Vandaag is het 35 jaar geleden dat Live Aid werd gehouden. Eén concert, twee locaties en tientallen muzikanten die acte de présence geven. Het optreden dat Queen gaf, wordt algemeen beschouwd als het beste concert aller tijden.
Voor zover je concerten met elkaar kunt vergelijken. Het is geen economie. Alsof een rockconcert beter is dan de uitvoering van de Matthäus Passion. Alsof twintig minuten meer zegt dan twee uur. Alsof zes nummers van meer belang zijn dan zestig.
Of toch wel? Het optreden van Bob Dylan, samen met de Stones-gitaristen Keith Richards en Ron Wood, als een der slechtste optredens ooit wordt beschouwd. Omdat het trio lichtelijk beschonken was. Maar ook omdat Dylan voorstelde om een deel van de opbrengst niet naar Afrika, maar naar de armlastige boeren in de Verenigde Staten te schenken.
Bij Bob Geldof kwam het stoom uit de oren.
Dylan had sowieso al een matige reputatie bij dit goede doelen-gebeuren. De opnames voor de clip van We Are The World gingen niet vanzelf - zoek maar eens de beelden op YouTube.
Ach. Dylan de protestzanger. "We" liepen met hem weg toen hij de maatschappelijke verhoudingen bekritiseerde. Toen Dylan protest aantekende of enige nuances aanbracht bij andere vormen van kritiek, was het gedaan met de vriendschap met Dylan.
Het zijn maar wat wilde ideeën naar aanleiding van de 35e verjaardag van Live Aid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten