Long And Wasted Years

I ain’t seen my family in twenty years

That ain’t easy to understand

They may be dead by now

I lost track of them after they lost their land

Aan deze woorden moest ik denken, toen ik arriveerde bij de barbecue. Deze bijeenkomst werd georganiseerd door een kant van de familie, die ik al zo'n twintig jaar niet meer had gezien. They may be dead by now, een aantal leden was inmiddels ook overleden. Dat wist ik ook wel, de rouwkaarten had ik gezien. En toch, het blijft een vreemde gewaarwording.

Twintig jaar. Neven en nichten waar je de naam van was vergeten. Nieuwe achterneefjes en achternichtjes. Nieuwe aangetrouwde familie. Ooms en tantes die inmiddels het tijdelijke met het eeuwige hadden verruild – en dus gaten in het gezin hadden geslagen.

Dylan geldt als uitgangspunt en contrapunt. Dat geldt in vrijwel alles. Bij veel gebeurtenissen zingt een zin van Dylan door m'n hoofd. Een vertaling, een zin, een melodie, schreef ik eind vorig jaar in mijn eigen versie van de Banquet Speech.

Zo ervoer ik deze barbecue, met een Dylan-citaat. Ik verloor ze uit het oog nadat ze uit hun land waren vertrokken. Of misschien geldt dat ook wel andersom: nadat ik uit hun land was weggegaan, zagen zij mij niet meer. Vertrek heeft altijd iets te maken met een tweerichtingsverkeer.

Enfin.

Is er troost te vinden in Long And Wasted Years, een van de nummers van Tempest? Zeker, in het einde. We hebben gehuild, zoveel tranen, zoveel vanwege de lange en verloren jaren.

We cried on a cold and frosty morn’

We cried because our souls were torn

So much for tears

So much for those long and wasted years.