woensdag 9 september 2015

Joost Zwagerman

Waarom zou ik op een Dylan-blog moeten schrijven over Joost Zwagerman? De twee hebben weinig met elkaar gemeen. Feitelijk niks. Dylan is een soort Artist in Residence – een uitvoerend artiest, die op het podium zijn boodschap verteld. Niet zozeer zijn eigen boodschap, want daarvoor staat Dylan de laatste jaren teveel in de schaduw. Letterlijk.
Nee, bij Dylan draait het om de boodschap die de wereld in moet worden geslingerd. En daarvoor maakt hij gebruik van het fysieke podium. Daar preekt hij, dat is zijn kansel. Zijn kronieken, zijn schilderijen, zijn schetsjes, het zijn Toon Hermans-achtige 'versjes' bij het grotere verhaal.
Zwagerman was een publicist, hij schreef romans, gedichten, columns, recensies, gaf gastcolleges over kunst. De Zwaag werd een media-persoonlijkheid. Waar Dylan zichzelf uit de media begint te begeleiden, werd De Zwaag meer en meer onderdeel van die media.
Beide mannen hebben de pen als wapen, het woord als verdedigingsmechaniek. Maar daarmee is ook alles gezegd. Waarom ik dan toch iets plaats over Zwagerman? Omdat er misschien een lied zit in het leven van de Haarlemmer. Een North Country Blues, misschien. Zoiets, denk ik.
Maar het is ook, omdat ik het nog niet kan hebben dat een publicist als Zwagerman zichzelf van het leven benam. Via deze weg een soort publieke rouwverwerking van het verlies van een publiek figuur. Zoiets als dit, dus.
Omdat ik van Dylan heb geleerd, dat voor elke publieke gebeurtenis woorden te vinden zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten