel weg. Een veeg teken?”
Mischien wel. Misschien ook niet. Wie zal het zeggen?
Eerst maar luisteren naar dit kerst-eerbetoon.

zaterdag 24 december 2016

Kerstavond

Vanavond trekken de kerken weer volle zalen. De Kerstnachtdienst is voor sommige mensen reden voor het jaarlijkse kerkbezoek. In de muziek van Dylan is geen Kerstmuziek te vinden, geen 'Messiah'. Ja, Advent werd dit jaar opgeluisterd door het laatste couplet uit Red River Shore. Maar dat is Advent, het schurkt wel tegen Kerst aan, maar is het niet.
Nog één nachtje slapen en dan kan Christmas In The Heart weer uit de kast. Het is Dylan's enige Kerst-album, met Kersthits en Kerstklassiekers. De opbrengst van dit wel vrij awkward album ging naar een Amerikaanse voedselbank. Maar daar blijft het dan wel bij.
Morgen, dan draai ik deze plaat. De elpee-versie, bij voorkeur. Tussen alle activiteiten door. Maar luisteren doe ik zonder meer.
Morgen.

donderdag 22 december 2016

Onbesproken

Wanneer je keuzes moet maken, betekent dat ook dat je keuzes maakt om iets niét te doen. Schrijven is schrappen geldt in zekere zin voor meer zaken. Of, om een andere journalistieke stelregel te gebruiken, kill your darlings: het gaat om het verschil tussen nice to know en need to know. Dat is soms jammer en laat je soms ook twijfelen.
Zo twijfelde ik na de Dylan-tweedaagse, wat ik afgelopen weekend met mijn vader, broers en zwagers beleefde. Hoewel ik voor mijn idee wel de goede keuzes heb gemaakt, en de mooiste en beste muziek heb kunnen laten horen, toch was er na afloop dat stemmetje dat vroeg of ik niet iets anders had moeten laten horen.
Precious Angel, van Slow Train Coming. Of die verzamelaar uit Japan met live-opnames van Dylan (met onder meer Somebody Touched Me). Workingman's Blues #2, misschien. Maar dan wel in de live-versie. Het boek Overwinteren van Gert Jan Segers, waarin hij integraal To Make You Feel My Love citeert, nog ruim voordat Adele hier een hit mee scoort.
Je Zult Iemand Moeten Dienen, bijvoorbeeld. Een vertaling van Gotta Serve Somebody, uitgevoerd door Rob de Nijs op zijn cd Nieuwe Ruimte uit 2014. Een vertaling van de hand van Daniël Lohues. Of de versie van Girl From The North Country door Eels (with strings!) uit 2006. Of Ciao, van Herman van Veen en Trijntje Oosterhuis, waarin ze Dylan citeren: 'Sign on the window / says lonely / sign on the door / no company allowed'. Of de verschillende Fryske earbetoanen aan Dylan, met vertalingen van Harmen Wind. But, sooner or later, one of us must know / You just did what you’re supposed to do.
Ach, dat is allemaal achteraf. Het is goed geweest, we hebben genoemd wat genoemd moest worden. We konden in die twee dagen slechts aanstippen, snuffelen aan tekst en muziek. En deze ervaring koesteren als een diamant.

woensdag 21 december 2016

Prediker

“De zon gaat zinloos onder, morgen moet ze toch weer op.” Een citaat van de katholieke cabaretier Herman Finkers. Ik hoorde het afgelopen nacht, toen werd gememoreerd dat het de langste nacht van het jaar was. Vandaag is het de kortste dag van het jaar; tussen zonsopgang en zonsondergang zit het minst aantal dag-uren van dit kalenderjaar. Met deze kortste dag is ook de winter begonnen. Als de dagen gaan lengen,begint de winter te strengen.
Zinloos is het dat de zon ondergaat, aldus Finkers. Het doet denken aan die Bijbelse Prediker. Alle rivieren stromen naar de zee, toch raakt de zee niet vol. Die zoon van David (en waarom kan dat niet Salomo in eigen persoon zijn geweest?) beschrijft in zijn sombere, droefgeestige boek het ondermaanse bestaan. Maak er maar wat van, geniet van wat je krijgt toebedeeld door God, is het moraal van Prediker. Dit is wat het is, beter wordt het niet in dit bestaan.
Hier ontmoeten Bob Dylan en Prediker elkaar. Beiden jeremiëren als een oudtestamenticus. Hoop dat het met ons nietige leven ooit nog wat wordt, is er niet. Dat hoeft ook niet, de hoop ligt buiten ons bereik én buiten ons huidige leven. Er ligt nog wel wat in het verschiet, maar dat staat los van onze inzet. Het gaat erom wat je in de tussentijd doet.
De zon gaat zinloos onder. Is dat zo? Ik dacht bij het aanhoren van dit citaat, aan een gezang uit het 'oude' Liedboek voor de Kerken, de editie uit 1973. In dit Liedboek staat dat gezang 'De dag, door uwe gunst ontvangen':

De dag, door uwe gunst ontvangen
is weer voorbij, de nacht genaakt
en dankbaar klinken onze zangen
tot U, die 't licht en 't duister maakt

Die dan, als onze beden zwijgen
als hier het daglicht onderduikt
weer nieuwe zangen op doet stijgen
ginds waar de nieuwe dag onluikt

Zodat de dank U toegezonden
op aard’ nooit onderbroken wordt
maar steeds opnieuw door mensenmonden
gezongen en gesproken wordt

Voorwaar, de aarde zal getuigen
van U, die thans en eeuwig zijt
tot al uw schepselen zich buigen
voor uwe liefd' en majesteit

Gezang 393, de tekst is naar J. Ellerton en vertaald door Jacqueline van der Waals. Wat is zinloos? Wat je als zinloos kunt bestempelen (de zon gaat zinloos ten onder, de nimmer volrakende zee), het kan een hoger doel dienen. Want met de zon die rond de aarde draait, draaien ook de gezangen richting de hemel mee.
Dit doet me dan weer denken aan Eternal Circle, een lied dat terug te vinden is op The Bootleg Series, vol. 2. Mede hierom ben ik zo blij met de daadwerkelijke erkenning van Dylan's literaire teksten, door het “winnen” van de Nobelprijs voor de Literatuur: het is het bewijs, dat wanneer gewone stervelingen zijn uitgepraat, ze altijd kunnen teruggrijpen op teksten van schrijvers en dichters – zij geven woorden aan wat voor heel veel mensen onbespreekbaar is, omdat zij de woorden niet kunnen vinden.
Dylan wel. Gelukkig. En wij zijn dan weer begenadigd dat we die formuleringen erbij kunnen grijpen.

dinsdag 20 december 2016

Dylan-tweedaagse

Afgelopen weekend beleefde ik met mijn broers, zwagers en vader een heuse Dylan-tweedaagse. Aanleiding was de toekenning van de Nobelprijs voor de Literatuur. Wat we deden, was even eenvoudig als succesvol: we luisterden een aantal songs van de bard uit Minnesota, verdeeld onder een aantal rondes. Per ronde mocht je maar één keuze maken, dus het maken van die ene keuze leverde elke keer ook wel weer een verhaal op. Is het vertellen van verhalen niet de essentie van literatuur?
In de ronde van “Mooiste / beste nummer” liet ik Red River Shore horen. Bij de ronde “Covers” liet ik de Tilburgse Dylan-vertolker voorbij komen met Girl From The North Country. Deze versie is te vinden op de cd Shooting Star uit 2010 – het is 'Dylan meets Cash meets Crash Test Dummies'.
Het meest opmerkelijke Dylan-nummer was in mijn ronde Gonna Change My Way Of Thinking, de versie uit 2003. In deze uitvoering wordt Dylan ondersteunt door Mavis Staples, de zangeres uit de Staples Singers, die bijna mevrouw Dylan was geworden – ware het niet dat zij begin jaren zestig de hand weigerde van de liedjeszanger, omdat hij blank was.
En als laatste, de categorie 'Songs met een verhaal', het nummer Lay Down Your Weary Tune. Niet de originele versie van Biograph, maar de bewerking van het kwartet Coulson – Dean – McGuinness – Flint. Zij brachten in 1972 de elpee Lo And Behold! uit, een frase dat vooral verbazing uitdrukt. Mijn goede vriend Jan noemde ons Dylan-genootschap naar deze plaat.
Als je deze nummers achter elkaar draait, ben je misschien een goed half uur onderweg. Te weinig voor een heel weekend. Maar vermenigvuldig dit aantal met zeven, en je hebt aan een tweedaagse nog te weinig tijd.

zondag 18 december 2016

Red River Shore

Muzikanten en tekstdichters zijn bevoorrechte mensen. Als in het gewone taalverkeer woorden tekort schieten, kunnen muzikanten teruggrijpen op liedjes – de muziek en de gezongen teksten. Een enkele keer wordt een vakbroeder geëerd met een mooie prijs. Zo kreeg Bob Dylan de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend. Voor mijn broers en mij een reden om een weekend bij elkaar te komen en de teksten, voornamelijk de teksten, te bestuderen van de troubadour uit Minnesota.
Eén van de vragen die we onszelf stelden, was wat het beste nummer van Dylan is. Bij zo'n vraag komen de verhalen los. Want iedere voorkeur gaat gepaard met een onderbouwing. Ik koos niet voor Blind Willie McTell, als hét Dylan-nummer bij uitstek. Niet omdat ik het oneens ben met deze kwalificatie. Maar wel omdat er met stip op 2 een andere song staat: Red River Shore.
Het nummer Red River Shore is opgenomen voor het album Time Out Of Mind, maar werd bij de eindselectie afgekeurd. Zodoende belandde RRS in de kluizen van Columbia Records, voor een periode van een heel decennium. Via de omweg die de Bootleg Series heet, is dit nummer dan alsnog bij het publiek terecht gekomen. RRS staat op Tell Tale Signs, aflevering 8 uit de Bootleg Series.
Een jaar na het verschijnen hiervan, was ik met mijn goede vriend Stefan bij een optreden van CCC Inc., in de Oosterpoort in Groningen. CCC-er Ernst Jansz vertelde dat hij een nummer in de speellijst had doorgedrukt, een vertaling van een Dylan-nummer. Het bleek 'Meisje van de rode rivier' te zijn, een vertaling van Red River Shore. Wát een vertaling!
In 2011 werd in Mussel het Noord Nederlands Dylan Festival gehouden. Jansz was hier ook bij, na een eerste weigering kwam hij tóch. Hij was de een-na-laatste artiest, na hem zou de Belgische band The New Fools nog optreden. In het kader van de muzikale estafette, kondigde Jansz aan dat hij nog één nummer wilde spelen met de band die na hem zou optreden. Ze hadden niet gerepeteerd, dus namen ze wel een risico. De band kwam op, Jansz gaf nog één aanwijzing (“Gewoon in C”) en wat volgde was opnieuw een magistrale uitvoering van dit lied.
Net als Blind Willie McTell is Red River Shore een lied dat zich opbouwt, zowel muzikaal als tekstueel. Om ter afsluiting het laatste couplet te citeren:
Now, I've hear of a guy who lived a long time ago
A man full of sorrow and strife
Whenever someone around him died and was dead
He knew how to bring 'em on back to life
Well, I don't know what kind of language he used
Or if they do that kind of thing anymore
Sometimes I think nobody ever saw me here at all
'Cept the girl from the Red River Shore

zaterdag 17 december 2016

Banquet Speech: Maggie's Farm

Geliefden,

Nobelprijs Literatuur: al eerder eredoctoraat voor zowel muziek als teksten (st. Andrews universaty, Schotland: Dylan leek niet blij na het aanhoren van twee lange toespraken), Pulitzer Prize 2008 laten ophalen door zoon Jesse, Freedom Award met zonnebril op tijdens ceremonie.
De waardering voor het werk is er altijd wel geweest, zowel muzikaal als tekstueel. Getuige ook het Dylan-archief in De universiteit van Tulsa. Maar zelf een prijs ophalen, liever niet. Vorige week was de ceremonie rond de uitreiking van de Nobelprijzen, Dylan was de grote afwezige. Hij liet de Amerikaanse ambassadeur in Zweden zijn Banquet Speech uitspreken.
De reden van zijn afwezigheid licht hij ook toe. "Ik heb voor 50.000 mensen opgetreden en voor 50 mensen. En het is moeilijker om voor 50 mensen te spelen. Want 50.000 mensen vormen één geheel, maar 50 mensen zijn vijftig individuele personen."

Dylan grijpt steeds terug op wat er al was. Op zijn slaapkamer thuis luisterde hij naar de oude blues, wat zijn oorsprong heeft in de Mississippi-delta, daar waar Dylan ook vandaan komt. Maar thuis in Hibbing, Minnesota, had hij het gevoel geboren te zijn in het verkeerde gezin onder de verkeerde naam.
Teruggrijpen op de blues, de folk, de Bijbel (John Wesley Harding), de American Songbook (Frank Sinatra). Maar ook in de literaire traditie als Shakespeare, John Steinbeck, Hemingway, Thomas Mann, Albert Camus, en zelfs schilders als Picasso (Bob heeft een kleinzoon die Pablo heet en rapper is). Komt voor een deel bijeen in zijn Theme Time Radio Hour. Je hoort het soms terug in melodieën en citaten in teksten. Een kwestie van Lo And Behold, tot mijn verbazing, je laten inspireren door datgene waardoor je wordt verwonderd.
Tegelijk een onweerstaanbare drang om zich van zijn publiek af te keren. Gebeurd al vanaf debuutplaat ("Is dit niet een neger die dit zingt?"), met Another Side Of..., de elektrische albums, de religieuze albums, Empire Burlesque, Frank Sinatra, et cetera.
Alles in het teken van het al dan niet werken op de boerderij van Maggie. In Maggie's Farm zingt Dylan: I try to do my best, to be like I am, but everybody wants to be like them. Daar waar Dylan teruggrijpt op een nieuw onderdeel van de traditie, wordt hij geclaimd door die groep (traditionele folkies, folkrock, country, gospel), slaat hij dicht. Misschien het aard van het beestje, een man die graag op zichzelf is en moeilijk in groepen kan functioneren.

Ik heb wel eens gevreesd dat Dylan wel eens op mijn Farm werkt, maar dat is niet het geval. Hij wordt niet voor mijn karretje gespannen, maar is de man die mijn leven van taal en teken voorziet. Een profeet die me aan de hand neemt, in alle momenten en fases in mijn leven.
Dylan is altijd een vanzelfsprekendheid geweest, net als het hebben van een vader en moeder, 4 broers, 3 zussen, Bijbellezen bij het eten, naar school, vakanties, en wat dies meer zij. Het is er gewoon. Dylan is met terugwerkende kracht een vooruitlopende profeet, met in zijn kielzog grote en minder grote collegae als Johnny Cash, Leonard Cohen, Nick Cave, Queen, CCC Inc., Ernst Jansz, et cetera.
Dylan geldt als uitgangspunt en contrapunt. Dat geldt in vrijwel alles. Bij veel gebeurtenissen zingt een zin van Dylan door m'n hoofd. Een vertaling, een zin, een melodie. En rondom kerkdiensten, vooral die diensten met meer dan 1 Opwekkingslied: thuis eerst maar een Dylan-song draaien. Omdat Dylan het leven, ook het gelovige leven, niet mooier of gladder voorstelt dan veel evangelische vakbroeders.
Om maar eens wat te noemen: Blind Willie McTell, Red River Shore, Every Grain of Sand, Gonna Change My Way Of Thinking ("Hey, it's Mavis Staples"). Bij Dylan geen welvaartsevangelie, maar een 'onwillig profeet', die zich naadloos voegt in het ambt van zijn joodse broeders als Jesaja, Jona en Jeremia - Dylan kan jeremiëren als een oudtestamenticus.
In zijn aanvaardingspeech (de Banquet Speech) legt Dylan uit dat hij met zijn teksten altijd bezig was met vragen als "Is dit de juiste toonsoort? Werk ik met de juiste muzikanten? Neem ik op in de juiste opnamestudio?" Maar niet met de vraag: "Zijn mijn teksten literatuur?"
Lo and behold, en ziedaar, het is literatuur! Het bewijs werd geleverd door het Nobelcomité. Maar het is ook muziek maken, de nummers continue verbeteren tijdens live-concerten. Het is ook een eerbetoon aan de blues, de folk, de rock, de Ierse muziek, de British invasion, de gospel, aan God, de traditie. Dylan is een bloemlezing van talloze invloeden, allemaal -hoe paradoxaal- groeien op de boerderij van Maggie.

dinsdag 13 december 2016

Amsterdam 2017

Dylan heeft nieuwe data toegevoegd aan zijn Europese voorjaarstournee 2017. Met Pasen staat hij twee avonden in de Heineken Music Hall, die dan al haar nieuwe naam AFAS Live draagt. Het gaat om Eerste Paasdag 16 en Tweede Paasdag 17 april.
De tournee ziet er (voorlopig) als volgt uit:

Zaterdag 1 april Stockholm
Zondag 2 april Stockholm
Dinsdag 4 april Oslo
Donderdag 6 april Kopenhagen
Vrijdag 7 april Kopenhagen
Zondag 9 april Lund
Zondag 16 april Amsterdam
Maandag 17 april Amsterdam
Donderdag 20 Parijs
Zaterdag 22 april Luxemburg
Maandag 24 april Antwerpen

Woensdag 3 mei Cardiff
Donderdag 4 mei Bournemouth
Vrijdag 5 mei Nottingham
Zondag 7 mei Glasgow
Maandag 8 mei Liverpool
Dinsdag 9 mei London
Dinsdag 11 mei Dublin

Het is niet de eerste keer dat Dylan in het Paasweekend optreedt in Nederland. Eerder deed hij dat al in 2007 (Eerste en Tweede Paasdag) en 2009 (Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Eerste Paasdag). De voorverkoop voor de Amsterdamse shows start donderdag om 12 uur.

maandag 12 december 2016

Europese voorjaarstournee 2017

Afgelopen zaterdag werden de Nobelprijzen uitgereikt aan de laureaten. Omdat de ceremonie op een zaterdag was, pakken de kranten vandaag (maandag) uit met de verslagen. Met in de Nederlandse pers veel aandacht voor de Groningse professor Ben Feringa. Maar ook veel aandacht voor de grote afwezige, Bob Dylan. Ik denk er maar het mijne over, en lees zijn toegestuurde speech nog maar weer.
Voor de administratie, Patti Smith is niet door Dylan naar Stockholm gestuurd. Ze was al eerder gevraagd om de bijeenkomst op te luisteren door er te zingen. Toen bekend werd dat Dylan een prijswinnaar was, besloot ze een eigen lied te vervangen door een Dylan-song. Waarvan akte.
De Europese voorjaarstournee is uitgebreid met een aantal nieuwe data, in april.
Zaterdag 1 april Stockholm
Zondag 2 april Stockholm
Dinsdag 4 april Oslo
Donderdag 6 april Copenhagen
Vrijdag 7 april Copenhagen
Zondag 9 april Lund
Maandag 24 april Antwerpen
24 april dus naar Antwerpen. Er zijn nog wat vrije dagen – zou Dylan nog naar Nederland afreizen voor één of meerdere concerten? Ik hoop het. In ieder geval treedt hij twee opeenvolgende avonden op in Stockholm

zondag 11 december 2016

Bob Dylan - Banquet Speech

Banquet speech by Bob Dylan given by the United States Ambassador to Sweden Azita Raji, at the Nobel Banquet, 10 December 2016.

Good evening, everyone. I extend my warmest greetings to the members of the Swedish Academy and to all of the other distinguished guests in attendance tonight.
I'm sorry I can't be with you in person, but please know that I am most definitely with you in spirit and honored to be receiving such a prestigious prize. Being awarded the Nobel Prize for Literature is something I never could have imagined or seen coming. From an early age, I've been familiar with and reading and absorbing the works of those who were deemed worthy of such a distinction: Kipling, Shaw, Thomas Mann, Pearl Buck, Albert Camus, Hemingway. These giants of literature whose works are taught in the schoolroom, housed in libraries around the world and spoken of in reverent tones have always made a deep impression. That I now join the names on such a list is truly beyond words.
I don't know if these men and women ever thought of the Nobel honor for themselves, but I suppose that anyone writing a book, or a poem, or a play anywhere in the world might harbor that secret dream deep down inside. It's probably buried so deep that they don't even know it's there.
If someone had ever told me that I had the slightest chance of winning the Nobel Prize, I would have to think that I'd have about the same odds as standing on the moon. In fact, during the year I was born and for a few years after, there wasn't anyone in the world who was considered good enough to win this Nobel Prize. So, I recognize that I am in very rare company, to say the least.
I was out on the road when I received this surprising news, and it took me more than a few minutes to properly process it. I began to think about William Shakespeare, the great literary figure. I would reckon he thought of himself as a dramatist. The thought that he was writing literature couldn't have entered his head. His words were written for the stage. Meant to be spoken not read. When he was writing Hamlet, I'm sure he was thinking about a lot of different things: "Who're the right actors for these roles?" "How should this be staged?" "Do I really want to set this in Denmark?" His creative vision and ambitions were no doubt at the forefront of his mind, but there were also more mundane matters to consider and deal with. "Is the financing in place?" "Are there enough good seats for my patrons?" "Where am I going to get a human skull?" I would bet that the farthest thing from Shakespeare's mind was the question "Is this literature?"
When I started writing songs as a teenager, and even as I started to achieve some renown for my abilities, my aspirations for these songs only went so far. I thought they could be heard in coffee houses or bars, maybe later in places like Carnegie Hall, the London Palladium. If I was really dreaming big, maybe I could imagine getting to make a record and then hearing my songs on the radio. That was really the big prize in my mind. Making records and hearing your songs on the radio meant that you were reaching a big audience and that you might get to keep doing what you had set out to do.
Well, I've been doing what I set out to do for a long time, now. I've made dozens of records and played thousands of concerts all around the world. But it's my songs that are at the vital center of almost everything I do. They seemed to have found a place in the lives of many people throughout many different cultures and I'm grateful for that.
But there's one thing I must say. As a performer I've played for 50,000 people and I've played for 50 people and I can tell you that it is harder to play for 50 people. 50,000 people have a singular persona, not so with 50. Each person has an individual, separate identity, a world unto themselves. They can perceive things more clearly. Your honesty and how it relates to the depth of your talent is tried. The fact that the Nobel committee is so small is not lost on me.
But, like Shakespeare, I too am often occupied with the pursuit of my creative endeavors and dealing with all aspects of life's mundane matters. "Who are the best musicians for these songs?" "Am I recording in the right studio?" "Is this song in the right key?" Some things never change, even in 400 years.
Not once have I ever had the time to ask myself, "Are my songs literature?"
So, I do thank the Swedish Academy, both for taking the time to consider that very question, and, ultimately, for providing such a wonderful answer.
My best wishes to you all,
Bob Dylan

Bron en copyright © The Nobel Foundation 2016

zaterdag 10 december 2016

Bob Dylan's Award Ceremony Speech

Presentation Speech by Professor Horace Engdahl, Member of the Swedish Academy, Member of the Nobel Committee for Literature, 10 December 2016.

Your Majesties, Your Royal Highnesses, Your Excellencies, Ladies and Gentlemen,
What brings about the great shifts in the world of literature? Often it is when someone seizes upon a simple, overlooked form, discounted as art in the higher sense, and makes it mutate. Thus, at one point, emerged the modern novel from anecdote and letter, thus arose drama in a new age from high jinx on planks placed on barrels in a marketplace, thus songs in the vernacular dethroned learned Latin poetry, thus too did La Fontaine take animal fables and Hans Christian Andersen fairy tales from the nursery to Parnassian heights. Each time this occurs, our idea of literature changes.
In itself, it ought not to be a sensation that a singer/songwriter now stands recipient of the literary Nobel Prize. In a distant past, all poetry was sung or tunefully recited, poets were rhapsodes, bards, troubadours; 'lyrics' comes from 'lyre'. But what Bob Dylan did was not to return to the Greeks or the Provençals. Instead, he dedicated himself body and soul to 20th century American popular music, the kind played on radio stations and gramophone records for ordinary people, white and black: protest songs, country, blues, early rock, gospel, mainstream music. He listened day and night, testing the stuff on his instruments, trying to learn. But when he started to write similar songs, they came out differently. In his hands, the material changed. From what he discovered in heirloom and scrap, in banal rhyme and quick wit, in curses and pious prayers, sweet nothings and crude jokes, he panned poetry gold, whether on purpose or by accident is irrelevant; all creativity begins in imitation.
Even after fifty years of uninterrupted exposure, we are yet to absorb music's equivalent of the fable's Flying Dutchman. He makes good rhymes, said a critic, explaining greatness. And it is true. His rhyming is an alchemical substance that dissolves contexts to create new ones, scarcely containable by the human brain. It was a shock. With the public expecting poppy folk songs, there stood a young man with a guitar, fusing the languages of the street and the bible into a compound that would have made the end of the world seem a superfluous replay. At the same time, he sang of love with a power of conviction everyone wants to own. All of a sudden, much of the bookish poetry in our world felt anaemic, and the routine song lyrics his colleagues continued to write were like old-fashioned gunpowder following the invention of dynamite. Soon, people stopped comparing him to Woody Guthrie and Hank Williams and turned instead to Blake, Rimbaud, Whitman, Shakespeare.
In the most unlikely setting of all - the commercial gramophone record - he gave back to the language of poetry its elevated style, lost since the Romantics. Not to sing of eternities, but to speak of what was happening around us. As if the oracle of Delphi were reading the evening news.
Recognising that revolution by awarding Bob Dylan the Nobel Prize was a decision that seemed daring only beforehand and already seems obvious. But does he get the prize for upsetting the system of literature? Not really. There is a simpler explanation, one that we share with all those who stand with beating hearts in front of the stage at one of the venues on his never-ending tour, waiting for that magical voice. Chamfort made the observation that when a master such as La Fontaine appears, the hierarchy of genres - the estimation of what is great and small, high and low in literature - is nullified. “What matter the rank of a work when its beauty is of the highest rank?" he wrote. That is the straight answer to the question of how Bob Dylan belongs in literature: as the beauty of his songs is of the highest rank.
By means of his oeuvre, Bob Dylan has changed our idea of what poetry can be and how it can work. He is a singer worthy of a place beside the Greeks' ἀοιδόι, beside Ovid, beside the Romantic visionaries, beside the kings and queens of the Blues, beside the forgotten masters of brilliant standards. If people in the literary world groan, one must remind them that the gods don't write, they dance and they sing. The good wishes of the Swedish Academy follow Mr. Dylan on his way to coming bandstands.

vrijdag 9 december 2016

Europese (Engelse) voorjaarstournee 2017

De eerste zes data van een nieuwe tournee zijn inmiddels bekend gemaakt. Volgens de agenda zal Dylan in mei 2017 optreden in de volgende steden:
Woensdag 3 mei Cardiff
Donderdag 4 mei Bournemouth
Vrijdag 5 mei Nottingham
Zondag 7 mei Glasgow
Maandag 8 mei Liverpool
Dinsdag 9 mei London
Zal Dylan tijdens deze tournee ook Nederland nog aan doen? Treedt hij nog op in Stockholm? Blijft het bij deze korte Britse concertreeks? De komende maanden zullen we druppelsgewijs antwoorden krijgen op de vragen. De spanning stijgt!

woensdag 7 december 2016

Quiz

Voor de administratie, de quiz op ExpectingRain is ten einde. De antwoorden die ik eerder deze week gaf op de betreffende vragen, zijn correct. Bernd Seuser en Andreas Volkert zijn de trotse winnaars van de beloofde boeken. Voor even zijn Seuser en Volkert bekende Dylan-fans. Voor zolang het duurt.
Nog een halve week en dan worden de Nobeprijzen uitgereikt. Dan zullen we Patti Smith horen, als vertegenwoordiger van Dylan. Nobelcomité-lid Horace Engdahl zal de Nobel Lecture, uitspreken die Dylan reeds heeft toegestuurd. Zou Dylan zijn speech hebben gemaild of per post hebben verstuurd?
Het hele gebeuren rondom de uitreiking van de Nobelprijs aan Dylan, heeft de schijnwerpers weer op hem gericht. Dylan zal er niet heel blij mee zijn, maar het doet er ook niet toe. Zijn teksten worden opnieuw gewaardeerd. Op waarde geschat. Daar gaat het om bij taal- en literatuurliefhebbers.
Is het nieuws rondom Dylan's Nobelprijs nieuws, omdat het echt nieuws is? Of is het nieuws, omdat Dylan opnieuw in de belangstelling staat? – nadat hij eerder voor de zoveelste keer was vergeten, was doodverklaard, uit het zicht geraakt; dan is alles nieuws wat hij doet. Een hernieuwde bron van nieuws.
Ach, wat doet het er toe. Immers, taal- en literatuurliefhebbers waardeerden deze nukkige dichter uit Minnesota al.

maandag 5 december 2016

Nobel Lecture

Sint Nicolaas is ons Dylan-fans dan wél gunstig gezind. Bob Dylan zal weliswaar niet zelf afreizen naar Stockholm, om zijn Nobelprijs voor de Literatuur op te halen. Wel stuur hij Patti Smith naar de Zweedse stad. Zij zal dan “A Hard Rain’s A-Gonna Fall” ten gehore brengen. Nobelcomité-lid Horace Engdahl zal de Nobel Lecture van Dylan uitspreken. De tekst heeft Dylan naar het betreffende comité toegestuurd.
Ondertussen is voor de Duitstalige fans en lezers van ExpectingRain een wedstrijdje uitgeschreven. Twee winnaars maken kans op drie uitgaven van de uitgeverij Hoffman & Campe: "Lyrics 1962 – 2012" (nieuw),"Tarantel” (nieuw, met voorwoord van Heinrich Detering) en "Chronicles Vol. 1". Het is dat ik niet woon in Duitsland, Oostenrijk of Zwitserland, maar ik had graag meegedaan aan deze prijsvraag. Het gaat om drie vragen.
1. Wie speelt de rol van Bob Dylan in Renaldo & Clara? Dat is Ronnie 'The Hawk' Hawkins, bandleider van The Hawks, die later de begeleidingsband van Dylan werden.
2. In welk restaurant werd Joey vermoord? Het lied is te vinden op Desire (1976), met de tekst van Jacques Levy. Het lied verhaalt van Joey Gallo, die werd vermoord op zijn verjaardag in de eetgelegenheid Umberto's Clam House in Little Italy.
3. De liner notes van welk album begint met “Back to the starting point …”? Dat is Planet Waves uit 1974, het enige studio-album dat Dylan met The Band heeft gemaakt. Ook één van die weinige platen zonder de naam van de artiest op de hoes.
Enfin. Sint Nicolaas is ons weer gunstig gezind. Dat we dit nog mogen meemaken. Wat een geluk.

zondag 4 december 2016

Kronieken #13: Advent 2016

Nog twee Advents-zondagen te gaan, en het is weer Kerst! Maar voor het zover is, hebben we nog genoeg te doen. Maandagavond natuurlijk Sinterklaas. Sint Nicolaas is voor de Dylan-fans dit jaar ongunstig. In tegenstelling tot de andere heilige, Sint Maarten. Die was dit jaar zo gul, om ons de cd-box The 1966 Live Recordings weg te geven.
Aan het einde van de week, worden de Nobelprijzen uitgereikt. De prijzen zijn al eerder toegekend, zaterdag is de ceremonie waarbij de laureaten in het zonnetje worden gezet. Dylan schittert in afwezigheid. Mogelijk haalt de bard in het voorjaar zijn Nobelprijs voor de Literatuur op. En combineert hij zijn Stockholm-bezoek met een Europese voorjaarstournee 2017. Je weet het niet, het blijft koffiedik kijken.
Welke muziek draait Dylan in deze Advents-periode? Speelt hij zelf muziek? Speelt hij dan zijn eigen muziek? When He Returns, misschien? Of grijpt hij terug op de American Songbook? Frank Sinatra? Woody Guthrie? Het doet er ook niet toe, natuurlijk niet.
Vanmorgen werd mijn neefje Thijs-Bort gedoopt. Zijn vader, mijn broer, zei na de geboorte van dit mannetje: Lord, protect my child. The whole world is asleep / You can look at it and weep / Few things you find are worthwhile / And though I don’t ask for much / No material things to touch / Lord, protect my child. Zo is dat.
Kerst 2016, het duurt nog drie weken. En dan nog een week, voordat het jaar wisselt. Wat ben ik blij dat we dichters en muzikanten hebben. Mannen (en vrouwen) op wie we kunnen terugvallen. Mensen, die gevoelens onder woorden hebben gebracht. Als wij geen woorden meer kunnen vinden, kunnen we teruggrijpen op de teksten en muziek.

donderdag 1 december 2016

Agenda

Wat staat deze maand op de agenda van Bob Dylan? In ieder geval belangrijke zaken. Want de bard is niet aanwezig bij de uitreiking van de Nobelprijzen, over anderhalve week in Stockholm. Maar Dylan was ook niet aanwezig op een ceremonie in het Witte Huis, met alle Nobelprijs-winnaars. Zonder opgave van reden. Je vraagt je toch af wat van meer importantie kan zijn, dan zulke evenementen. Het zijn de ondoorgrondelijkheden van de dichter uit Minnesota.
De man is een maand vrij. Bereidt hij zich voor op een nieuwe tournee? Is hij in de studio? Schrijft hij aan het vervolg van de Chronicles? We weten het niet. We moeten geduld betrachten. Te zijner tijd horen we waar we aan toe zijn. Tot die tijd draaien we maar een album. Over een paar weken kan Christmas In The Heart weer uit de kast worden getrokken.

dinsdag 29 november 2016

Als een rollende steen

Het vriest een graad of dertig, het is winter en vrij koud. Wat is er dan mooier om met je Dylan-vrienden je te buigen over een tekst? Voor de gelegenheid heb ik een vertaling gemaakt van Like A Rolling Stone. Niet per sé een zingbare vertaling, wel eentje die vooral dicht bij de oorspronkelijke tekst staat. Ik heb de titel vertaald als 'Als een rollende steen'; de bijbehorende tekst staat hieronder.

Als een rollende steen

Er was eens een tijd dat je je uitstekend kleedde
Je deed een duit in het zakje bij de braspartijen van je bloeitijd
Mensen belden je op, waarschuwden je: “Pas op, popje, je bent op weg naar je val”
Je dacht dat ze je in de maling namen
Je lachte erom
Nu praat je niet zo hard
Nu lijk je niet zo trots
Als je je volgende maaltje bij elkaar bietst

Hoe voelt het
Hoe voelt het
Om zonder een thuis te zijn
Als een volslagen onbekende
Als een rollende steen?

Je ging naar een uitstekende, betrouwbare school, Vrouwe Eenzaamheid / Eenzaam Bakvisje
Maar je weet dat je slechts rijk was / Ze leerden je er alleen maar zuipen
En niemand die er aan dacht om je te leren, hoe het is om op straat te leven
En nu ontdek je om daar aan gewend te raken
Je zei dat je nooit compromissen sloot
Met de mysterieuze zwerver, maar nu realiseer je je
Dat hij je geen alibis verkoopt
Wanneer je in het vacuüm van zijn ogen staart
En hem vraagt om een dealtje te sluiten?

Hoe voelt het
Hoe voelt het
Om op jezelf aangewezen te zijn
Om zonder een thuis te zijn
Als een volslagen onbekende
Als een rollende steen?

Je keerde je nooit om, om naar de gefronsde wenkbrauwen te kijken van de goochelaars en clowns
Toen ze zich naar je verlaagden en hun kunstjes voor je deden
Je begreep niet dat dit nooit goed zou zijn
Je zou andere mensen nooit je foute klusjes moeten laten opknappen
Je was gewend om te rijden op je stalen ros met je diplomaat
Met op zijn schouder een Siamese kat
Was het niet pijnlijk toen je ontdekte dat
Hij niet echt was wie je dacht dat hij was
Nadat hij alles van je had weggenomen wat hij ook maar kon stelen?

Hoe voelt het
Hoe voelt het
Om op jezelf aangewezen te zijn
Om zonder een thuis te zijn
Als een volslagen onbekende
Als een rollende steen?

Prinses op de toren en alle mooie mensen
Ze drinken en denken dat ze het gemaakt hebben
Ze wisselen elkaar mooie cadeaus en dingen uit
Maar je doet er beter aan om je licht op te steken en je gouden ring te verpanden, liefje
Je keek altijd zo vermakelijk
Naar Napoleon in zijn lompen en het taalgebruik dat hij gebruikte
Ga naar hem toe, hij roept jou, je kunt niet weigeren, hem niet weerstaan
Als je niets hebt, heb je ook niets te verliezen
Je bent onzichtbaar nu, je hebt geen geheimen te verbergen of te verhelen

Hoe voelt het
Hoe voelt het
Om op jezelf aangewezen te zijn
Om zonder een thuis te zijn
Als een volslagen onbekende
Als een rollende steen?

zondag 27 november 2016

Waking Up To Twists Of Fate

Onlangs verscheen de elpee-box Waking Up To Twists Of Fate. Het zou aan me voorbij zijn gegaan, als mijn platenboer Wobbe me niet op deze box heeft gewezen. De box was er gewoon, ik herinner me niets over een release van deze 3LP.
Waking Up To Twists Of Fate telt live-opnames uit de jaren zeventig, tachtig en negentig. Zo zijn er opnames van de David Letterman Show uit 1984 en '92, het Saturday Night Live-optreden van 1979 en ter gelegenheid van The World Of John Hammond uit 1975.
Het meest mooie is dat het volledige optreden van Live Aid '85 op deze box staat. Alle drie de nummers die Dylan met Keith Richards en Ronnie Wood speelde: Ballad Of Hollis Brown, When The Ship Comes In en Blowin' In The Wind. Maar óók de korte toespraak, waarin Dylan pleit voor een reservering van wat geld voor de Amerikaanse boeren.
Een hebbedingetje, deze box. Uitgegeven via Let Them Eat Vinyl, met permissie van Leffield Media. Waarvan akte.

zaterdag 26 november 2016

Uitreiking Nobelprijs

Over twee weken worden de Nobelprijzen dan eindelijk uitgereikt. Vorige maand werden de Prijzen al aan de winnaars in de afzonderlijke onderdelen toegekend. De Groningse chemicus Ben Feringa kreeg de Nobelprijs voor scheikunde. Leuk voor het Nederlandse sentiment. Belangrijker voor mij is de Nobelprijs voor de Literatuur 2016. De winnaar van deze Nobelprijs komt niet naar Stockholm om de prijs in ontvangst te nemen.
Dylan heeft dan al een afspraak staan en kan onmogelijk naar Zweden afreizen. Schuiven kan niet, combineren is niet te doen en dus is Dylan over veertien dagen de grote afwezige. Mogelijk komt hij wel in het voorjaar naar Scandinavië, waarbij de bard mogelijk een optreden verzorgt en dan ook gelijk de Nobel Lecture invult.
Desalniettemin worden verschillende shows georganiseerd rond de Nobelprijs-uitreikingen. Zo is in de Melkweg een avond met verschillende Nederlandse artiesten. Met onder andere muzikanten en dichter als Henk Hofstede, Hans Vandenburg, Wouter Planteijdt, Bob Fosko, John Schoorl, Kees 't Hart en Rick de Leeuw geven acte de présence. Zij zullen ongetwijfeld de vertalingen van Bindervoet & Henkes ten gehore brengen.
Robbert-Jan Henkes (1962) en Erik Bindervoet (1962) vertaalden 'alle' liedteksten van Bob Dylan. In 2006 verscheen Liedteksten 1962 – 1973, een jaar later volgde deel 2, Liedteksten 1974 – 2001. Omdat Dylan's album Modern Times net te laat verscheen om meegenomen te worden in de vertalingen, verscheen bij de boekpresentatie van het tweede deel een 'bijlage': Moderne Tijden Herleven.
Deze tussenuitgave zal ook verkrijgbaar zijn in deel 3 van de vertalingen van Bindervoet & Henkes, dat volgend voorjaar verschijnt. Ondanks dat Dylan dus niet naar Stockholm gaat, hebben we genoeg met Dylan te maken, die zaterdag van de uitreiking. Voldoende te lezen – en daar gaat het om, bij de winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur.

vrijdag 25 november 2016

The Last Waltz: 40th anniversary

Vandaag is het veertig jaar geleden dat The Band afscheid nam van het publiek. Een feest moest het worden. En uitgepakt werd er zeker: voorafgaand aan dit afscheidsconcert, werd eerst nog goed gegeten. Gevulde kalkoen stond op het menu. Het was immers de vierde donderdag van november en dus Thanksgiving Day.
Gisteren was het opnieuw 'Dankdag'. En precies vier decennia na The Last Waltz. Voor een aantal Zwolse muziekliefhebbers reden genoeg om dit beroemde optreden dunnetjes over te doen. Dat hebben de muzikanten goed gedaan, de nummers werden vol gedrevenheid uitgevoerd.
De organisatie was overigens net zo goed. Net als in 1976 werd dit Zwolse optreden voorafgegaan met een 'Turkey Dinner', waren er dansers uitgenodigd voor het tussenliggende gedeelte tussen eten en concert, en waren filmcamera's aanwezig om het concert op te nemen.
Van The Last Waltz heb ik vier edities in huis. Uiteraard de uitstekende film van Martin Scorsese, de 3LP, de dubbel-cd en de 4CD. Binnenkort verschijnt opnieuw een versie van The Last Waltz. Het betreft de heruitgave van de meest uitgebreide versie, aangevuld met het volledige concert op blueray/dvd. Het toont zonder meer aan dat de muziek van The Band na veertig jaar niets aan kracht heeft ingeboet.


donderdag 24 november 2016

Setlist Fort Lauderdale, Florida, 23 november 2016

Things Have Changed (Bob center stage, Donnie on Pedal steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Don’t Think Twice, It’s All Right (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu acoustic guitar, Tony standup bass)
Highway 61 Revisited (Bob standing at piano, Donnie on lap steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Beyond Here Lies Nothin' (Bob on piano, Donnie on electric mandolin)
Full Moon And Empty Arms (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
High Water (For Charley Patton) (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Melancholy Mood (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Duquesne Whistle (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Love Sick (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Tangled Up In Blue (Bob center stage with harp then on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Pay In Blood (Bob center stage than on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Why Try To Change Me Now (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Scarlet Town (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
I Could Have Told You (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on electric bass)
Desolation Row (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Soon After Midnight (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
All Or Nothing At All (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Long And Wasted Years (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Autumn Leaves (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Encore

Blowin' In The Wind (Bob on piano, Donnie on violin, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Stay With Me (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Fort Lauderdale, Florida (met dank aan BobLinks). De Amerikaanse najaarstournee van 2016 is hiermee ten einde gekomen.

woensdag 23 november 2016

Setlist Orlando, Florida, 22 november 2016

Things Have Changed (Bob center stage, Donnie on Pedal steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Don’t Think Twice, It’s All Right (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu acoustic guitar, Tony standup bass)
Highway 61 Revisited (Bob standing at piano, Donnie on lap steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Beyond Here Lies Nothin' (Bob on piano, Donnie on electric mandolin)
Full Moon And Empty Arms (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
High Water (For Charley Patton) (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Melancholy Mood (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Duquesne Whistle (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Love Sick (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Tangled Up In Blue (Bob center stage with harp then on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Pay In Blood (Bob center stage than on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Why Try To Change Me Now (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Scarlet Town (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
I Could Have Told You (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on electric bass)
Desolation Row (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Soon After Midnight (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
All Or Nothing At All (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Long And Wasted Years (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Autumn Leaves (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Encore

Blowin' In The Wind (Bob on piano, Donnie on violin, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Stay With Me (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Orlando, Florida (met dank aan BobLinks). Vanavond is de laatste show van deze tournee, Fort Lauderdale is de plaats van handeling.
Voor de statistieken, dit bericht is het twintigste van deze maand, de 217e van dit jaar en de 700e van dit blog, sinds ik hier in oktober 2013 mee begon.

maandag 21 november 2016

Setlist Fort Myers, Florida, 20 november 2016

Things Have Changed (Bob center stage, Donnie on Pedal steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Don’t Think Twice, It’s All Right (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu acoustic guitar, Tony standup bass)
Highway 61 Revisited (Bob standing at piano, Donnie on lap steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Beyond Here Lies Nothin' (Bob on piano, Donnie on electric mandolin)
Full Moon And Empty Arms (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
High Water (For Charley Patton) (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Melancholy Mood (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Duquesne Whistle (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Love Sick (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Tangled Up In Blue (Bob center stage with harp then on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Pay In Blood (Bob center stage than on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Why Try To Change Me Now (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Scarlet Town (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
I Could Have Told You (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on electric bass)
Desolation Row (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Soon After Midnight (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
All Or Nothing At All (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Long And Wasted Years (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Autumn Leaves (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Encore

Blowin' In The Wind (Bob on piano, Donnie on violin, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Stay With Me (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Fort Myers, Florida (met dank aan BobLinks).

zondag 20 november 2016

Setlist Clearwater, Florida, 19 november 2016

Things Have Changed (Bob center stage, Donnie on Pedal steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Don’t Think Twice, It’s All Right (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu acoustic guitar, Tony standup bass)
Highway 61 Revisited (Bob standing at piano, Donnie on lap steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Beyond Here Lies Nothin' (Bob on piano, Donnie on electric mandolin)
Full Moon And Empty Arms (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Pay In Blood (Bob center stage than on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Melancholy Mood (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Duquesne Whistle (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Love Sick (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Tangled Up In Blue (Bob center stage with harp then on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
High Water (For Charley Patton) (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Simple Twist Of Fate (Bob on piano and harp, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
Early Roman Kings (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
I Could Have Told You (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on electric bass)
Desolation Row (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Soon After Midnight (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
All Or Nothing At All (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Long And Wasted Years (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Autumn Leaves (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Encore

Blowin' In The Wind (Bob on piano, Donnie on violin, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Stay With Me (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Clearwater, Florida (met dank aan BobLinks).

zaterdag 19 november 2016

Setlist Jacksonville, Florida, 18 november 2016

Things Have Changed (Bob center stage, Donnie on Pedal steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Don’t Think Twice, It’s All Right (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu acoustic guitar, Tony standup bass)
Highway 61 Revisited (Bob standing at piano, Donnie on lap steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Beyond Here Lies Nothin' (Bob on piano, Donnie on electric mandolin)
Full Moon And Empty Arms (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Pay In Blood (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Melancholy Mood (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Duquesne Whistle (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Love Sick (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Tangled Up In Blue (Bob center stage with harp then on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
High Water (For Charley Patton) (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Simple Twist Of Fate (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
Early Roman Kings (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
I Could Have Told You (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on electric bass)
Desolation Row (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Soon After Midnight (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
All Or Nothing At All (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Long And Wasted Years (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Autumn Leaves (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Encore

Blowin' In The Wind (Bob on piano, Donnie on violin, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Stay With Me (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Jacksonville, Florida (met dank aan BobLinks). Dylan is in Florida beland, waar hij de laatste optredens van zijn tournee geeft. Nog vier optredens te gaan.

vrijdag 18 november 2016

Nobel Lecture

Feitelijk iets nieuws brengt het Zweedse Nobelcomité niet. Maar wel komt de organisatie vandaag met een bericht rondom de Nobel Lecture. Bob Dylan zal deze toespraak niet houden op 7 december, drie dagen voor de uitreiking van de Nobelprijzen. Vermoedelijk zal Dylan wel in het voorjaar naar Zweden komen, wat een prachtige gelegenheid is om alsnog deze tegenprestatie te leveren. Aldus het Nobelcomité.
Zo is er weer een nieuwe paragraaf geschreven in het hoofdstuk “Bob Dylan en de Nobelprijs voor de Literatuur”. Nadat de Zweden deze prestigieuze prijs vorige maand aan Dylan toekenden, duurde het even voordat hij iets van zich liet horen. Enfin. Tom Willems heeft over deze gang van zaken al een prima stuk getikt – lezenswaardig.
Het belangrijkste nieuws uit het statement van de Nobelcomité is overigens de hoop en de verwachting dat Dylan in het voorjaar van 2017 naar Europa afreist. Zou hij dan ook weer een of meerdere optredens in Nederland verzorgen? En zo ja, voor welke locatie kiest hij dan? Wordt het dan Carré, het Muziekgebouw in Eindhoven of toch weer de Heineken Music Hall?
Wat ik overigens niet wist, is dat bij de toekenning van de Nobelprijs voor de Literatuur een tegenprestatie wordt gevraagd. Had ik zoiets eerder gehoord? Zo ja, dan is zoiets volledig langs me heen gegaan. Doet er ook niet toe, ik ben benieuwd of en op welke manier Dylan zijn Nobel Lecture invult. Zijn het gedichten, die hij voordraagt? Een regulier concert als Nobel Lecture? Of wordt het een speech, zoals bij de aanvaarding van MusiCares?
Dylan omschreef zichzelf als een 'song and dance man', reden genoeg dus om in deze Nobel-hype terug te grijpen op zijn muziek. Gelukkig kunnen we gebruik maken van een immens oeuvre, waar vorige week de monumentale box The 1966 Live Recordings aan werd toegevoegd. Het verhaal hierbij moge inmiddels bekend zijn: tijdens deze Europese tournee werden Dylan en The Hawks, zoals zijn toenmalige begeleidingsband heette, uitgejouwd. In de Free Trade Hall in Manchester kwam dit tot een hoogtepunt: “Judas!”
Toen de mannen en vrouwen van Columbia Records bezig waren met de voorbereidingen van The Cutting Edge, ontdekten ze de kwalitatief goede opnames van deze tournee. Kortom, een uitstekende reden om deze tour ook maar op de markt te brengen. En zo is het gekomen dat ik de afgelopen dagen de 36 cd's uit deze box heb beluisterd.
Een halve eeuw zit tussen deze tournee en de toekenning van de Nobelprijs van de Literatuur. In die vijf decennia is weinig veranderd. Nog steeds kent het Dylan-publiek meerdere kampen, die de zanger voor hun eigen karretje willen spannen. Nog steeds weet de pers zich feitelijk geen raad met de bard uit Minnesota. En nog steeds is er ondanks alles toch de waardering voor het muzikale en tekstuele werk van Dylan.

donderdag 17 november 2016

Setlist Mobile, Alabama, 16 november 2016

Things Have Changed (Bob center stage, Donnie on Pedal steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Don’t Think Twice, It’s All Right (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu acoustic guitar, Tony standup bass)
Highway 61 Revisited (Bob standing at piano, Donnie on lap steel, Stu electric guitar, Tony electric bass)
Beyond Here Lies Nothin' (Bob on piano, Donnie on electric mandolin)
Full Moon And Empty Arms (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Pay In Blood (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
Melancholy Mood (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Duquesne Whistle (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Love Sick (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Tangled Up In Blue (Bob center stage with harp then on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on electric bass)
High Water (For Charley Patton) (Bob on piano, Donnie on banjo, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Simple Twist Of Fate (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
Early Roman Kings (Bob on piano, Donnie on lap steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
I Could Have Told You (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Tony on electric bass)
Desolation Row (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Tony on standup bass)
Soon After Midnight (Bob on piano, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar)
All Or Nothing At All (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)
Long And Wasted Years (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Autumn Leaves (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Encore

Blowin' In The Wind (Bob on piano, Donnie on violin, Stu on acoustic guitar, Tony on standup bass)
Stay With Me (Bob center stage, Donnie on pedal steel, Stu on electric guitar, Tony on standup bass)

Bovenstaand de setlist van gisteravond in Mobile, Alabama (met dank aan BobLinks). To be stuck inside of Mobile with the Memphis blues again.