Larry Campbell

Een bonusaflevering van de BOBcast zou vandaag gepubliceerd worden. Een interview met Larry Campbell, de gitarist en multi-instrumentalist uit Dylan's begeleidingsband. Ik heb het gesprek nog niet online gezien. Misschien komt het nog.

Campbell was een van Dylan's beste fellow musicians. Hij bespeelde vrijwel alle snaarinstrumenten. Akoestische gitaar, elektrische gitaar, slide guitar, pedal steel, viool, mandoline. Noem het naar en Campbell kan er mee uit de voeten.

Campbell zat tussen 31 maart 1997 en 21 november 2004 in de begeleidingsband. Toen hij de band verliet, had Dylan liefst twee muzikanten nodig om de lege plek op te vullen. Stu Kimball (gitaar) en Donnie Herron (snaren) werden aangetrokken. Het zegt iets over het talent van Campbell.

Dichter bij Dylan kun je met zo'n aanstaande BOBcast niet komen. Of je moet bassist Tony Garnier te pakken krijgen. De informele bandleider die al ruim twintig jaar met Dylan de wereld over reist. Maar misschien heeft Garnier geen zin voor een podcast.

Kan.

Doet er niet toe. Maat niet veel uit. Campbell is geen 'second best'. Het is een goede gedeelde nummer 1.

I define these terms

Een college over het kwaad in de wereld. De hoogleraar legt uit hoe vanuit verschillende theologische en filosofische standpunten naar het kwaad wordt gekeken.

Maar ik ben met mijn gedachten bij My Back Pages.

Good and bad, I define these terms

Quite clear, no doubt, somehow

Ah, but I was so much older then

I’m younger than that now

Ik ben zoveel jonger, inmiddels.

Kater

Gisteren vierde Dylan zijn 80e verjaardag. De hele dag door werd op televisie en radio aandacht aan dit feestje besteed. Vandaag is het 'the day after'. En dus een kater.

We bekijken de schade, ruimen de flessen Heaven's Door-whiskey op, luisteren nog naar wat albums.

Popzaal Hedon liet gisteravond een livestream zien. Ik had niet de indruk dat de livestream rechtstreeks vanuit Zwolle werd uitgezonden. Daarvoor ging de wisseling tussen de artiesten net iets te snel en te soepel.

Desalniettemin was het een leuke show van anderhalf uur. Met als opener de zusjes van Clean Pete, die onder meer Tangled Up In Blue uitvoerden. In de vertaling van Bart Peeters. Zo'n cello doet het altijd goed.

Net zo mooi was de uitvoering van Abandoned Love door Robin Scherpen. Leuke keuze, want dit nummer hoor je niet vaak. Zeker niet bij tributes. Net als Most Of The Time door Judy Blank, die even later met haar kompaan Yorick van Norden het nummer You're Gonna Make Me Lonesome When You go uitvoerdde. Ook een originele keuze. En puike uitvoering.

De finale van de livestream was een uitvoering door Bertolf, Yorik en Judy van My Back Pages. Dit nummer was ook de afsluiting van The 30th Anniversary Concert Celebration.

Voor de administratrie, de livestream van Hedon had Kees Schaper, Serge Bredewold, Len van der Laak, Kees Leewiszong en Rick Mensink in de begeleidingsband.

Het was een mooie avond. Een mooie dag. En nu weer door. Dylan blijft ook nooit lang ergens hangen of bij stil staan. We gaan door.

80

Bob Dylan viert vandaag zijn tachtigste verjaardag. Een mooie leeftijd. Niet iedereen is dit gegeven. De psalmdichter zegt dat we de tachtig halen als we sterk zijn. Dylan is dus een van de sterken.

Gefeliciteerd.

Omdat het vandaag Tweede Pinksterdag is, verschijnen geen kranten. Geen papieren edities. Dus geen beschouwingen van de zanger tijdens zijn verjaardag zelf. Afgelopen zaterdag verschenen al wel de nodige artikelen in de kranten en tijdschriften.

Vandaag is de dag gevuld met allerlei festiviteiten. Alleen al in Nederland zijn de hele dag optredens, al dan niet gestreamd. Hoe zit het met andere landen? Natuurlijk worden in de Verenigde Staten ook zo de nodige ceremonies gehouden.

Al die activiteiten laten zien dat Dylan en zijn werk niet gauw overschat kan worden.

Al die songs. De schilderijen. De boeken. Al die liedjes die door andere artiesten bekend of nog bekender zijn geworden dan in Dylans eigen uitvoering. Al die albums met liedjes uit de folktraditie of de American Songbook, waar Frank Sinatra groot mee werd. De muziekprijzen. De eredoctoraten. De Nobelprijs voor de Literatuur.

Dylan is uiteraard over de helft van zijn leven. De kans dat hij nog eens tachtig jaar leeft, is nihil. Maar Dylan is een oude soldaat. Die sterven nooit.

Vandaag maar aan het gebak. En Dylan luisteren. Via de elpees, cd's of video-opnames. En via een handvol livestreams.

Ah, but I was so much older then

I’m younger than that now

Proost.

Grande Finale

Afgelopen vrijdag ouwehoerden Chris Kijne en Lars Hulshof in Studio Desmet in Amsterdam tweeëneenhalf uur over Bob Dylan en diens 80e verjaardag van morgen. Een select aantal gasten uit de voorgaande afleveringen uit VPRO's BOBcast kwam te gast: Lycky Fonz III, Iris Koppe, Saskia de Koster, Yorick van Norden, Judy Blank, Nico Dijkshoorn, Erik Bindervoets, Freek de Jonge, Cato van Dijk, Huub van der Lubbe, Jan de Smet, Daan Heerma van Voss, Gijsbert Kamer en de Bob-band onder leiding van Tim Knol.

Deze uitzending is aflevering 26 van de BOBcast-reeks. Beetje valsspelen is het wel: het is niet dat één gast ruim een uur het podium krijgt. Maar walla, wat doet het er toe? 2,5 uur live radio op de nationale radiozender, over één muzikant: dat komt niet vaak voor. Dus laten we er maar van genieten.

Dat doe ik dan ook met volle teugen, dat genieten. Omdat het live is, is regisseren toch lastiger. De gasten laten zich minder leiden door de bekende framings over Dylan, dan dat in de voorgaande afleveringen is gebeurd. En het is muziek maken, praten over de literaire betekenis, dat soort dingen.

Er komt nog één BOBcast aan, een bonus-aflevering. Deze wordt komende week opgenomen. Dan met Larry Campbell, die jarenlang de hoofdgitarist was in Dylans begeleidingsband. Dat worden nog een paar spannende nachtjes, voordat Larry op de nationale radio te horen is.

Eerst maar de verjaardag, morgen.

Pentecost

Morgen is het Eerste Pinksterdag. Maandag is het vanzelfsprekend Tweede Pinksterdag. De 80e verjaardag van Dylan valt dus samen met een christelijk feest. Kent Amerika ook de dubbele feestdagen, zoals in Nederland?

Wordt in huize-Dylan het Pinksterfeest en de verjaardag van de pater familias gezamenlijk gevierd? En wie komen dan naar de jarige? Wordt afgesproken wie van welk huwelijk aanwezig is? Nou ja, het zijn familiaire zaken waar wij als buitenstaanders niets mee te maken hebben.

Gelukkig maar.

Leon Ramaker is voormalig directeur van MOJO en organiseerde alle 33 concerten van Dylan in Nederland. Volgens Ramaker, die nog wel contact heeft met het management, heeft Dylan al gepolst naar een optreden in Nederland. Bob is bored. Sjah. Misschien dat Ramaker ook wel een praatjesmaker is en zelf in het nieuws wil komen. Ik heb het opnieuw over Ramaker.

Nou ja.

Morgen eerst maar Pinksteren. Pentecost. De laatste reguliere BOBcast van Lars Hulshof en Chris Kijne.

Dylanweekend

Komende maandag, Tweede Pinksterdag, wordt Bob Dylan 80 jaar. In het kader van deze verjaardag, wordt in Nederland veel gedaan en geschreven. Kranten en tijdschriften maken een beschouwing op Dylan: de zanger, de mens, het fenomeen. En er worden veel activiteiten gehouden, ook in Nederland.

Met vanavond op NPO Radio 1 livemuziek en "ouwehoeren" over Dylan / De BOBCast: op zoek naar Bob Dylan, onder leiding van Chris Kijne. Die maakte met Lars Hulshof de BOBcast, met elke twee weken een gast om over Dylan te praten. Komende zondag is de laatste aflevering, met Larry Campbell als gast. Campbell was jarenlang de gitarist in Dylans begeleidingsband en speelde zo ongeveer alles wat een snaar had. Toen Campbell de band verliet, moest Dylan liefst twee vervangers voor Campbell regelen.

Dan hebben we het nog niet over alle films en documentaires, die op landelijke en regionale televisiezenders worden vertoond. Of alle muziekbijeenkomsten, zoals maandagavond in Hedon, Zwolle, of het Bob Dylan Fest, dat de Tilburgse troubadour Jacques Mees organiseert.

Iets van al die activiteiten is te vinden op de blog van Tom Willems.

Aan Nederlandse aandacht ontbreekt het niet. Wat zou Dylan van al die aandacht meekrijgen? Zou het hem iets uit maken?

Maar belangrijker: wat is er veel aandacht vanuit Nederland. Ik weet niet of andere landen ook zoveel ruimte maken voor Dylan's 80e verjaardag. En ik kan me niet herinneren dat bij een andere artiest ook zo ontzettend veel muziek, artikelen en bijeenkomsten worden gehouden, vanwege een verjaardag.

Wie dit feestje in perspectief kan zetten, welkom. Ik hoor het graag als ik verkeerd zit.

Nog drie nachtjes slapen. En dan is Dylan 80. Zoals Mozes in Psalm 90 dicht:

Zeventig jaren zijn onze dagen,

als wij sterk zijn tachtig.

Het meeste is zwoegen en pijn

en plotseling vliegen wij heen.

Is dat ontferming, liefde en trouw?

Geef antwoord, stormende god.

© Huub Oosterhuis, 150 psalmen vrij, (Utrecht: Uitgeverij Ten Have), 2011

Maxima

Koningin Maxima vierde afgelopen maandag haar vijftigste verjaardag. Precies vijf jaar voor haar geboorte werd Bob Dylan voor Judas uitgemaakt. Tussen deze twee momenten bestaat geen verband.

Toch is tussen de vorstin en de singer-songwriter wel een link.

Ter gelegenheid van Maxima's vijftigste verjaardag, gaf zij een interview aan Matthijs van Nieuwkerk. In dit vraaggesprek ging het onder meer over het werk en de gewraakte vakantie naar Griekenland. Ook het verlies van zus Inès kwam ter sprake.

Op de begrafenis van de jongste Zorreguieta zong Maxima het lied Knockin’ On Heaven’s Door van Dylan. It’s gettin’ dark, too dark for me to see. Van Nieuwkerk vroeg of Inès in die hemel is. De koningin wist het niet. Wel was de suïcide van haar zusje aanleiding om aandacht te geven aan depressies en het omgaan met neerslachtigheid.

Het was een klein onderdeel van het interview van vijf kwartier. Een kleine link, maar toch: Dylan was ook in huize-Oranje een gespreksonderwerp.

Manchester

Judas!

Met deze uitroep protesteerde het publiek in de Manchester Free Trade Hall tegen de 'nieuwe Dylan'. Dat incident vond 17 mei 1966 plaats - vandaag dus 55 jaar geleden.

Wat was er aan de hand? In het begin van de jaren zestig maakte Dylan furore als folkzanger. Gewapend met alleen zijn akoestische gitaar en mondharmonica, speelde Dylan liedjes als protest tegen de ongelijke behandeling van bevolkingsgroepen.

Maar vanaf 1965 gooide de singersongwriter het roer om. Hij dook de studio in met een elektrisch versterkte band, en de liedjes gingen niet meer in tegen de maatschappelijke orde. Dylan zou zijn ziel hebben verkocht aan de commercie, vonden de preciezen onder de folk-liefhebbers.

De spanning tussen artiest en publiek werd steeds groter tijdens de elektrische tournee van 1966. Tijdens deze ronde speelde Dylan vóór de pauze met zijn akoestische gitaar; na de pauze werd het doek verder opgetrokken en waren de jongens van The Hawks te zien.

Tijdens het concert in Manchester werd de spanning dus gebroken. In de tweede helft van het optreden liet het publiek merken dat ze niet gediend waren van het elektrische gedeelte. Veel tussendoor applaudiseren, zodat de muzikanten niet konden stemmen, bijvoorbeeld.

Tot vlak voor het einde. Na Ballad of a Thin Man, riep iemand "Judas!" naar het podium. Verrrader, dus. Iemand die de folkmuziek in de steek laat. Dylan reageerde met “I don’t believe you… You’re a liar”, om zich vervolgens om te draaien naar zijn collega's met de oproep: “Play it fuckin' loud!"

Wat ook gebeurde. Drummer Mickey Jones sloeg hard op de drums en de band zette in volle vaart Like A Rolling Stone in.

Wie schreeuwde 'Judas!'? Zoals vaker heeft de geschiedenis vele vaders. John Cordwell misschien? Of toch Keith Butler? Na zoveel jaar na dato komen we er nooit helemaal meer achter.

Dit concert werd gauw een geliefd object bij bootleg-verzamelaars. Het optreden kwam onder de bootleggers bekend te staan als het Royal Albert Hall-concert. Maar dat optreden, in Londen, vond pas 26 en 27 mei 1966 plaats, anderhalve week later dus.

Tjah. Je maakt wel eens fouten in de administratie, zeker als het geen officiële uitgaven betreft.

Het Judas-optreden verscheen in 1998 als deel 4 in de Bootleg Series van Dylan, onder de titel Live 1966: The "Royal Albert Hall" Concert. In 2016 verscheen de box-set The 1966 Live Recordings, waarop bijna alle opnames zijn te horen van die hele 'elektrische' tournee.

Mooi materiaal, als weergave van een tijdsbeeld. Een Dylanesque tijdsbeeld.

Once were brothers

Een paar weken geleden zond Het Uur Van De Wolf de documentaire Once Were Brothers uit. Een mooie film, die gaat over de hoogtijdagen van The Band. Daniel Roher regisseerde deze anderhalf uur durende film. De docu is gebaseerd op Testimony. de autobiografie van Band-gitarist Robbie Robertson.

Deze film vertelt de opkomst van The Band, eerst als de groep van Ronnie Hawkins (als The Hawks), vervolgens als begeleidingsband van Bob Dylan in 1966, en daarna als zelfstandige formatie.

Alle betrokkenen komen al dan niet minimaal aan bod. Hawkins wordt anno nu opgevoerd. Een interview van Dylan uit No Direction Home wordt ingevoerd. De overige leden van The Band worden opgevoerd vanuit oude (geluids)fragmenten. Zelfs Garth Hudson, die de openbaarheid altijd goed weet te vermijden, is op een geluidstape nog terug te horen.

Ook collega's komen aan het woord. Van Morrison vertelt iets over The Band. Bruce Springsteen zet de groep in perspectief. Tourmanagers komen aan bod. Maar het is vooral het verhaal van Robbie Robertson. De gitarist was als tekstschrijver belangrijk voor The Band.

Maar je kunt zomaar het idee krijgen dat Robertson eigenlijk de enige belangrijke factor was van The Band. Dat krijg je natuurlijk als je één figuur het hoofdpodium geeft. De zijdelingse sporen zijn daarin veelzeggender dan de hoofdpersoon zelf.

Onderhoudend is zeker wel. Omdat het ook een beeld geeft over de ontwikkeling van de muziek, gedurende eind jaren vijftig tot halverwege de jaren zeventig.

Once Were Brothers gaat over The Band, tot aan The Last Waltz, het afscheidsconcert van de groep in 1976. Hoe zit het ook alweer met de opnieuw geformeerde Band, die sinds halverwege de jaren 80 weer de podia betraden? Toen kwam The Band weer bijeen, zonder Robertson, maar wel met de andere vier Bandleden, aangevuld met Jim Weider, Richard Bell, Randy Ciarlante en Stan Szelest.

Een mooie film ter voorbereiding op 17 mei, de dag dat in 1966 Bob Dylan en The Band in Manchester Free Trade Hall werden uitgescholden voor "Judas", verraders van de folkmuziek door elektrische muziek te spelen.

The Bob Dylan Center

In Tulsa, Oklahoma, wordt 10 mei 2022 The Bob Dylan Center® geopend. In dit centrum worden meer dan honderdduizend Dylanesque producten vertoond, die uit het The Bob Dylan Archive® zijn gevonden.

Het gaat om onder meer handgeschreven teksten, onuitgebrachte songs en film- en concertopnames,

Dat wordt dus sparen voor vliegtickets naar de VS. En hopen en bidden dat de pandemie is bestreden. Of in ieder geval zo is teruggebracht, dat een vlucht over de grote plas weer mogelijk is. Zonder beperkingen.

Overzichtstentoonstelling

Na de Chinezen krijgen nu ook Amerikanen de kans om de beeldende kunst van Bob Dylan te zien. De zanger krijgt een overzichtstentoonstelling in het Frost Art Museum in Miami.

Een mooi bericht op de site van NRC Handelsblad. De tentoonstelling, die vooraf wordt gegaan door een meerdaags symposium over de culturele erfenis van Dylan, was in 2019 eerder te zien in het museum voor moderne kunst in Shanghai. Het was dat jaar de best bezochte tentoonstelling in de Chinese stad.

Dylan krijgt later dit jaar zijn eerste overzichtstentoonstelling als beeldend kunstenaar in een Amerikaans museum. De expositie, die Restrospectrum gaat heten, opent 30 november in het Frost Art Museum in Miami.

Misschien dat de directeur van Museum de Fundatie contact kan opnemen met het Frost Art Museum; in dit museum hing in 2017 ook al Dylan's Face Value. We wachten rustig af op de berichtgeving.

De nummer 1

Opnieuw is Volkskrant-journalist Gijsbert Kramer te gast in VPRO's BOBcast. Vorig jaar was hij de derde geïnterviewde, toen ging het vooral over het net verschenen Rough and rowdy ways; nu is het een meer algemeen gesprek over Dylan als de nummer 1.

Bijna twee uur duurt het gesprek. En eigenlijk wordt ook in dit gesprek weinig nieuws verteld. Het meest interessant wordt dit interview, dat Chris Kijne en Lars Hulshof met Kramer voeren, aan het eind. Dan gaat het over de afsluitende songs van Dylans meest recente albums.

Kramer poneert de stelling dat al die laatste songs in wezen gaan over verlossing. Dat komt terug in Highlands van Time Out Of Mind (1997), Sugar Baby van "Love And Theft" (2001), Ain't Talking van Modern Times (2006) en Key West van Rough and rowdy ways (2020). Oké, feitelijk is Murder Most Foul het laatste nummer van Rough and rowdy ways, maar die is als singel bijgevoegd aan het album.

De 25e BOBcast sluit af met Ain't Talking, ruim 8 minuten. Zo vaak wordt dit nummer niet gedraaid in een podcast of een radio-uitzending. Hoewel het een van de mooiste Dylan-songs is. In 2007 speelde Dylan het tijdens het optreden in de HMH - Tweede Paasdag. Ook toen Dylan in 2009 weer in deze zaal acte de présence gaf, speelde hij dit nummer - toen was het de Eerste Paasdag.

Het religieuze aspect van Ain't Talking ontgaat Kramer volledig. Het gaat volgens hem om een mystieke tuin, waar Van Morrison ook over zingt. Als dan in het laatste couplet ook de tuinman is verdwenen, blijft alleen Dylan over, zegt Kramer. Dat Dylan met dit lied het paasverhaal parafraseert, gaat aan Kramers waarneming voorbij. Die tuinman in de tuin, verwijst naar het gesprek dat Maria Magdalena met Jezus had, toen Jezus was opgestaan.

Maria wil de begraven Jezus die eerste paasdag in het graf gaan verzorgen, na een hectisch weekend. Maar Jezus was inmiddels opgestaan en ontmoet Maria in de graftuin waar Hij was begraven, de tuin van Jozef van Arimathea. Maria Magdalena, uit wie Jezus zeven demonen liet vertrekken, herkent de Meester niet en ziet Hem aan als tuinman. "Weet u waar het lichaam van Jezus naar toe is verplaatst?" vraagt zij. Als deze 'tuinman' haar naam noemt, herkent ze de Raboeni.

Enfin.

Voor in de agenda: vrijdag 21 mei van 19.30 tot 23 uur is op NPO Radio 1 een uitgebreide Dylan-show te beluisteren. Met gasten die ook in de BOBcast voorbij gekomen zijn. En zondag 23 mei staat de laatste BOBcast gepland. De presentatoren doen wat geheimzinnig, maar is het ze toch gelukt om de maestro alsnog te pakken te krijgen? Dat horen we dus pas over twee weken.

Waarmee een jaar lang de tweewekelijkse BOBcast tot een einde komt.

The Amsterdam Box

Het is een druilerige zaterdag. Een goed moment om The Amsterdam Box uit de kast te trekken. The Amsterdam Box is de titel die het bootleg-label Crystal Cat heeft gegeven aan de opnames van Dylan in 2009.

Het zijn de opnames van de drie optredens die Dylan in de Heineken Music Hall gaf. In 2009 was het voor het eerst dat de bard voor drie opeenvolgende shows in een Nederlandse stad kwam. Het was het Paasweekend van dat jaar: Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Eerste Paasdag waren de Dylan-dagen.

Ik was er die Goede Vrijdag, met twee broers en twee vrienden.

Het was de tijd van mijn stage bij dagblad De Stentor/Veluws Dagblad.

Het was het concert met Stu Kimball en Denny Freeman op de gitaren. Freeman heeft inmiddels het tijdelijke voor het eeuwige verruild.

Het was ook het concert met Dylan op keyboard, met een Hammond-sound.

En met een meer dan uitstekende uitvoering van Workingman's Blues #2.

Een goede dag om naar deze opnames te luisteren.

Dylan 80 talkshow

Bob Dylan wordt over een kleine drie weken liefst 80 jaar. Ter gelegenheid daarvan verschijnt het boek Bob Dylan in Nederland 1965-1984 van Tom Willems. Omdat de Corona-maatregelen het weer toe laten, wordt Tom's nieuwe boek feestelijk gepresenteerd.

De boekpresentatie gebeurt bij Broese Boekverkopers in Utrecht. Voor de gelegenheid wordt een heuse talkshow gepresenteerd. Naast Tom komen ook Gijsbert Kamer (Volkskrant, muziekjournalist) en Jochen Markhorst (auteur van veel Dylanboeken) spreken.

Het is dat Utrecht iets te ver is, en dat de beperkende maatregelen niet veel extra ruimte geven. Maar mijn hart springt wel op van blijdschap bij zo'n aankondiging.

Isis

I married Isis on the fifth day of May

But I could not hold on to her very long
So I cut off my hair and I rode straight away
For the wild unknown country where I could not go wrong

© Bob Dylan, 1975

Dodenherdenking

Vandaag staan we stil bij de doden die gevallen zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog. En daarna, overigens. Een goede dag: zonder herdenken kun je ook niet goed vrijheid vieren.

Onwillekeurig denk ik zo'n dag als vandaag aan With God On Our Side. Vanwege dat ene couplet over deze oorlog:

When the Second World War

Came to an end

We forgave the Germans

And we were friends

Though they murdered six million

In the ovens they fried

The Germans now too

Have God on their side

We weten het niet, maar hoeveel familieleden van Dylan zijn door de nazi's en hun trawanten vermoord? De Zimmerman-en zijn in 1905 Odessa ontvlucht vanwege de progroms. Wie van hen bleven achter? En wie konden niet ontkomen aan de verschrikkelijke drang om de definitieve oplossing van het Joodse vraagstuk uit te voeren?

Zes miljoen Joden. Om nog te zwijgen over de Roma en de Sinti, de homoseksuelen, de Jehova's Getuigen, de 20 miljoen soldaten van het Rode Leger. En al die anderen die hebben geleden...

2002

Vandaag 19 jaar geleden was ik voor het eerst bij een concert van Bob Dylan. Een goede gelegenheid om de bootleg van die avond te luisteren. En om te bedenken dat herinneringen vreemd worden aangemaakt.

Het was na de examens van de mavo. Na de zomer van 2002 begon ik aan de havo. Van die avond herinner ik me vooral de uitvoering van Blind Willie McTell. Maar de uitvoeringen van The Wicked Messenger, Man Of Constant Sorrow en If Dogs Run Free zijn uit mijn geheugen gevallen.

Gelukkig heb ik de bootleg nog.

Dag van de arbeid

The battle is over up in the hills

And the mist is closing in
Look at me, with all of my spoils
What did I ever win?
Gotta brand new suit and a brand new wife
I can live on rice and beans
Some people never worked a day in their life
They don’t know what work even means

Meet me at the bottom, don’t lag behind
Bring me my boots and shoes
You can hang back or fight your best on the front line

Sing a little bit of these workingman’s blues

© Bob Dylan, 2006