Bootleg Series 15

Het muziektijdschrift Rolling Stone heeft nieuws. Een bron in de nabije omgeving van Bob Dylan lekt dat Columbia bezig is met deel 15 uit The Bootleg Series (BS). Deze aflevering behandelt de periode 1967-1969, de jaren dat Dylan een teruggetrokken leven leidde en zijn albums John Wesley Harding en Nashville Skyline maakte. “The outtakes from that period have never been heard,” aldus de anonieme bron.

Het is dus de periode tussen BS12 (The Cutting Edge), dat de periode 1965-'66 bespreekt, en BS10, over de jaren 1969-1971. Grofweg, want enige overlap zal ongetwijfeld bestaan. Maakt niet uit, de overlap zijn referentiepunten tussen de onderlinge uitgaven.

Wanneer BS15 verschijnt, is nog onbekend. Misschien 2020, maar zeker weten doe je het pas als de officiële berichtenstroom op gang komt. In ieder geval is Anonymous zo sympathiek om te melden, dat het platenlabel plannen in potlood heeft geschetst voor een box over Time Out Of Mind (TOOM). Ter gelegenheid van de 25e verjaardag van dit album.

En verder zijn nog meer wilde ideeën over nieuwe boxen, maar die ingevingen zijn nog wankeler dan de plannen voor TOOM25-uitgaven.

Queen of hearts

The festival was over, the boys were all plannin’ for a fall
The cabaret was quiet except for the drillin’ in the wall
The curfew had been lifted and the gamblin’ wheel shut down
Anyone with any sense had already left town
He was standin’ in the doorway lookin’ like the Jack of Hearts

© Bob Dylan, 1974

Gloria Vanderbilt

Stijlicoon, ontwerpster, societypersoonlijkheid en parfumkoningin Gloria Vanderbilt is overleden, 95 jaar oud. Zij is een stuk Nederlandser dan bijvoorbeeld Stefan van Dorp. Maar dat komt vooral omdat Van Dorp een fictief personage is uit de filmdocu Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese.

Maar dat is niet de reden dat ik de naam van Vanderbilt noem. De link tussen haar en Dylan is natuurlijk The Voice, Frank Sinatra. De NOS meldt op de nieuwssite: Ze trouwde met de wereldberoemde dirigent Leopold Stokowski, die ze in de steek liet voor Frank Sinatra.

En Sinatra, ach, wat moet ik zeggen? Drie albums maakte Dylan met liedjes uit de American Songbook, liedjes die door Sinatra zijn gezongen. Het doet er niet toe.

The Post Online kwam dit weekend met een uitstekend verhaal over de film van Scorsese over de Rolling Thunder Revue. Misschien wel het beste stuk dat ik de afgelopen dagen heb gelezen.

Kronieken #46: Vaderdag

Father of night, Father of day

Father, who taketh the darkness away

Father, who teacheth the bird to fly

Builder of rainbows up in the sky

Father of loneliness and pain

Father of love and Father of rain

***

Eén van de opnames in de cd-box The 1975 Live Recordings is het live-optreden van 19 november 1975 in Memorial Auditorium, Worcester, Massachusetts. Tijdens The Rolling Thunder Revue was I Shall Be Released een van de gespeelde nummers. Ter introductie tijdens de Worcester-show sprak Dylan de woorden: We’ll do this one for Richard Manuel, though he’s not here tonight (before I Shall Be Released).

Manuel was de pianist en een van de drie leadzangers van The Band, de begeleidingsband van Dylan toen hij in 1966 zijn zogenoemde elektrische tournee deed. Nadat Dylan in de zomer van '66 van zijn motor was gedonderd, trok hij zich terug uit het openbare leven. The Band trok zich toen ook terug, maar dan in Big Pink, een groot roze geschilderde woning in Woodstock. In dat huis namen ze hun debuutalbum Music From Big Pink op, met onder meer I Shall Be Released, geschreven door Dylan.

***

Na een aantal jaar uiteen te zijn geweest, kwam The Band in 1983 weer bijeen. Wel in een gewijzigde samenstelling, want liedjesschrijver en gitarist Robbie Robertson bedankte voor de eer. In 1986 gingen de mannen weer langs de concertzalen, een tour die ze onderling gekscherend The Death Tour noemden, omdat de optredens in kleine zalen waren, vaak zo'n honderd kilometer van elkaar gelegen.

Na het optreden van 3 maart 1986 in The Cheek To Cheek Lounge in Winter Park buiten Orlando, Florida, liep Manuel naar organist Garth Hudson, die bezig was zijn keyboards in te pakken. Manuel bedankte zijn mede-toetsenist voor 25 jaar muziek en waardering. Vervolgens wenste hij zijn echtgenote Arlie een goede nacht, waarna hij bij drummer Levon Helm in diens motelkamer een gesprek te voeren. "Levon, nothing hurts like selfdoubt. (...) We're just musicians, we're just working for the crowd. It's the best thing we can do."

Volgens Helm was zijn Band-maatje niet 'angry or too depressed'.

Na wat kletsen over muziek en films, vertrok Manuel naar zijn eigen kamer om nog wat te doen - hij zou zo weer terugkomen. Hij lag op bed naast zijn vrouw, die even wakker werd en daarna in slaap viel. De volgende ochtend trof Arlie haar man niet naast haar, evenmin in de tourbus (zou hij daar verder zijn gaan slapen?), maar hangend in de badkamer aan een stang van de douche.

Vijf dagen later werd de pianist met falset-stem begraven vanuit de Knox Presbyterian Church in Stratford, Ontario. Hudson was de organist van dienst, hij begeleidde de Anglicaanse gezangen. En hij speelde I Shall Be Released; niemand in de kerk hield de ogen droog bij het horen van de drie coupletten.

***

De Amsterdamse stadskrant Het Parool heeft een wekelijkse rubriek Onbewoond Eiland. De geïnterviewden krijgen de vraag wat ze meenemen naar een onbewoond eiland. Daniël de Jong is samen met Daniel Schoenmaker geven in de editie van deze week hun visie op wat per sé mee moet. Music From Big Pink is één van de albums die in de tas worden gestopt. "DdJ: Vandaag de dag zijn er zo veel mogelijkheden als je muziek maakt. Er zijn oneindige opties voor geluiden, effecten en instrumenten. Wij vinden het soms moeilijk om keuzes te maken. Dit album is prachtig in zijn eenvoud. Klassieke songwriting zonder te veel poespas. De nummers lijken in één ruk opgenomen, alsof het live wordt gespeeld."

***

Vandaag is het Vaderdag. Een dag in het jaar om extra stil te staan bij de vaders.

Bij deze.

I Want You

Op Radio 1 werd vanochtend in MAX Nieuwsweekend de film Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese besproken. Ter voorbereiding op deze radiorecensie werd I Want You gedraaid, een lied van de dubbelaar Blonde On Blonde. Je moet inderdaad iets laten horen, en waarom dan niet iets uit die creatieve periode van halverwege de jaren zestig?

De redactie had natuurlijk ook voor een andere versie kunnen kiezen. Zoals bijvoorbeeld de live-versie uit Budokan. Of de onovertroffen versie die 

Sophie B. Hawkins ten gehore bracht tijdens The 30th anniversary concert celebration.

Maar misschien is het goed dat deze uitvoeringen niét zijn laten horen. Het zijn mooie versies, maar vooral bekend onder de Dylan-fans. En hoewel het Radio 1-publiek weliswaar muziekminded is en Dylan hoog heeft zitten, zijn het geen Bobcats.

Doet er ook niet toe. Ik luister ze wel namens de luisteraars.

Tweede druk Bob Dylan compleet

Het dikke boek Bob Dylan compleet verschijnt in een tweede druk. De Jouster Courant heeft op de site een recensie geplaatst, van de hand van Koos Schulte.

In de bespreking vertelt Schulte niet wat de tweede druk anders maakt dan de eerste druk. Waarschijnlijk niets, maar was uitgever WBOOKS door het aantal boeken heen. Niet heel verwonderlijk, want na de toekenning van de Nobelprijs voor de Literatuur krijgt Dylan de nodige hernieuwde belangstelling.

Een boek dat naast een stuk cultuurgeschiedenis over Dylan en de zijnen en de ‘privé-Dylan’ een tijdsbeeld schept dat natuurlijk Dylan-volgelingen in de eerste plaats zal aanspreken, maar ook geïnteresseerden in het algemeen van muziek in de periode 1962-nu. - aldus de auteur.

En daarin past het boek en de recensie in de wereld van Dylan, om kronieken af te leveren. Om de wereld te vereenvoudigen.

Kristofferson in Groningen

Afgelopen dinsdag was Kris Kristofferson in De Oosterpoort in Groningen. Een oude baas is het geworden. Op geen enkele manier kwam Bob Dylan ter sprake, hoewel de verbanden meer dan duidelijk zijn.

Om te beginnen en de minst sterke relatie: The Strangers. Deze drie mannen vormden de begeleidingsband van Merle Haggard, God hebbe zijn ziel. In 2005 tourde Merle Haggard met Bob Dylan door de Verenigde Staten. Een jaar na de gezamenlijke rondreis met Merle Haggard, kwam Dylan met zijn ijzersterke album Modern Times op de proppen. Eén van de toen nieuwe nummers was Workingman’s Blues #2. Vooral die toevoeging bij deze song dat het om nummer 2 ging, is interessant. Een min of meer subtiele verwijzing naar een country-song met dezelfde titel. En jawel, Workin’ Man Blues is van Merle Haggard.

En dan Kristofferson zelf. In 1973 speelde hij Billy The Kid in de film van Sam Peckinpah over Pat Garrett and Billy the Kid. Bob Dylan, die de soundtrack verzorgde voor de film, nam de bijrol van Alias op zich, die voor de gelegenheid in de film werd geschreven.

Tijdens The 30th Anniversary Concert Celebration deed Kristofferson de introductie. What a night! I'm Kris Kristofferson and this is Bob Dylan's night. Tijdens die avond probeerde Sinead o'Connor I Believe In You te zingen, maar ze werd overstemd door het publiek. Dat nam het haar kwalijk dat zij kort daarvoor verkleed als de paus het kindermisbruik aan de kaak stelde. O'Connor reageerde door War van Bob Marley te reciteren, wat zij ook deed als 'paus'. Kristofferson ving haar na dit incident op in de coulissen.

Om maar eens wat dwarsverbanden te noemen.

Maar dat deed Kristofferson dinsdag niet.