Vijf jaar geleden verscheen The Cutting Egde, deel 12 uit de Bootleg Series. Een verzamelaar in drie edities: een dubbel-cd, een deluxe uitvoering met zes schijfjes en de Collector's edition met achttien cd's. Voor mij als eenvoudige jongen is die collectors-variant onbereikbaar. Je moet ook iets buiten je bereik houden.
Vandaag is het een goede dag om de luxe box weer te draaien. Tijdens het lezen en studeren, als motivator in deze barre tijden. Uiteraard passeert ook cd 3 de revue: alleen maar opnames van Like A Rolling Stone. Je hoort het nummer groeien in de studio.
The Cutting Edge bevat alle opnames (zeker als je de grootste uitvoering hebt) van wat Dylan in die maanden heeft opgenomen. Het gaat om de periode van januari 1965 tot en met mei 1966: Dylans meest creatieve periode. Want in die anderhalf jaar heeft hij drié albums opgenomen (waaronder de dubbel-elpee Blonde On Blonde) en dus al deze vingeroefeningen. Daarnaast reisde hij de wereld over met zijn nummers.
De titel verwijst onder meer naar een uitspraak van producer John Hammond uit Dylan's autobiografie Chronicles, Vol. 1: [Hammond] saw me as someone in the long line of a tradition, the tradition of blues, jazz and folk and not as some newfangled wunderkind on the cutting edge. Not that there was any cutting edge. Things were pretty sleepy on the Americana music scene in the late '50s and early '60s. Popular radio was sort of at a standstill and filled with empty pleasantries. It was years before The Beatles, The Who or The Rolling Stones would breathe new life and excitement into it.
Bindervoet & Henkes vertalen dit als volgt: "Hammond legde me uit dat hij mij zag als iemand die in een lange traditie van blues, jazz en folk stond en niet als een of ander nieuwerwets wonderkind dat helemaal hip was. NIet dat er zoiets was als helemaal hip. De Americana-muziekscene was eind jaren vijftig en begin jaren zestig behoorlijk ingedut. De populaire radio was zo'n beetje stil blijven staan en werd gevuld met loze ongein. Het was jaren voordat The Beatles, The Who of The Rolling Stones nieuw leven in de brouwerij zouden brengen."
Okee.
Helemaal hip dus.
Toen The Cutting Edge verscheen, trad Dylan drie avonden op in Carré - en een paar dagen eerder in Eindhoven. Ik was bij het derde Carré-optreden, met een broer en neef. En het was de tijd dat ik in dienst kwam bij energieleverancier NUON, tegenwoordig Vattenfall. Maatschappelijk ondernemen, inclusief 'een kans bieden aan mensen met grote afstand tot de arbeidsmarkt', was helemaal hip in die jaren.
Zes zilveren schijven met opnames, probeersels, afgebroken opnames, testjes, vanuit historisch oogpunt interessant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten