Gisteren was het in
Amerika Thanksgiving. Een nationale feestdag in de Verenigde Staten
en Canada waarop dank wordt gezegd (traditioneel aan God) voor de
oogst en voor allerlei andere goede dingen. In de Verenigde Staten
wordt deze dag gevierd op de vierde donderdag in november. In Canada,
waar de oogst eerder in het jaar eindigt, wordt het op de tweede
maandag in oktober gevierd.
Ik heb niet zoveel met
Thanksgiving. Want ik ben geen Noord-Amerikaan. Wel heb ik iets met
het Nederlandse equivalent, de jaarlijkse Dankdag voor het Gewas en
Arbeid. Maar die hebben wij al begin deze maand gevierd.
Amerika is een land van
tradities. Dus stond er gisteren kalkoen op tafel in alle gezinnen.
De president van dienst verleende gratie aan een levende kalkoen, de
National Thanksgiving Turkey. En de dag na Thanksgiving Day is het
Black Friday, een dag om met het winkelen voor Kerstmis te beginnen.
Het is daardoor de drukste dag in het jaar voor de winkeliers. Ik
neem het maar ter kennisgeving aan.
In 1976 was Thanksgiving
ook het afscheid van The Band. Ze gaven hun laatste concert onder de
titel The Last Waltz. Locatie was Winterland in San Francisco,
waarbij het optreden werd voorafgegaan door een maaltijd met gevulde
kalkoen. Voor alle gasten.
Vorig jaar vond in Zwolle
een reprise plaats, vanwege het veertigjarig jubileum. Inclusief
kalkoen. Zoveel decennia na The Last Waltz zijn er vier versies
beschikbaar van het afscheidsconcert van The Band. Allereerst de 3lp
met “hoogtepunten” van het optreden. Want het feest begon al om 5
uur met een etentje voor alle genodigden. Pas om 9 uur 's avonds
begon het muziekgedeelte. En om kwart over twee 's nachts speelden de
vijf hun toegift. Voor de laatste keer stond The Band in zijn
originele bezetting op het podium.
Natuurlijk kwam er ook de
film The Last Waltz (versie 2), onder regie van Martin Scorsese (die
in 2005 de documentaire No Direction Home maakte). De film kwam pas
twee jaar na het concert op de markt, om niet Dylans project Renaldo
& Clara in de wielen te rijden.
Van de elpee-versie
verscheen later een geremasterde versie uit op cd, een dubbel-cd (de
derde versie). Niets anders dan wat de elpee-versie ook al liet
horen, maar nu toegankelijk voor de nieuwe generatie.
Als afsluitende editie
verscheen in 2002 ook de 4cd, die meent compleet te zijn. Hoewel de
4cd completer is dan de elpee-/cd-versie, is ook de editie met de
vier cd's niet compleet. Natuurlijk, we horen Dylans volledige
bijdrage, we horen de concert-versie van The Weight, de twee jams en
de ultieme toegift. Maar waar is The Loud Prayer van Lawrence
Ferlinghetti? Of 'An introduction to The Canterbury Tales' door
Michael McClure?
Dankbaarheidsdag, als
eerbetoon voor de muzikale oogst van The Band. Geen gek idee dus van
de vier Canadezen en ene Amerikaan om afscheid te nemen met
Thanksgiving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten