One Too Many Mornings

Opeens stond ik met de cd Tangled Up in Blues in mijn handen. Of nou ja, zo opeens was dat ook weer niet. Ik las een tijdje terug een verhaal over het nummer One Too Many Mornings, en dat in combinatie met The Band. Ik weet niet meer waar ik dat verhaal las, maar het is me steeds maar weer bij gebleven. En ik wist dat mijn hofleverancier Wobbe deze plaat in huis had – dus toen ik in de winkel was, stond ik met Tangled Up in Blues in mijn handen.

Tangled Up in Blues verscheen in 1999, met verschillende artiesten, waaronder The Band. Maar ook artiesten als Isaac Hayes (Lay lady lay), Leon Russel (Watching The River Flow) en Mavis Staples (met een blues-versie van Gotta Serve Somebody) geven acte de présence. “This ain't no tribute”, luidt de ondertitel van deze cd. Jaja, geen eerbetoon.

The Band sluit deze cd af met hun versie van One Too Many Mornings. Dit nummer verscheen voor het eerst op de elpee The Times They Are a-Changin' uit 1964. Twee jaar later speelde Dylan een elektrische versie van dit nummer, tijdens zijn “Judas-tournee”. In het refrein zingt bassist Rick Danko het woord “...behind” mee in de tweede stem.

Deze Band-versie van One Too Many Mornings is de absolute zwanenzang van de voormalige begeleidingsband van Dylan en van Ronny 'The Hawk' Hawkins. Het was in de nadagen van de comeback van The (Reunited) Band. Frontman Robbie Robertson deed al niet mee aan deze terugkeer, pianist Richard Manuel had zich dertien jaar eerder al opgehangen in zijn hotelkamer na een optreden in Winter Park, bij Orlando in Florida.

Naast de drie overgebleven Band-leden Danko, drummer Levon Helm en 'nutty professor' en organist Garth Hudson speelden ook de nieuwe groepsleden Richard Bell, Randy Ciarlante en Jim Weider mee op deze opname, aangevuld met sessiemuzikant Derek Trucks.

Niet lang na het opnemen van dit nummer en de release van Tangled up in Blues stierf Danko; in de nacht van 10 december 1999 gaf zijn hart het definitief op. Daarmee verloor The Band opnieuw één van de grondleggers van de groep, waarna het definitief klaar was.

You’re right from your side

I’m right from mine

We’re both just one too many mornings

An’ a thousand miles behind