Eerste Pinksterdag 2020

I got a God-fearing woman
One I can easily afford
I got a God-fearing woman
One I can easily afford
She can do the Georgia crawl
She can walk in the spirit of the Lord

© 1979

Minnesota

Minnesota houdt 1700 militairen gereed om te kunnen ingrijpen bij de toenemende protesten na de dood van de zwarte George Floyd bij zijn arrestatie. Gouverneur Tim Walz van de Amerikaanse staat heeft dat aangekondigd.

Minnesota, de stad van Minneapolis, waar Floyd werd gedood. De staat ook van Dylan, waar hij is geboren en getogen. In deze staat ligt Duluth, waar hij als Robert Allen Zimmerman is geboren. En besneden als Shabtai Zisel ben Avraham, toen hij acht dagen jong was. Vijf jaar later verhuisde het gezin naar het verderop gelegen Hibbing, waar Robert zijn bar mitswa heeft gedaan.

Gisteravond speelde ik het spel Ticket To Ride met twee vrienden. De titel verwijst naar een liedje van The Beatles. Het is de bedoeling om met treinen routes te maken van de ene Amerikaanse stad naar de andere. Veel steden in dit spel hebben iets met Dylan te maken.

Houston, Santa-Fe, Duluth, Dallas, het zijn zomaar wat namen uit de Amerikaanse bordvariant. Zomaar namen ook die met Dylan te maken hebben, maar dat hoef ik hier niet verder uit te leggen.

Evenmin de relatie tussen Dylan en treinen. Dit vervoersmiddel komt immers veelvuldig voor in zijn teksten.

Woodstock 1994

De opname van MTV Unplugged is het gisteren niet geworden. Ter gelegenheid van het overlijden van Bucky Baxter schoof ik een andere live-registratie in de cd-speler, de opname van Woodstock 1994. Het was de 25e verjaardag van het legendarische openluchtfestival, dat in 1969 werd gehouden - Dylan was bij die eerste editie de grote afwezige, maar haalde dat een kwart eeuw later ruimschoots in. In de rug gesteund door Bucky Baxter (pedal steel guitar & electric slide guitar), John Jackson (guitar), Tony Garnier (bass), Winston Watson (drums & percussion).

Bucky Baxter

Bucky Baxter is maandag overleden. 65 jaar is hij geworden, toen een beroerte hem het leven ontnam. Ook niet oud - Dylan vierde een dag eerder zijn 79e verjaardag.

Baxter speelde tussen 1992 en 1999 zo'n 750 shows in de begeleidingsband van Dylan. Hij is onder meer te horen op de MTV Unplugged-sessie van de bard. Met zijn slide-guitar.

Een goede reden om die live-cd maar weer te draaien, vandaag.

Kronieken #56: dwarsverbanden

Op de radio hoorde ik een item over de formatie in België. Het land zit inmiddels ruim vijfhonderd dagen zonder regering. Dat wil zeggen, de huidige federale overheid is er wel, maar is sinds december 2018 demissionair. Toen viel het tweede kabinet van Charles Michel, maar met de geplande verkiezingen van mei 2019 in zicht, werd geen nieuw missionair kabinet gevormd.

Die volksraadpleging bij de zuiderburen was 26 mei, vandaag een jaar geleden. Dat heeft verder niets met Bob Dylan te maken. Of wel, want alles is natuurlijk terug te brengen tot Dylan. Want de Belgische parlementsverkiezingen vielen samen met het optreden van Nick Cave in het Concertgebouw in Amsterdam.

Dezelfde plek als waar The Band 5 juni 1971 een optreden verzorgde. The Band is bekend als begeleidingsband van Ronnie 'The Hawk' Hawkins (als The Hawks) en Dylan (als The Hawks en later The Band).

Twee dagen voorafgaand aan de Conversations With Nick Cave in Amsterdam, sprak ik een collega en mede-Dylan-fan. Dat was dus 24 mei, Dylans 78e verjaardag. Dylan tourde door Europa, maar kwam niet naar Nederland; collega twijfelde of hij niet naar Hamburg zou gaan, waar Dylan wél op zou treden. Ik had collega er al vaker over gehoord en zei tegen hem: "Als jij naar Hamburg gaat, ga ik met je mee."

Die dag bestelde ik twee kaartjes voor "Hamburg".

Ik luister de laatste dagen vaker naar de cd van De Dijk met Solomon Burke, Hold On Tight. Burke heeft in zijn comeback-periode als soulzanger twee nummers van Dylan gezongen: Stepchild (op Don't Give Up On Me) en What Good Am I? (op Make do with what you got). Op het album met De Dijk staat ook het liedje Perfect Song, de Engelstalige versie van Dat Zou Mooi Zijn.

Van de Nederlandse variant staat een versie op de cd Hoop! Peace Songs Voor War Child, uit 2003. Op dat album staan nog twee Dylan-songs, uitgevoerd door collega-artiesten. Knockin' On Heaven's Door in de versie van Avril Lavigne. En het nummer Morgen Wordt Alles Anders, een bewerking door Acda en de Munnik van het nummer The Times They Are a-Changin'.
Of die Hoop!-cd veel is verkocht, weet ik niet. Misschien wel. Vijf euro van de prijs ging naar War Child, het overige was voor de artiesten. Waarvan een bescheiden deel dus naar de bankrekening van Dylan is afgevloeid, vanwege de rechten.

79

En blijf vooral
voor altijd jong

Oudejaarsavond

Morgen viert Bob Dylan zijn 79e verjaardag. Hoewel ik overigens niet weet of hij het wel viert. In ieder geval is het morgen 24 mei en dat is de verjaardag van de bard. Misschien heeft hij dit weekend wel kinderen, kleinkinderen en ex-vrouwen over de vloer. Bandleden. Vrienden uit de muziek. Niemand heeft wat te doen, nu corona ons tot thuisblijven dwingt en vrijwel alle culturele uitjes zijn geschrapt.

Ook Dylan's agenda is overhoop gegooid. Zijn Never Ending Tour heeft een groot gat. De Japanse optredens van april zijn op last van de premier geschrapt. Ook door de Amerikaanse shows van juni is een streep gezet. Nu hield Dylan toch al niet van de term Never Ending Tour; in de liner notes van het album World Gone Wrong maakt de zanger korte metten met deze omschrijving.

Zou Dylan vandaag nog terugkijken op zijn afgelopen levensjaar? Op hoogtepunten? Dieptepunten? Een balans opmaken? Een goede sigaar opsteken? Naar verluidt leidt hij een gezond en gestructureerd leven, zonder drugs en zo goed als geen alcohol. Maar dat is het verhaal dat gaat. Je weet dit soort dingen niet.

Morgen is het een jaar geleden dat ik kaartjes kocht voor het optreden van Dylan in Hamburg. Je hebt niets aan zo'n triviaal feitje. Behalve dat het concert dus het afgelopen levensjaar van Dylan heeft plaats gevonden. Voor wat het waard is, natuurlijk.

Morgen is de man jarig. 79 jaar jong.

T-rex

Bob Dylan is een T-rex. Komende zondag viert hij zijn 79e verjaardag. In lockdown, gedwongen door de uitbraak van het corona-virus. Desalniettemin staat vanaf zondag bij de VPRO de BOBcast online. Om het mysterie Dylan te ontrafelen. En om de zanger aan de telefoon te krijgen.

Succes.

Bij T-Rex Records Leeuwarden is vanaf zaterdag een ware Bob Dylan collectie te koop. Oostersingel 6, Leeuwarden - reden genoeg om even langs deze toko te gaan. Ter ere van de 80e verjaardag? Misschien wel.

Alsof je een reden moet hebben om 'Dylan' te kopen.

Agnostic

“I don’t think I’ve ever been an agnostic. I’ve always thought there’s a superior power, that this is not the real world and that there’s a world to come.”

Bob Dylan

Houston

If you ever go to Dallas
Say hello to Mary Anne
Say I'm still pullin' on the trigger
Hangin' on the best I can
If you see her sister Lucy
Say I'm sorry I'm not there
Tell her other sister Betsy
To pray the sinner's prayer

© WRITTEN BY: BOB DYLAN WITH ROBERT HUNTER, 2009

'66

Bob Dylan speelde 17 mei 1966 in de Free Trade Hall in Manchester. Het optreden was onderdeel van zijn wereldtournee van dat kalenderjaar. De optredens verliepen volgens hetzelfde concept, met slechts enkele variaties in de setlisten. Vóór de pauze speelde Dylan zeven nummers, alleen, zichzelf begeleidend met de akoestische gitaar en mondharmonica.

Na de pauze volgde het 'elektrische gedeelte', acht nummers, met een drummer, een organist, een pianist, een bassist en een gitarist. Dylan zelf verwisselde in de pauze zijn akoestische gitaar voor een elektrische gitaar.

De fans van het eerste uur waren in hun nopjes met het programma voor de pauze, maar waren woedend dat Dylan zich prostitueerde voor commerciële muziek, door gebruik te maken van een begeleidingsband. Dat lieten de concertbezoekers tijdens de tournee dan ook weten. Veel gefluit en ge-boe na de pauze.

In Manchester kwam het tot een woordenwisseling tussen fans en bard. Iemand uit het publiek roept 'Judas!' naar Dylan - verrader dat je bent. Dylan reageert: "I don't believe you. You're a liar." 

Daarna keert hij zich om voor een dienstmededeling aan de muzikanten: "Play fuckin’ loud! " Wat dan ook gebeurt: een harde versie van concertafsluiter Like A Rolling Stone.

Het is vanwege dit incident dat dit concert een geliefd optreden was voor bootlegverzamelaars. Door een fout in de administratie van een bootlegger, werd het bekend onder de naam The "Royal Albert Hall" Concert, naar de zaal in Londen. Maar daar trad Dylan pas tien dagen later op.

Dit optreden is officieel verschenen als deel 4 van The Bootleg Series, onder de foutieve naam. In 2016 verscheen een hele box met bijna alle opnames van de wereldtournee van '66. Ook met het Judas-concert, dat in de verzamelbox wel de goede naam en concertzaal vermeld zag staan: Free Trade Hall, Manchester.

Ian Berry

De hoes van Dylan's nieuwe album Rough and Rowdy Ways, is gemaakt door de nu 86-jarige fotograaf Ian Berry. Hij maakte dit plaatje in 1964 voor de Observer, bij een artikel over de zwarte cultuur in Engeland. Op de foto staan drie mensen: een man die over een jukebox leunt en een dansend stel.

De dame van het stel is schuin van achteren te zien, in een gele jurk. Een donkere schone. 1964 was het jaar dat Dylan nog akoestische muziek maakte. Dat hij nog sterk werd geassocieerd als protesterende folkie. De jaren dat hij met de zwarte gemeenschap streed voor gelijke rechten. Dat hij Mavis Staples ten huwelijk vroeg, maar werd afgewezen omdat Mavis niet met een blanke man dacht te kunnen trouwen.

Dylan en donkere vrouwen. Geen gekke combinatie. Mavis Staples is al genoemd. Kijk ook nog eens naar de achtergrondzangeressen tijdens zijn Jesus Years: Clydie King, Helena Springs, Carol Woods en Carol Dennis verzorgden de backing vocals - naast een aantal andere donkere dames.

Met Dennis is Dylan getrouwd geweest. Volgens Susan Ross was King óók een mevrouw Dylan.

Ik snap het wel. Een huwelijk met een Afro-Afrikaanse vrouw. Een dame met een donkere huidskleur.

Ook geen Amerikaanse tournee

Na het annuleren van de Japanse optredens, gaat ook de Amerikaanse zomertournee 2020 niet door. Corona zet een streep door Dylan's Never Ending Tour - een term die hij zelf al niet gebruikt (lees de liner notes van World Gone Wrong maar).

Enfin.

Het management van de bard laat weten:

To all our fans:

In the interest of public health and safety and after many attempts to try and reschedule these shows for a workable timeframe this year, it is with deep regret that we announce the US Bob Dylan shows originally scheduled for June/July are cancelled. We hope to be back out on the road at the earliest possible time once we are confident that it is safe for both fans and concert staff.

Please contact your point of purchase for all information on refunds.

Valse profeet

Rough And Rowdy Ways verschijnt over zes weken. Op cd, want een maand later pas volgt de vinyl-uitgave. Het is Dylan's eerste album in acht jaar tijd met eigen materiaal. Na Tempest (2012) verschenen drie albums met nummers uit de American Songbook.

Kwade tongen beweren ook nu weer dat het komende album Dylan's afscheid is. Deze muziekkenners kondigden het pensioen van de bard ook al aan tijdens de release van The Bootleg Series Vol. 1 - 3, de folkalbums Good As I Been To You en World Gone Wrong, het concert ter ere van 30 jaar 'Bob Dylan', het MTV Unplugged-optreden, Time Out Of Mind en...

De lijst met momenten van afscheid is talrijk. En het is nooit bewaarheid geworden.

Inmiddels is False Prophet online, als derde vooruitgeschoven singel van het komende album. De officiële tekst is inmiddels op de website van Bob Dylan geplaatst. Nu kunnen de exegeten weer aan de slag, puzzelen met de tekst. Voor wat het waard is, want echt zeker weten doen we het nooit met de poëzie van de minstreel uit Minnesota.

Rough and Rowdy Ways

Bob Dylan komt vrijdag 19 juni met een nieuw album: Rough and Rowdy Ways. Dit album bevat de twee singels Murder Most Foul en I Contain Multitudes én de nieuwe singel False Prophet, dat binnenkort verschijnt.

Het album is de eerste in drie jaar, nadat Triplicate in 2017 verscheen. Triplicate is een album met drie platen en is de derde in een serie albums met nummers uit the American Songbook die door Frank Sinatra zijn gezongen.

En Rough and Rowdy Ways is de eerste sinds Tempest (2012) met weer eigen materiaal. De titel verwijst naar een liedje van Jimmie Rodgers, afkomstig van het album Train Whistle Blues Living Era 1958; ook weer een trein. Mede dankzij de verhalen van Jochen Markhorst weten we dat Dylan wel "iets" met treinen heeft.

19 juni is de dag. Nog zes weken.

Santa-Fe

Jochen heeft weer een mooie Markhorst-bijdrage geschreven over Santa-Fe. Daardoor loop ik de hele dag met het liedje in mijn hoofd. Opgenomen tijdens de sessies in de kelder van Big Pink, het huis in Woodstock waar de vrienden van The Band hun onderkomen hadden gevonden na Dylan's merkwaardige motorongeluk.

Een leuk liedje. Niet per se een tekst met een boodschap, vooral een tekst met associatieve klankrijm. Dat maakt het tot een leuk liedje. En een mooie melodie.

Het liedje is terug te vinden op The Bootleg Series, Vol. 1-3 en dan de tweede schijf. Maar het nummer is ook te horen op The Complete Basement Tapes, aflevering 11 in diezelfde Bootleg Series. Een dubbele release dus.

Dylans geruisloze monument

Jochen Markhorst heeft zijn achtste Bob Dylan-boek gepubliceerd: Where Are You Tonight? (Journey through dark heat); Bob Dylans geruisloze monument uit 1978, gaat over het sluitstuk van Street Legal, het album van Dylan uit '78.

Het lezen van dit boek brengt me terug naar de zomer van 2005. Ik was op vakantie in Zeeland, waar ik een week was tijdens de zomervakantie van een klasgenoot en zijn familie. Zoutelande. Tijdens een winkelmiddag passeren we een platenzaak, waar ik toch even binnenkijk.

Daar tik ik een exemplaar op de kop van Street Legal, voor een paar euro. Bij thuiskomst gelijk luisteren - mij valt gelijk het nummer Is Your Love in Vain? op. If I’m a fool you can have the night, you can have the morning too.

Het waren de jaren dat Guus Meeuwis een hit had met zijn versie van André Hazes' Geef Mij Nu Je Angst. Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug. 

Jaja.

Daar gaat het niet over in Jochen's nieuwe boek. Maar ik denk er wel aan.

Volwassen

Mijn eerste concert van Bob Dylan is vandaag volwassen geworden. Achttien jaar geleden zag ik de bard voor het eerst optreden. In Ahoy, Rotterdam. Het optreden staat op een bootleg in mijn kast met Dylan-albums. Zo af en toe schuif ik de cd's in de cd-speler; vandaag is weer zo'n dag om naar de opnames te luisteren.

En te verheugen op de bekende dingen. De opener, de akoestische nummers, Blind Willie McTell, Blowin' In The Wind. Ik weet wat komen gaat, omdat ik de bootleg al tientallen keren heb teruggeluisterd. Ik weet wat komen gaat, omdat het concert een onuitwisbare indruk op me heeft gemaakt.

Is dat laatste wel zo? Of hebben de reviews, de verslagen, de herinneringen van anderen zich in mijn hoofd genesteld om een geheel eigen memorie te maken van dit optreden? Dat zou goed kunnen, maar het doet er zo'n dag als vandaag niets toe.

Het is genieten.

Puur genieten van een man op dreef.