Orkaan Idai

Het dodental als gevolg van de orkaan Idai is opgelopen tot boven de 350. Alleen al in Mozambique zijn volgens president Nyusi meer dan 200 doden geteld. Hij zei eerder al te vrezen voor meer dan duizend slachtoffers in zijn land. Honderden mensen worden nog vermist. 

Is dat een gevolg van de klimaatverandering? En heeft die klimaatverandering in de laatste dertig, veertig jaar een snelle ontwikkeling gemaakt? In 1975 verscheen het album Desire van Bob Dylan. Een land vol met pretty girls. Dansen. Verliefd worden op elkaar. En die opening: I like to spend some time in Mozambique / The sunny sky is aqua blue.

Daar is dan nu niets meer van over, zou je denken. Na Idai.

Verkiezingen

Vandaag worden de verkiezingen gehouden voor de nieuwe Provinciale Staten en de Waterschappen. Daar heeft Bob Dylan natuurlijk niets mee te maken. Maar bij verkiezingen denk ik altijd aan de introductie die Stevie Wonder geeft. In zijn inleiding op zijn versie van Blowin' In The Wind geeft hij aan waarom dit nummer nog steeds relevant is. En geeft hij ook een stemadvies. In die periode waren zittend president George Bush sr. en Bill Clinton op campagne. Het doet er ook niet toe. Het is dat ik hier aan moet denken, zo'n dag als vandaag.

Persingen

Mijn broer luisterde onlangs via Spotify naar MTV Unplugged van Dylan. En hij ontdekte dat deze versie incompleet is. Het mooiste liedje, zei mijn broer, ontbreekt in de Spotify-lijst: Love Minus Zero/No Limit. Dat is jammer, omdat het dus het mooiste liedje is. Hij was verontwaardigd. 

Waarom ontbreekt dit liedje? Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat Spotify gebruik maakt van de Amerikaanse persing. Bij die variant ontbreekt Love Minus Zero, dat op de Europese uitgave wel weer is terug te vinden.

Iets vergelijkbaars is gaande met de elpee Bringing It All Back Home uit 1965. Met deze titel verwijst Dylan naar de invloed van de British Invasion: Engelse rockartiesten die Amerika veroverden. De bard wilde de muziek met kerende post thuis brengen. In Europese landen is dit album Subterranean Homesick Blues genoemd, naar de opener. 

Om het verhaal compleet te maken: deze verschillen vind je ook in de hoeskleuren in diverse landen. Zoek maar eens naar bijvoorbeeld de hoes van John Wesley Harding. Je ziet dat in het ene land de hoes groen is, of grijs, of blauw. Dat komt omdat alle afzonderlijke Columbia-kantoren per land hun eigen persingen deden. 

En zo krijg je dus verschillende hoezen, titels en speellijsten.

CCC Inc.

Zaterdagavond was ik bij een optreden van de band CCC Inc. in De Fluor in Amersfoort. Bob Dylan was ook aanwezig. Niet fysiek, wel op tal van andere manieren. Zoals in het nummer De Never Ending Tour, geschreven en gezongen door Ernst Jansz over het leven en werk van Dylan. 

Maar ook in de uitvoering van You Ain't Goin' Nowhere. En Little Maggie werd ook gespeeld door CCC; weliswaar geen Dylan-song, maar het is wel terug te vinden op diens album Good As I Been To You. 

Tot nu toe gaat het enkel over de songs. Om nog maar te zwijgen over de verhalen tussen de liedjes door. Over de invloed van Dylan, de folk en de blues. Inspiratiebronnen genoeg voor neerlands enige americana-band.

Don't go away

Bob Dylan schijnt de bootlegs bijna persoonlijk te hebben uitgevonden. Naar verluidt is rond zijn muziek begonnen met het illegaal kopiëren van studiomateriaal en live-opnames – om die voor grof geld door te verkopen, waar bij elk nieuw duplicaat de kwaliteit verminderde. Ik weet niet of het waar is, de mare wil ik graag geloven. Het is zo'n mythe uit de categorie: de wereld is veranderd dankzij optredens van mijn favoriete artiest.

De val van de Muur in Berlijn kent vele artistieke vaders. Het IJzeren Gordijn dat Europa in een communistische en een kapitalistische kavel deelde, werd neergehaald door veel zangers en rockgroepen. De Apartheid werd verdreven door verenigde zangers. En Bob Dylan is verantwoordelijk voor de vercommercialisering van de bootlegs.

Enfin.

Het doet er niet toe.

Wat er wel toe doet, is wat het allemaal oplevert. Eén van die Dylan-bootlegs is Bridgett's Album. Dit is een bootleg van de tournee die Dylan in 1974 heeft gedaan met The Band. Het was zijn eerste reeks optredens na zijn vermaledijde motorongeluk in 1966, waarna hij zich uit het openbare leven terugtrok.

Je hoort dat het een illegale opname is. Het publiek schreeuwt met genot tussen de nummers door. Dat is ook gelijk de charme van zo'n geluidsopname. Daar doe je het voor, uiteindelijk. Dat van zo'n tournee ook een officiële registratie op de markt komt (Before The Flood), neem je dan maar op de koop toe.

Bridgett's Album komt uit 1974 en is gemaakt door Trademark Of Quality, die met deze uitgave gelijk afscheid neemt van de bootleg-wereld. Die ondertitel Don't Go Away is een grapje, dus. Net als Farthee Well, want op bijvoorbeeld Bobsboots.com lees ik: Actually, This is not the last TMQ-1... It is the first of the new group TMQ-2.

De opnames zijn van 13 februari 1974 (drie nummers zijn een dag later opgenomen) in Los Angeles. Bjorner meldt voor de administratie dat de shows in The Forum, Inglewood, Los Angeles, California zijn. 13 februari 1974 was het een regulier optreden, een dag later een heus middag- en avondconcert.

Bijna op de dag af 45 jaar geleden, dus. Leuke tastbare verzamelobjecten, deze bootlegs.

Ring them bells

Vorige week had ik weer een Dylan-avond. Met de enige regelmaat ontmoeten we elkaar om te eten en een tekst van Bob Dylan bij de kop te pakken. Vorige week ging het over Ring Them Bells, afkomstig van het succesvolle album Oh Mercy uit 1989. 

Ik ben ook geabonneerd op de dagelijkse mailing Dagelijks Woord. Vandaag was de tekst een gedeelte uit de brief aan de Efeziërs. Het zou me niet extra zijn opgevallen, ware het niet dat ik bij dit Bijbelvers moest denken aan Ring Them Bells. 

And they're breaking down the distance between right and wrong. Dat is waar de apostel Paulus het in dit Bijbelgedeelte over heeft. 

Denk ik.

Sonneveld

Het is mooi als je iets van Bob Dylan leest als je het niet verwacht, daar niet op rekent. You always got to be prepared but you never know for what. Zo las ik het boek Het Vergeten Evangelie, waarin theoloog Reinier Sonneveld Dylan citeert. Met een gospelsong, dat wel. Maar je kunt van Dylan nooit teveel hebben, ongeacht wat je aanhaalt uit het oeuvre van de Nobelprijswinnaar. 

You always got to be prepared but you never know for what. Het is een zin uit Sugar Baby, de afsluiter van “Love and theft” uit 2001. Ik stapte met dit album in bij het opus van Dylan. Het is mijn eerste eigen kennismaking met het repertoire van de bard. Er zijn slechtere albums om mee te beginnen. 

You always got to be prepared but you never know for what. Ik heb de afgelopen week vaak aan deze zin gedacht. Je dient je voor te bereiden, maar je weet nooit waar je je op voorbereidt. Tot datgene gebeurt waar je je voor klaar maakt. Het is een klein voorbeeld over hoe Dylan steeds in mijn leven een rol speelt.