Deze week is het honderdacht jaar geleden dat de Titanic zonk. Het schip zou onzinkbaar zijn door de nieuwste technologische ontwikkelingen. En dus werden ook minder reddingssloepen mee genomen aan boord: ze waren immers niet nodig en de aanwezigheid van reddingssloepen zou de opvarenden alleen maar beangstigen, was het idee.
Niets bleek minder waar. In de nacht van 14 op 15 april 1912 ging het schip alsnog ten onder.
James Cameron maakte in 1997 een film over dit drama. Leonardo DiCaprio en Kate Winslet vertolkten de hoofdrollen en worden sindsdien aan deze film gelinkt. Tegen heug en meug, misschien. De ‘auto-scène’, waarbij hun personages Jack Dawson en Rose DeWitt Bukater de liefde bedrijven in een auto (en de bekende hand op een beslagen ruit komt), is een van de meest bekende scènes in de filmwereld.
Enfin.
Het ‘mooiste’ beeld van een zinkende Titanic is niet een Romeo & Julia-achtige liefde. Het beste beeld komt uit Tempest, het veertien minuten durende song van de gelijknamige plaat van Bob Dylan uit 2012.
Jim Dandy smiled
He’d never learned to swim
Saw the little crippled child
And he gave his seat to him
Dan breekt je hart, als je zoiets leest en door Dylan hoort zingen.
When you put your life on the line for somebody, that’s love. But you’ll never know it until you’re in the moment. When someone will die for you, that’s love, too.
Dit blog verscheen ook op FritsTromp.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten