Eén van de mooiste
uitvoeringen van It makes no difference is van het afscheidsconcert
van The Band. Gitarist Robbie Robertson schreef het liedje, bassist
Rick Danko nam de leadzang voor zijn rekening. De studioversie staat
op het album Northern Lights – Southern Cross uit 1975.
Maar zo mooi als op The
Last Waltz van een jaar later, die versie geeft me keer op keer
kippevel. Vanwege de mooie zang van Danko. Maar ook vanwege het
'duet' tussen gitaar en de saxofoon van Garth Hudson.
En natuurlijk de tekst.
And the sun don't shine
anymore
And the rains fall down
on my door
Een verloren liefde.
Vanwege de love letters, Just like the gambler says / "Read 'em
and weep" / And the dawn don't rescue me no more. Maar zoals wel
vaker, kan die liefde ook op een andere vorm van liefde slaan.
Het maakt niet uit.
Of toch wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten