Pasen 2020. Nederland zit nog steeds in een intelligente lockdown. Dus geen broederlijke kus onder christenen met de groet "Christus is waarlijk opgestaan". Via internet worden tal van kerkdiensten uitgezonden.
Ik volg de kerkdiensten van mijn eigen kerk, uiteraard. Want daar ben ik lid van. Maar ik volg ook met plezier de meditaties van dr. De Reuver, die hij vanuit de Haagse Kapel van de Protestantse Kerk in Nederland uitspreekt.
Tussendoor schieten flarden van Dylan-teksten door mijn hoofd. Uiteraard Just Like Tom Thumb's Blues. Over het verloren in de regen van Juarez staan, terwijl het ook nog es Pasen is.
Maar ook meer inhoudelijk schieten de teksten van Dylan door mijn hersenpan. Ain't Talkin', natuurlijk. Dylan's parafrase van het joodse Pesach-verhaal en het christelijke Paas-evangelie. In negen minuten, in mineur met de laatste maat in majeur.
Red River Shore, met het afsluitende couplet over die man van lang geleden, a man full of sorrow and strife. De lijdende knecht uit Jesaja 53.
En heeft Murder Most Foul nog iets te maken met Pasen? Gisteren belde mijn goede vriend Wobbe, platenhandelaar in Leeuwarden. En een van de Pommeranten van de stad Leeuwarden. "Zou Dylan iets bedoelen door Murder Most Foul zo vlak voor Pasen uit te brengen?"
Wobbe zoekt vaak iets religieus in Dylan's teksten. Soms terecht, soms wat gezocht.
Enfin.
Pasen 2020. Het is Pasen nieuwe stijl. Geeft niet, iedereen heeft hier last van.
Dylan en Pasen, een goede combinatie. Ik heb drie keer een Dylan-concert meegemaakt tijdens het Paasweekend. Eén keer met Goede Vrijdag (2009), twee keer met Tweede Paasdag (2007 en 2017). Met al dan niet subtiele verwijzingen naar het Evangelie. Ik kan het goed verantwoorden door met deze feestdagen een eredienst te verzaken en niet in de kerk te zijn, maar in dezelfde ruimte met Bob Dylan.
Voorlopig zitten we nog wel vast aan de intelligente opsluiting. Maakt niet uit. Ik heb een goed boek. En een mooie voorraad aan Dylan-muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten