Springtime in New York

Vanmiddag toog ik naar de platenzaak van Wobbe, om Springtime in New York op te halen. Dit is de titel van aflevering 16 in de Bootleg Series. Het album behandelt de jaren 1980 - 1985, de periode van Shot Of Love, Infidels en Empire Burlesque.

Bij Wobbe was alleen de dubbel-cd afgeleverd; de box met vijf cd's had vertraging opgelopen. Die box moet ik volgende week halen, omdat morgen een familiedag op de planning staat.

Uiteraard heb ik de dubbelaar beluisterd. Mooi album. Met name de Empire Burlesque-nummers klinken goed. Omdat het is ontdaan van die akelige disco-sound. Gewoon Dylan met band, vergelijkbaar met Someone's Got a Hold of My Heart (luister naar Bootleg Series, vol. 1-3).

En dan natuurlijk nog het boekje. Met Nederlandse namen. Jeroen van der Meer is weer de product manager. En Arie de Reus heeft weer geholpen met archiefmateriaal. Dat zijn details die het fysieke product aangenaam maken.

Maggie

Tijdens het college vandaag behandelden we een casus rondom Maggie. Het gaat er niet om dat dit college hier wordt herhaald. Het gaat om Maggie.

De naam van de persoon was niet Maggie, het was een pseudoniem. Doet er niet toe. Maggie is de hoofdpersoon van het praktijkvoorbeeld.

En Maggie is de hoofdfiguur in de gelijknamige song van Dylan uit 1965. Afkomstig van Bringing It All Back Home - of van Subterranean Homesick Blues, als je de eerste persing van de Nederlandse vestiging van CBS kent.

Het nummer waarmee Dylan zijn beruchte optreden op het Newport Festival van 1965 opende. Het eerste nummer van de avond in Ahoy, oktober 2005. Goed nummer, zeker.

Maar daar kon ik niet mee aankomen bij de bespreken van een kwestie tijdens college.

9/11

Vandaag wordt stilgestaan bij de aanslagen van 9/11, precies twintig jaar geleden. Twee vliegtuigen vlogen in de torens van het WTC, een derde vliegtuig dook in het Pentagon en een vierde vliegtuig stortte neer in de buurt van Shanksville (Pennsylvania).

Wat deze aanslagen zo absurd maakten, was de omvang met bijna 3000 directe doden. Ook de doelwitten spraken tot de terroristische verbeelding: het economische hart van het Westen, de twee wolkenkrabbers waarin de internationale ('westerse') handel werd bedreven, bleek te raken. Ook het ministerie van Defensie bleek niet in staat zichzelf te verdedigen.

Plus het feit dat deze aanslagen vrijwel gelijk live werden weergeven op CNN, waarvan de beelden gelijk op andere nationale tv-stations integraal werden uitgezonden. We konden het allemaal meemaken op het moment dat het gebeurde.

Dezelfde dag verscheen Dylan's album "Love And Theft". Dat was het album dat ik 'in Dylan raakte'. Het was een toevalligheid dat beide gebeurtenissen tegelijkertijd plaatsvonden. Hoewel, in de film How Many Roads van Jos de Putter wordt duidelijk dat sommige fans in "Love And Theft" aanwijzingen zagen tot deze beruchte dag en daarbij ook troost vonden in de teksten van dit album; het album dat uiteraard in de maanden voorafgaand aan 9/11 werd opgenomen, om die dag uit te kunnen brengen.

Ik duik onder in "Love And Theft", terwijl de beelden van de brandende Twin Towers over mijn netvlies schuiven. Als een floater.

Kronieken #74 | Touren?

Volgende week verschijnt Springtime In New York. In de tussentijd houd ik me een beetje bezig met Dylan's tourschema. Niet zo gek lang geleden werd bekend dat Dylan in oktober zou optreden in The Buddy Holly Hall - Helen DeVitt Jones Theater. Inmiddels is dat concert verschoven naar 31 augustus 2022.

Nog een jaar wachten, dus.

ExpectingRain had afgelopen week een agenda-item toegevoegd. Dylan zou 31 mei 2022 optreden in Lubbock. Dat optreden is inmiddels van de site verdwenen.

Beetje merkwaardig, allemaal. Wanneer staat de bard weer op het podium? Komt hij überhaupt weer naar de planken? Ik hoop het wel, maar dat gegoochel met data maakt het er niet per se duidelijker en vasthoudender op.

Lubbock

Op de site ExpectingRain.com staat onder het kopje The Bob Dylan Show, dat Dylan 31 mei 2022 een optreden verzorgt in Lubbock. Weliswaar met een vraagteken, maar toch: als zo'n opmerking op ExpectingRain staat vermeld, kun je er vanuit gaan dat dit wel redelijk in de richting zit. Zowel qua datum als locatie.

Dat zou wat zijn, als Dylan in het voorjaar weer op de planken staat. Vanaf zo ongeveer zijn 81e verjaardag. Nu maar hopen dat het ook daadwerkelijk gaat gebeuren.

Cello

In de Grote of Jacobijnerkerk in Leeuwarden werd vanavond cantate BWV 33 – Allein zu Dir, Herr Jesu Christ van Johann Sebastiaan Bach opgevoerd. Dat heeft met Dylan niets te maken. Het enige dat beide muzikanten verbindt, is dat ze beiden iets uitdrukken waarvan je bij het eerste gehoor gelijk zegt: 'Dit is het!'

Maar in het orkest zat een contrabassiste. Haar zessnarige instrument werd zowel geplukt als gestreken. Onwillekeurig zat ik met gedachten bij het concert van Bob Dylan, dat hij eind oktober 2013 in de Heineken Music Hall gaf.

Tony Garnier maakte van zijn contrabas een cello voor een schitterende versie van Forgetful heart. Het is een van die nummers die een hoogtepunt vormden bij het concert. Elk Dylan-concert heeft wel één of twee nummers die het hele optreden dragen. Zoals Forgetful heart.

Blind Willie

Vanmiddag toog ik naar mijn platenboer Wobbe voor de singel Blind Willie McTell. Wobbe is een goede kerel. Bij releases van Dylan hoef ik geen bestelling bij hem te plaatsen. Hij bestelt sowieso een exemplaar voor me.

Dus ook van deze singel.

De singel Blind Willie McTell is uitgegeven door Third Man Records, het platenlabel van Jack White, de helft van The White Stripes. Op beide kanten van de singel staat een versie van het nummer. Beide opnames zijn outtakes van de Infidels-opnames, het album waarvoor Blind Willie was opgenomen maar vervolgens werd afgekeurd.

Een zogenaamde demo-versie met alleen piano en gitaar verscheen in 1991 op The Bootleg Series Vol. 1-3. De opnames van de nieuwe singel zijn niet zo kaal als de versie die we van Dylan zelf kennen. Het gaat om take 1 en take 5 van de opnames, waarbij de zanger wordt begeleid door een heuse band.

Take 1 is een 'kleine' bandversie, met Mick Taylor op gitaar, Alan Clark op keyboards, Robbie Shakespeare op basgitaar en Sly Dunbar op de drumkit. Met deze opname waren producers Dylan en Mark Knopfler dus gestart.

De vijfde take is een iets grotere band, waarbij gitarist Knopfler aan de begeleidingsband is toegevoegd. Deze take is 'taken from' de box Springtime In New York, deel 16 uit Dylan's Bootleg Series, dat over twee weken op de markt komt.

Jack White maakte dus een wat opvallende keuze. Normaal gesproken is de versie die op een officieel album komt de A-kant van een vinyl-singel. De B-kant is doorgaans de 'vulling' om de achterkant wat body te geven. White draait het dus om: de A-kant is de vulling, de B-kant is de versie die straks op een album verschijnt.

Nou ja, doet er niet toe.

Beide versies van Blind Willie zijn vanwege de band anders dan de 'oorspronkelijke' en bekende versie. Het klinkt veel meer naar Infidels. Lekker. Prima uitvoeringen. De vraag wordt daarmee nóg prangender, waarom Dylan het nummer afkeurde voor dit album. Dat het nummer in de kale versie misschien niet past in de sfeer van Infidels, is nog wel te begrijpen. Maar met zo'n band achter je?

In retrospectief maakt het niet uit. We hebben de uitvoeringen nu. We kunnen nu wel luisteren naar hoe het nummer klonk. En dat maakt veel goed.