Peter Fonda

De Amerikaanse acteur Peter Fonda is op 79-jarige leeftijd overleden. Fonda was vooral bekend van de cultfilm Easy Rider uit 1969, waarin hij en Dennis Hopper twee motorrijders speelden die op zoek naar vrijheid door de Verenigde Staten trokken. 

Easy Rider heeft een goede soundtrack. Het nummer The Weight van The Band is hier op terug te horen. Roger McGuinn van The Byrds voert It's Alright Ma (I'm only bleeding) van Bob Dylan uit. Dat zijn al prima redenen om de soundtrack zo af en toe te beluisteren.

Maar Songs As Performed In The Motion Picture Easy Rider heeft nóg een reden om de schijf op de draaitafel te luisteren. Een belangrijker reden dan de twee voorgaande samen. En dat is het nummer Ballad Of A Easy Rider.

McGuinn schreef en speelde het nummer. Wat betreft het schrijven: hoewel McGuinn wel de volledige royalties krijgt, is hij niet verantwoordelijk voor de complete tekst. Bob Dylan schreef op een servet de regels “The river flows, it flows to the sea/Wherever that river goes, that's where I want to be/Flow, river, flow,” wat hij via scenarist Peter Fonda aan McQuinn gaf. “He'll know what to do with it,” was de opdracht van de meester-tekstschrijver.

Deze ballade is niet terug te vinden in welk Dylan-songbook dan ook. Omdat juridisch gezien de Byrds-frontman dit nummer heeft gemaakt. Het nummer bestaat uiteraard wel en we weten wat de bijdrage van Dylan is.

Vandaag dus een goede dag om deze ballade van de rustige rijder te luisteren.

Woodstock 50

Vijftig jaar geleden vond het driedaagse muziekfestival Woodstock plaats. Woodstock Music & Art Fair werd overigens niet in Woodstock gehouden, maar op de boerderij van Max Yasgur in Bethel, New York, zeventig kilometer ten zuidoosten van Woodstock zelf.

Bob Dylan was tijdens dat festival de grote afwezige. Nadat hij in de zomer van 1966 van zijn Triumph 500 afdonderde, leidde hij een teruggetrokken bestaan als huisvader. Dat motorongeluk betekende voor zijn toenmalige begeleidingsband ook een nieuwe fase. The Hawks, zoals ze toen nog heetten, waren met Dylan op tournee toen hij zijn overstap maakte naar de zogenoemde elektrische muziek.

The Band huurde Big Pink, een groot roze geschilderde woning in West Saugerties, New York, waar ze hun debuutalbum Music From Big Pink opnamen. Deze plaat lokte de invitatie uit voor The Band om wél naar Woodstock te komen.

Rick Danko, Garth Hudson, Richard Manuel, Robbie Robertson en Levon Helm speelden die zondagavond 17 augustus van 22.00 tot 22.50 uur elf nummers: 

Chest Fever

Don't Do It

Tears of Rage

We Can Talk

Long Black Veil

Don't Ya Tell Henry

Ain't No More Cane

This Wheel's on Fire

I Shall Be Released

The Weight

Loving You Is Sweeter Than Ever

Het nummer I Shall Be Released werd voor de tweede keer gespeeld die avond; Joe Cocker speelde het ook al tijdens zijn eigen setlist.

Van The Band leven overigens nog maar twee leden die het kunnen navertellen: organist Hudson en gitarist Robertson. De overige drie leden hebben inmiddels het tijdelijke voor het eeuwige verruild.

Desolation Row

De afgelopen dagen heb ik vaak naar Dylan's MTV Unplugged geluisterd. Om meer dan één reden. Dit akoestische optreden is het laatste live-album dat Dylan uitbracht van een recent optreden of concertreeks. Alle live-albums die nadien officieel zijn verschenen, beslaan een eerdere periode.

Een andere reden is de uitvoering van Shooting Star. De meest definitieve en complete versie van dit nummer, dat eerder verscheen op Oh Mercy. Dat orgeltje, de steel guitar, de tierlantijntjes in de percussie, maar vooral natuurlijk de hartverscheurende tekst.

Nog een reden is de prima uitvoering van Desolation Row. Een ellenlange tekst over de verlorenstraat, waar mensen niet vandaag maar juist naar toe vluchten. Send me no more letters no, not unless you mail them from Desolation Row. Ik heb het nummer zelf tweemaal live gehoord van de maestro. De eerste keer was een losse en vrije uitvoering in 2003, locatie de Heineken Music Hall.

De tweede keer was veertien jaar later. Zelfde concertzaal, andere zaalsponsor. De uitvoering was deze keer strak en stevig. Zonder dat de ene versie beter is dan de andere.

MTV Unplugged. Ik geloof dat deze akoestische shows tegenwoordig weer nieuw leven zijn ingeblazen. Maar dan als onderdeel van een televisiezender dat naast muziek ook een boel onzin de ether in slingert. Ik volg het al een tijd niet meer.

Dat hoeft ook niet. Je hoort vanzelf of je iets alsnog moet horen. Vaak is dat niet nodig.

Maar als je Dylan hoort bij MTV Unplugged, moet je dan nog wel iets anders horen?

Prediker

In 1997 trad Dylan op tijdens de Wereld Eucharistie Viering 1997, waar de zanger ook een kort onderhoud had met toenmalig paus Johannes Paulus II. De kerkleider sprak Dylan aan over zijn lied Blowin' In The Wind:

A representative of yours has just said on your behalf that the answer to the questions of your life “is blowing in the wind”. It is true! But not in the wind which blows everything away in empty whirls, but the wind which is the breath and voice of the Spirit, a voice that calls and says: “come!” (cf. Jn 3:8; Rv 22:17). 

You asked me: How many roads must a man walk down before you call him a man? I answer you: one! There is only one road for man and it is Christ, who said: “I am the way” (Jn 14:6). He is the road of truth, the way of life.

Daar ben je paus voor om zo'n antwoord te geven. Maar misschien heeft de opvolger van Petrus het bij het verkeerde eind. Als Dylan het over de wind heeft, mogelijk verwijst hij dan naar Prediker. Ik heb me er met hart en ziel voor ingespannen te ontdekken wat wijs is, en wat dwaas is en onverstandig, vertelt de Kohelet, maar ook dat, zo heb ik ingezien, is enkel najagen van wind.

Een thema van de Verzamelaar, ijdelheid, niks, alles is niks, het is allemaal even vluchtig. Net als het antwoord op de vragen uit Blowin' In The Wind.

The Titanic was sinking

The watchman he lay dreaming

As the ballroom dancers twirled

He dreamed the Titanic was sinking

Into the underworld

© Bob Dylan, 2012

Kronieken #49: Saved

De Amerikaanse documentairemaker D.A. Pennebaker is op 94-jarige leeftijd overleden. Pennebaker stond aan de wieg van documentaires over popmuziek. Baanbrekend was zijn Dont look back (1965) met Bob Dylan. De clip van Subterranean Homesick Blues met Dylan die trefwoorden uit de tekst op de grond laat dwarrelen, is wereldberoemd.

Afgelopen week was ik een week in Beerze voor evangelisatie. Ons weekthema was Verlossing. Mooi woord. En een woord dat in het Engels ook de naam is van een van Dylan's zogenoemde gospelalbums: Saved. Met het stevige Solid Rock en het mooie In The Garden. Je kunt het slechter treffen.

Afgelopen maandag was het 5 augustus. Het is natuurlijk de maand van de vallende sterren. Ik heb die nacht één shooting star gezien. Eentje. Ruim voldoende voor die dag. Zelfs voor een hele week.

Een nieuwe tournee van Dylan is nog niet aangekondigd, hoewel de vorige concertreeks inmiddels alweer eventjes achter de rug is. Dat maakt niet uit. Geduld is een schone zaak.

Rond de bocht

Standing on the waters casting your bread

While the eyes of the idol with the iron head are glowing

Distant ships sailing into the mist

You were born with a snake in both of your fists while a hurricane was blowing

Freedom just around the corner for you

But with the truth so far off, what good will it do?

Jokerman dance to the nightingale tune

Bird fly high by the light of the moon

Oh, oh, oh, Jokerman

© Bob Dylan, 1983