Muzieklegende

De Amerikaanse zanger en Nobelprijswinnaar Bob Dylan viert vandaag zijn 78ste verjaardag. Over zijn privéleven weten we feitelijk niks, maar de kans is aanwezig dat de bard zijn verjaardag in huiselijke kring viert.

Het jaar ’78 was voor Dylan een bijzonder kalenderjaar. In dat jaar verscheen het album Street-Legal, een van de zogenaamde scheidingsplaten van de bard. Street-Legal is de term die aangeeft dat een racewagen is aangepast, zodat die wel is toegelaten op de openbare weg. En zo is de zanger zelf ook: beschikbaar op de openbare weg. De niet-gebruinde lijn op zijn vinger, waar zijn trouwring ontbreekt, bevestigt zijn status als vrijgezel.

Ter promotie van dit album trok de liedjeszanger naar Japan, een land dat een grote Dylan-fanbase heeft. Veel releases van Dylan verschijnen ook enkel of speciaal in het land van de rijzende zon. De vierde en vijfde avond van in totaal 8 optredens in Nippon Budokan Hall in Tokyo, Japan, verschenen in eerste instantie op de Japanse markt onder de titel Bob Dylan At Budokan.

Het was diezelfde tour die Bob Dylan en zijn toenmalige band naar het Feyenoord-stadion De Kuip bracht, in een zogenaamde double-bill met Eric Clapton. Slowhand verzorgde een show voor de pauze, de bard gaf acte de présence na de pauze. Het was eveneens de tournee waarbij Dylan zich uiteindelijk bekeerde tot een evangelisch-fundamentalistische variant van het christendom.

Tijdens een optreden in San Diego gooide iemand uit het publiek een kruis naar de artiest. Dylan, die eigenlijk nooit iets oppakt van de bühne, nam dit voorwerp wel op en stopte het in zijn portemonnee. Een paar dagen later, in Arizona, voelde hij zich beroerd. Het kruis in zijn portefeuille kikkerde hem weer op. Weer iets later, in een hotelkamer in Tuscon, voelde Dylan de aanwezigheid van Jezus, die hem op de grond gooide en weer oppakte.

Dylan in het begeleidende boekje bij The Bootleg Series volumes 1 – 3: “Jesus tapped me on the shoulder, said: ‘Bob, why are you resisting me?’ I said, ‘I’m not resisting you!’ He said, ‘You gonna follow me?’ I said, ‘Well, I never thought about that before…’”

Het was de periode waarin Dylan in een creatief hoogtepunt zat. Zoals het live-album At Budokan al aantoonde. Luister eens naar One More Cup Of Coffee (Valley Below), Love Minus Zero/No Limit, Forever Young en Don’t Think Twice, It’s All Right.

Dit blog staat ook op ClassicRockMag.

Blood In My Eye

Begin jaren 90 was Bob Dylan een wat vreemde eend in de bijt. Na een schitterend album met Daniel Lanois te hebben gemaakt en mooie muziek met de Traveling Wilburys, maakte hij tegelijk een potje van zijn carrière. Zo leek het tenminste. Het album Under The Red Sky was geen groots succes. Daar komt bij dat Dylan 50 jaar werd en dertig jaar in het vak zat. 

De cirkel leek rond, met de twee folkalbums World Gone Wrong en Good as I Been to You. Naast ook het eerbetoon in Madison Square Garden. Maar het is schijn. Want juist ook in deze schaduw verschenen mooie dingen. Zoals onder meer is terug te horen op de bootleg Blood In My Eye. 

Het zijn opnames van The Supper Club, de plek waar de bard zijn eigen variant van MTV Unplugged uitvoerde. Akoestische uitvoeringen van songs, folkmuziek. De versie van Ring Them Bells staat ook op Tell Tale Signs, aflevering 8 van The Bootleg Series.

The Fastbreak Tour

Kort nadat ik de bootleg van Dylan's optreden van Woodstok '94 binnen kreeg, ontving ik de opname Blame It On Rio. Een registratie van het optreden van Dylan van 25 januari 1990 in Rio de Janeiro, Brazilië. Deze keer een uitgave van Zip City, die het concert in 2016 op een schijf zette.

Een cd op basis van de radio-uitzending van het concert. Het platenlabel meldt nog voor de volledigheid: No part of the package or artwork may be reproduced without the written permission of Zip City.

Natuurlijk.

Het optreden begint met een wat rommelige uitvoering van Subterranean Homesick Blues. Verder staat You're A Big Girl Now op de setlist, net als Tight Connection To My Heart (Has Anybody Seen My Love) en One Too Many Mornings. De begeleidingsband wordt niet vermeld in het boekje, wel weer op de site van Bjorner. Naast Dylan zelf staan G. E. Smith (guitar), Tony Garnier (bass) en Christopher Parker (drums) op het podium.

Bjorner meldt ook dat de setlist langer was dan wat op de cd is terug te horen. na Political World, nummer 17, speelden de mannen nog In The Garden, Like A Rolling Stone, en de toegiften Forever Young en Rainy Day Women # 12 & 35.

Het optreden was het vijfde in 1990 en de vijfde van The Fastbreak Tour.

Woodstock ’94

“We’ve waited 25 years to hear this. Ladies and gentlemen, Mr. Bob Dylan!”

Met deze woorden werd Bob Dylan geïntroduceerd tijdens het Woodstock-festival in 1994. Ik zou het niet hebben geweten, als ik niet in bezit was geweest van een officieuze opname van dit optreden. De postbode bracht het pakketje met de betreffende opname persoonlijk bij me aan de deur.

Die 25 jaar verwijzen naar de eerste editie van het dit festival, dat van 15 tot en met 18 augustus 1969 gehouden werd in de Amerikaanse plaats Bethel, op een weiland van melkveehouder Max Yasgur. Toen traden wel onder andere The Band, Jimi Hendrix, Crosby, Stills, Nash & Young en Arlo Guthrie op – maar Dylan niet.

Weer een kwart eeuw later heb ik een opname van Dylan tijdens Woodstock ’94 in bezit. Een uitgave van Go Faster Records. Bjorner meldt hierover niets op zijn nauwkeurig bijgehouden website. Wel noteert hij de bandleden van dat moment: Bucky Baxter (pedal steel guitar & electric slide guitar), John Jackson (guitar), Tony Garnier (bass), Winston Watson (drums & percussion).

Ook de administratie wordt keurig weergegeven. Concert # 596 of The Never-Ending Tour. Concert # 4 of the 1994 US Summer Tour. 1994 concert # 60.

Veel nummer uit de jaren zestig. Slechts één nummer van de 12 songs tellende setlist is van recente datum: God Knows, afkomstig van het album Under The Red Sky uit 1990. Het is de periode dat All Along The Watchtower tijdens elk optreden als derde nummer wordt gespeeld. Bjorner schrijft dat de televisie-uitzending 85 minuten duurde, zeven minuten langer dan wat onze vrienden van Go Faster Records op schijf hebben gezet.

Ik vraag me af waar dat verschil in zit. De eindredactie heeft niet het mes gezet in de praatjes, want die werden niet verteld tussen de nummers door. Wellicht zit de korting in het weglaten van allerlei applaus en podiumwijzigingen.

Woodstock ’94. Dit festival duurde drie dagen en kende een North Stage, een South Stage en een Ravestock-podium. Live trad de eerste avond op, Crosby, Stills, & Nash featuring John Sebastian

waren de zaterdagavond aanwezig, net als Metallica, Nine Inch Nails, Joe Cocker en The Band featuring Hot Tuna, Bruce Hornsby, Roger McGuinn, Rob Wasserman en Bob Weir. Dylan gaf de afsluitende dag acte de présence, samen met onder meer Green Day, Red Hot Chili Peppers en Peter Gabriel.

Alweer 25 jaar geleden. Het is vooral een tijdsdocument.

Dit blog verscheen ook op FritsTromp.nl.

Little White Wonder

Charles Beterams en Tom Willems zoeken fans van Bob Dylan. Ze zijn op zoek naar informatie over de bootleg Little White Wonder. Het gaat om de versie met de hoes met de grote, zwarte letters. Beterams voor een boek over bootlegs van Nederlandse bodem en Willems werkt aan een boek over Bob Dylan in Nederland. 

Ik kan ze een klein beetje helpen. Het duo stelt drie vragen. Welk labels heeft jouw plaat, Empire- of Peace-labels? Wanneer heb je de plaat gekocht? Waar heb je de plaat gekocht? Ik heb deze plaat in de kast staan en dankzij mijn eigen Dylan-kronieken kan ik de vragen met enig gemak beantwoorden. 

De editie die ik heb, heeft Peace als label. De plaat heb ik in maart 2016 gekocht, in ieder geval vóór zondag 20 maart, want toen schreef ik over mijn aangeschafte vinyl. En ik heb de koop gedaan bij Wobbe van de Discus Music & Film in Leeuwarden, mijn hofleverancier.

Little White Wonder is één van de eerste bootlegs in de muziekgeschiedenis. De opnames van dit album zijn gemaakt in de kelder van Big Pink, een roze geschilderd huis in Woodstock. In deze villa woonden enkele leden van The Hawks, de begeleidingsband van Ronnie Hawkins. Deze vier Canadezen en een Amerikaan hadden net een tournee achter de rug met Bob Dylan, maar toen die van zijn motor was gedonderd, trok hij zich terug uit het openbare leven en werden de Band-leden min of meer werkeloos.

Min of meer, want die kelder van Big Pink bleek een uitstekende oefenruimte te zijn. Daar zaten Dylan en The Band, zoals ze inmiddels werden genoemd, muziek te maken. Teksten van Dylan, muziek dat al improviserend tot stand kwam. Organist Garth Hudson had een recorder aan staan, waardoor de muziek bewaard is gebleven. Hudson blijkt ook het lek te zijn voor de bootlegs, die naderhand onder fans circuleerden. Hij had namelijk wat opnames weggegeven aan vrienden en kennissen, ter inspiratie. 

In 1975 werden de opnames officieel uitgebracht als The Basement Tapes, in 2014 verscheen The Basement Tapes Complete, als aflevering 11 uit The Bootleg Series. En nu zijn Charles Beterams en Tom Willems op zoek naar de verzamelaars van die eerste uitgave.

Doris Day

Cinderella, she seems so easy, "It takes one to know one," she smiles
And puts her hands in her back pockets Bette Davis style

Kronieken #44: Moederdag 2019

I can hear a sweet voice gently calling

Must be the Mother of our Lord 

Dat gezegd hebbende in het kader van Moederdag, komt het Algemeen Dagblad met het nieuws dat een nieuwe documentaire over The Band in de maak is. Robbie Robertson zal centraal staan in Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band, zoals de documentaire van filmmakers Martin Scorsese en Ron Howard gaat heten.

De documentaire is gebaseerd op Testimony, de autobiografie die Robertson twee jaar geleden uitbracht. In zekere zin is de film een vervolg op The Last Waltz, ook door Scorsese geregisseerd. Drummer Levon Helm schrijft in zijn autobiografie This Wheel's on Fire uit 1993 vrij kritisch over de opvallende aanwezigheid van Robertson en de afwezigheid van de andere Band-leden in de filmdocu.

The Band begon midden jaren zestig als de begeleidingsband van Bob Dylan, schrijft het AD. Dat is een historische onjuistheid. In de jaren zestig waren Rick Danko, Garth Hudson, Richard Manuel, Robertson en Helm weliswaar de muzikanten die Dylan begeleidden bij zijn overstap naar de zogenoemde elektrische muziek, maar zij waren in die bezetting ook al de begeleidingsband van Ronnie Hawkins en heetten toen The Hawks. 

Ik neem het de Showredactie niet kwalijk. Je kunt immers niet al deze dingen weten. Ik neem de taak maar op me om dit mankement te herstellen. 

Bij deze.