John W. Barry publiceerde vorige week een artikel over Dylan, Murder Most Foul en corona op de site van Poughkeepsie Journal. Hierin legt hij een parallel met het nummer Wait For The Light To Shine, dat Dylan in 2001 en 2002 regelmatig speelde.
Het waren de maanden na de vermaledijde aanslagen op het World Trade Centre, het Pentagon en in de buurt van Shanksville (Pennsylvania). De dag van de aanslagen verscheen officieel "Love And Theft" van Dylan, waarmee hij niet veel later de wereld overtrok.
In die periode, eind 2001, begin 2002, stapte ik in bij Dylan. Natuurlijk kende ik de bard al wel; eerder had ik slechts over hem gehoord. Een nieuw studioalbum leek een goed moment om meer van Dylan te weten te komen. In mei 2002 gaf hij een optreden in Ahoy, Rotterdam. Een goed moment om de artiest in levende lijve te zien optreden.
Het eerste nummer dat Dylan toen speelde was Wait for the Light to Shine. Meerstemmig, ondersteund door de twee gitaristen Larry Campbell en Charlie Sexton. Misschien was het wel de overweldiging van het moment, de meerstemmige zang, de entourage, het in één ruimte zijn met een levende legende, waardoor ik die eerste song nog steeds herinner.
Of misschien wel om wat John W. Barry zegt. I was there and I’ll never forget the way Dylan and his band erupted on stage, right out of the gate, with an opening tune that spoke to every one of us, all desperate for healing.
I had entered the Garden hoping the man many consider to be the greatest songwriter ever, while playing what many consider to be the world’s most famous venue, could help us all turn a corner — and he did.
Net zoals bijna twintig jaar geleden, helpt Dylan opnieuw. Nu met Murder Most Foul. Het hoekje van corona om.
Omdat Dylan troost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten