Vijftien jaar geleden verscheen de documentaire No Direction Home van Martin Scorsese. Hierin bespreekt hij met Bob Dylan diens jeugd en opkomst. Tot aan het beroemde Judas!-concert en het mysterieuze motorongeluk van Dylan.
De documentaire staat bij mij in de kast. Vanwege de lengte van de docu is het verdeeld over twee dvd-schijven. Drieëneenhalf uur wordt besteed aan die jaren tot en met 1966. Het is deze lengte die me een klein beetje weerhoudt om No Direction Home te kijken.
Ondanks dat het een goede documentaire is.
Omdat van het beruchte Judas-incident beelden zijn gevonden. In kleur, nog wel. Waarbij je ziet dat Dylan's mond niet synchroon loopt de opdracht "Play fuckin' loud!" Dikke kans dat die commando van bassist Rick Danko afkomstig is.
Omdat Pete Seeger aan het woord komt. En het bijl-incident wordt besproken. Seeger heeft niet met een bijl in zijn handen gestaan om de stroomkabels kapot te slaan, tijdens Dylan's elektrische optreden op het Newport Festival van 1965. Volgens de herinnering van de folklegende heeft hij gezegd dat hij de kabels zou doorhakken, "als ik een bijl in handen had."
Of had het te maken met de harde en overheersende drums? De instrumenten, waardoor de tekst gewoon niet te verstaan was? Of vanwege de hoortoestellen van deze of gene?
En dan de titel van de docu. Afkomstig uit het refrein van Like A Rolling Stone. Maar ook verwijzend naar een opmerking van de bard aan het begin van de film. Over dat hij op weg was. Naar zijn bestemming. Dat was zeker niet in Minnesota. Maar elders. Zo vaag als dat klinkt, is het ook.
Niet dat het erg is. Kijk maar wat het heeft opgeleverd. In ieder geval een mooie documentaire, die het waard is om vaker te kijken dan die paar keer, die op de vingers van één hand zijn te tellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten