Like A Rolling Stone

Dit weekend is het 53 jaar geleden dat Bob Dylan zijn hit Like A Rolling Stone opnam. Jean-Michel Guesdon en Philippe Margotin schrijven in ‘Bob Dylan Compleet – Het verhaal van de 492 songs’ dat de opname 16 juni 1965 plaats vond in Studio A in New York. Dit is het enige nummer van Highway 61 Revisited dat door Tom Wilson is geproduceerd.

Het kostte indertijd wat moeite om de juiste versie op tape te zetten. Het aantal gebruikte takes staat op 20. Een heel schijfje kun je vullen met alle probeersels. Dat is ook gebeurd voor The Cutting Egde, deel 12 uit The Bootleg Series. Deze aflevering bevat álles wat Dylan de achttien maanden opnam voor zijn drie studio-albums Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde.

De titel is geen verwijzing naar de Engelse rockband, maar komt uit Lost Highway van Hank Williams, waarin de zin zit opgesloten: “I’m a rolling stone, I’m alone and lost.” Ondanks dat Dylan in deze periode overstapte van folkmuziek naar elektrische muziek, is Like A Rolling Stone een van zijn grootste hits. En dat is ook ondanks de lengte van het nummer: 6 minuten liefst.

53 jaar oud is Like A Rolling Stone. Een jaartal dat geen groots jubileum betekent. Maar het is wel een mooie aanleiding om het derde schijfje uit The Cutting Edge te draaien. En even geen WK Voetbal; Oranje speelt immers toch niet.

Dit blog verscheen ook op FritsTromp.nl.

Bound for love

Jubilation heet het album van The Band uit 1998. Het is de tiende plaat van de band en de derde uit hun comeback-periode. Jubilation is in het voorjaar van 1998 opgenomen in de thuisstudio van de zingende drummer Levon Helm.

Eén van de nummer is Bound by Love, geschreven door John Hiatt. Hij deelt ook de zang met de Amerikaans-Canadese popgroep. Het zal uit deze sessies zijn ontstaan, dat Helm een jaar of acht later bij Helm op het podium verscheen, om mee te zingen en te spelen in een uitvoering van The Weight, als afsluiter van Ramble at the Ryman. Het laatste couplet, dat in het origineel wordt gezongen met harmony vocals met Richard Manuel, zong Helm het met zijn dochter Amy.

John Hiatt is over vier weken in Nederland. Ongetwijfeld speelt hij Have A Little Faith In Me. Maar zou hij zich misschien ook wagen aan The Weight? Ik vermoed van niet.

Dit blog verscheen ook op FritsTromp.nl.

Archief

In The Woody Guthrie Center in Tulsa, Oklahoma, is over twee weken de Tarantula(s): Bob Dylan’s Novel Revisited te zien. De titel verwijst naar de eerste roman van Dylan, Tarantula. Hij schreef dit boek al in 1966, maar het mysterieuze motorongeluk vertraagde de uitgave van het boek tot 1971. De tekst van dit boek valt overigens buiten de Nobel Prijs; Dylan kreeg de prestigieuze literaire prijs voor zijn liedteksten, niet voor zijn andere geschreven teksten.

Tulsa is de stad waar het archief van Woody Guthrie ligt opgeslagen. Het is ook de stad waar het archief van Dylan is opgeborgen. Misschien was het wel logischer geweest om dit inmense archief naar Hibbing of Duluth in Minnesota te brengen. Deze steden waren immers de plekken waar Dylan is opgegroeid.

Hoewel? Logischer? Was het Dylan niet die heeft gezegd, dat je soms in een verkeerd gezin onder een verkeerde naam geboren kunt zijn? Amerika is “the land of the free”.

Afreizen naar Tulsa, dus.

Never ending tour

Gisteren was het dertig jaar geleden dat de Never Ending Tour startte. Dankzij het grondige werk van Bjorner, kunnen we de statistieken en feiten bij langs. Dat eerste concert was in Concord Pavilion, Californië, met G. E. Smith (gitaar), Kenny Aaronson (basgitaar) en Christopher Parker (drums) als begeleidingsband. Neil Young was de verrassing van de avond. Dertien nummers stonden op het menu in Californië, in 70 minuten gespeeld.

De term Never Ending Tour wordt nog wel bestreden. Tom Willems spreekt sinds vandaag van de Never Ending Series Of Tours (NEST), volgens hem een veel betere naam voor de inmiddels dertig jaar durende muzikale wereldreis van Bob Dylan. Ach, het is uiteindelijk 'maar' een titel, maar wel één waar iedereen een beeld bij heeft.

Dylan zelf schreef in de Liner Notes van zijn elpee World Gone Wrong: “By the way, bon't be bewildered by the Never Ending Tour chatter. There was a Never Ending Tour but it ended in 1991 with the departure of guitarist G. E. Smith. That one's long gone but there have been many others since then: 'The Money Never Runs Out Tour' (Fall of 1991) 'Southern Sympathizer Tour' (Early 1992) 'Why Do You Look At Me So Strangely Tour' (European Tour 1992) 'The One Sad Cry Of Pity Tour' (Australia & West Coast American Tour 1992) 'Outburst Of Consciousness Tour' (1992) 'Don't Let Your Deal Go Down Tour' (1993) and others, too many to mention each with their own character & design.”

Never Ending Tour. Het is maar hoe je het noemt. Het gaat erom dat Dylan on tour is. En de hoop dat hij volgend jaar weer naar Nederland komt.

Slim

There’s a thief on the cross, his chances are slim. Zo begint het nummer There’s a thief on the cross van Bob Dylan. Het woordje ‘slim’ is wat me opvalt. Zo’n Nederlands woordje, slim. Maar de Engelse betekenis heeft niets met intelligentie te maken. Het woordenboek vertelt dat ‘slim’ in combinatie met ‘changes’, dus ‘slim changes’ betekent dat de kansen gering zijn.
Andere betekenissen wijzen op slank, tenger, dun, schraal. Vroeger gebruikten we nog wel eens bandjes om onze favoriete muziek mee te nemen op vakantie. In een walkman kon dan zo’n bandje makkelijk worden afgedraaid. Mijn broer had op een bandje de cd Made In Heaven van Queen. Het hoesje was ‘slim’, vertelde het papiertje. Het was inderdaad een smaller hoesje dan de gebruikelijke varianten.

Hetzelfde is met het woord 'brief'. In het Nederlands is dat een tekst van persoon A naar persoon B. Tegenwoordig doen we zoiets per mail, maar een brief wordt ook nog wel verstuurd. Het woord wordt ook in het Engels gebruikt. Dan heeft 'brief' de betekenis van kort, beknopt, een instructie, het behartigen van belangen en zelfs een pauselijk schrijven. Een brief in het Engels is 'a letter'; wij gebruiken letters om te schrijven.

Je hebt wel meer woorden die in een andere taal worden ‘geleend’. Vooral Engelse woorden zijn populair in het Nederlands. Andersom komt veel minder voor. Hoewel er wel één woord is dat onvertaald vanuit het Nederlands is overgenomen in het Engelse taalgebied. Dat is ‘apartheid': oké, een Afrikaans woord, maar het Afrikaans is een Nederlandse dochtertaal.

Enfin.
Woorden, taal, daarmee bezig zijn is een interessante bezigheid.

Dit blog verscheen in een andere variant op FritsTromp.nl.

De jaren zestig

En Bob Dylan die verwoordde

Wat met je gevoelens spoorde

Bij je lange haren hoorde

En je huid

De jaren zestig

Een nieuwe lente van geluid

Aldus Adèle Bloemendaal in het lied De Jaren Zestig. Frits Spits heeft het nummer opgenomen in zijn canon De Standaards Van Spits uit 2015. Hij vermeldt als credits dat de tekst en muziek is geschreven door J. Boerstoel en M. van Dijk in 1992.

Ach ja, Bob Dylan als een verloren held uit de jaren zestig. Dat kennen we. Maar laten we geen verwijten maken. Want hoe vaak overkomt het jezelf niet, dat je een artiest een tijdje volgt, vervolgens een tijd niets er van hoort, tot er opeens een grote reclame-campagne op touw wordt gezet.

Ik doe niets af aan het werk van Dylan in de jaren zestig. Het is mooi werk. Een betere start kon de jongen uit Minnesota zich niet wensen. Maar toch, het mooiste werk moest toen nog komen. En we moesten er nog lang op wachten. Wat te denken van Blind Willie Mctell of Red River Shore? Het zijn maar twee songtitels, verre van compleet, natuurlijk.

Maar Bob Dylan afdoen alsof hij alleen in de jaren zestig de gevoelens onder woorden bracht, daarmee doe je hem wel flink tekort.

The writing is on the wall

Afgelopen najaar schreef ik een blog over Grant Shapps, voormalig partijleider van de Britse Conservatieve Partij. Hij sprak over premier Theresa May de woorden “The writing is on the wall”, verwijzend naar de magneetletters die achter May loslieten terwijl ze zich naar het einde van haar speech hoestte.

Een mooie verwijzing naar de Joodse Daniël, hoveling bij koning Belsassar van Babylonië.

Onlangs las ik ene artikel met dezelfde titel, The Writing's on the Wall. Maar dan over het album Modern Times van Bob Dylan. Een album als teken aan de wand. Een teken dat het einde inluidt van degene wie het betreft.

Theresa May is nog steeds premier van het Verenigd Koninkrijk, de Brexit wordt nog steeds voorbereid. Onze moderne tijden zijn nog steeds aan de gang. De tekenen aan de wand hebben nog geen verandering tot stand gebracht.