Diana Ozon

Vorige week is de zeventiende BOBcast uitgekomen. Chris Kijne en Lars Hulshof praten in deze podcast met dichteres Diana Ozon. Een uur, op de seconde af.

Leuk gesprek wel, al is het maar vanwege de kennismaking met deze punkdichteres. Als vijftienjarig meisje werd zij gegrepen door Dylan, dankzij een leraar Engels op het Hervormd Lyceum Zuid in Amsterdam.

Maar veel meer dan dit is het gesprek ook niet. Het gaat vooral over de Dylan uit de jaren zestig. De rest komt niet ter sprake. En het gaat over Patti Smith, de punkzangeres, die namens de laureaat de Nobelprijs voor de Literatuur mag ophalen.

Een voortkabbelend gesprek, maar wel een heel veilig gesprek. Geen enthousiasmerende gesprekspartner, die vol vuur spreekt over het idool. Niet iets verrassends, origineels. Maar ja, we hebben nog drie maanden te gaan voordat Dylan zijn 80e verjaardag viert.

Jacques Levy

De familie van Jacques Levy zoekt nadrukkelijk de aandacht. De librettist, psycholoog en liedjesschrijver overleed in 2004. Samen met Dylan schreef hij in 1975 de liedjes voor het album Desire. Nu zeggen zijn erfgenamen dat zij recht hebben op een deel van de 300 miljoen dollar die Dylan zou hebben gekregen voor de deal die Dylan eind vorig jaar sloot.

In die deal verkocht Dylan de rechten van zijn complete oeuvre tot dan toe, inclusief dus de rechten voor de nummers van Rough And Rowdy Ways. Maar dus ook voor Desire. En onder meer de samenwerkingen met Robert Hunter, met wie Dylan ook wel teksten heeft gemaakt.

Merkwaardig bericht. De juridische en financiële afhandeling niet gewoon in de deal zijn opgenomen? En waarom zou deze kwestie tussen Dylan en de Levy's niet buiten de rechtbank opgelost kunnen worden? Of is het gewoon een manier om het werk van Levy onder de aandacht te brengen?

Zodra geld in het spel is, kunnen zomaar ongemakkelijke kwesties opspelen.

Op losse schroeven

Theoloog Rikko Voorberg begint de werkdag begonnen met een podcast. Zoals elke werkdag leest hij de Bijbelteksten van de dag. Al pratende en denkende maakt hij hier een gedachte bij en publiceert dat bij het online magazine Lazarus. Afgelopen week met als titel Op losse schroeven leven.

Mijn gedachten gaan naar het verhaal over Bob Dylan, dat mijn bewuste kennismaking was met de zanger. Redacteur Herman Veenhof schreef een uitgebreid verhaal, ter gelegenheid van Dylans zestigste verjaardag. Twintig jaar geleden, inderdaad. In de introductie noteerde Veenhof: “Gisteren, op Hemelvaartsdag 2001, werd hij zestig jaar oud. Op losse groeven.”

Met het vervolg dat die groeven in Dylans gezicht staan gegraveerd. Zo is het ook: de man wordt hoe ouder hoe gegroefder. En doorleefder. Mooier, ook.

Zie ook FritsTromp.nl.

This Land Is Your Land

Tijdens de inauguratie van Joe Biden als 46e president van de VS, zong Jenifer Lopez het nummer This Land Is Your Land. Net zoals Pete Seeger het twaalf jaar eerder deed, toen Barack Obama werd bevestigd als president. Joe Biden is niet zwart of gekleurd, zijn vice-president Kamala Harris is dat wel. Zij heeft een deels Afro-Amerikaanse, deels Indiaas-Amerikaanse achtergrond.

This Land Is Your Land is een song van folklegende Woody Guthrie. Hij schreef het lied in 1940, gebaseerd op de melodie van When the World's on Fire, van de Carter Family. Een lied dat ook bij Dylan-fans bekend is. Natuurlijk, ook omdat Dylan een Woody-adept was aan het begin van zijn carrière. Maar ook omdat het nummer als slotlied werd gebruikt tijdens The Rolling Thunder Revue.

Dankzij de box The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings, die bij de film Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese verscheen, weten we hoe 'This Land' in 1975 klonk, in de kleine theaters, waar Dylan met zijn gevolg langs trok.

Op deze manier is Dylan toch een heel klein beetje bij de inauguratie van het tandem Biden-Harris. Ver weg op de achtergrond, dat wel.

Chimes Of Freedom

De website ExpectingRain.com plaatste vanmorgen een link naar een video van Dylan. Het gaat om de uitvoering van Chimes Of Freedom, gespeeld tijdens het Bill Clinton Inauguration Concert. Een goed nummer, Chimes Of Freedom. Mede door Bruce Springsteen aan de vergetelheid onttrokken. Voor zover Dylan zijn collega nodig heeft.

Ik denk aan het optreden van 28 oktober 2005 in Ahoy, Rotterdam. Het was mijn derde Dylan-concert, en het een-na-laatste nummer van de hoofdlijst was Chimes Of Freedom. Het was mijn eerste directe kennismaking met dit nummer. Zoals het vaak gaat, is een live-versie die je zelf bijwoont een goede aanleiding om een song mooier te vinden dan het al op het album te horen is.

Vandaag wordt Kamala Harris als vice-president en Joe Biden als president van de VS bevestigd. Geen franje - corona beperkt het leven. Maar een goede tijd om vandaag de bootleg Pointed Shoes And Shakespare Hats van Rattlesnake uit de kast te pakken.

Inauguratie

Woensdagmiddag 12 uur plaatselijke tijd wordt Joe Biden geïnstalleerd als 46e president van de Verenigde Staten van Amerika. Zijn running mate Kamala Harris is dan al bevestigd als vice-president. Biden was tussen 2009 en 2017 vice-president onder de eerste zwarte president van de VS; Harris wordt de eerste vrouwelijke vice-president, en dan ook nog de eerste Afro-Amerikaanse en deels Indiaas-Amerikaanse.

De feestelijkheden zijn inmiddels al bezig. Alles natuurlijk online, omdat ook Amerika wordt getroffen door een akelig virus. Je weet het niet, en misschien gaat het je ook niet aan - maar toch, hoe volgt Dylan deze ontwikkelingen? Had hij willen optredens tijdens een inauguratie-feestje? Had hij een song naar het Witte Huis gestuurd, als afscheid van Trump en verwelkoming van Biden?

Is Dylan blij met het vertrek van Trump? Of is hij juist ongelukkig met de komst van de tandem Biden-Harris?

Het maakt niet uit. Het doet er niet toe. De songs en teksten van Dylan worden er niet beter of slechter van.

Dylan ontmoet Kafka

Jochen Markhorst is een prettige (Dylan-)schrijver. Zijn verhalen over de songs vormen een vast stramien: een introductie, een hoofdbespreking en al dan niet geslaagde covers van het betreffende nummer. Bij de ouverture heb je het idee: 'Waar gaat dit heen?', om vervolgens verrast te worden door de spitsvondige verbanden.

Begin dit jaar verscheen alweer Dylan-boek elf in Jochen's oeuvre: John Wesley Harding - Bob Dylan ontmoet Kafka in Nashville. In dit boek bespreekt Jochen de nummers van JWH, in de chronologische volgorde van de drie opnamedata. Ook die opnamedata worden besproken.

Op een aangename manier worden literaire en muzikale verbanden gelegd. In dit geval tussen het werk van Dylan en de invloed van de Bijbel - en overlappen tussen de oeuvres van Dylan en de Praagse schrijver Franz Kafka. De mannen hebben elkaar nooit ontmoet, en Dylan heeft waarschijnlijk weinig tot niets van Kafka gelezen.

Maar beiden kunnen een ongemakkelijke en macabere sfeer overbrengen. Dat legt Jochen op een prettig leesbare manier uit.