Highlands

Deze maand is de elpee Harvest van Neil Young “jarig”. Kun je zoiets van een product zeggen, dat het een verjaardag viert? Enfin, Harvest is 45 jaar. Het is het vierde studioalbum van Young, dat hij opnam met begeleidingsband The Stray Gators. Er zijn rechtstreekse invloeden aan te wijzen tussen Dylan en Harvest. Zoals de Nobelprijs-winnaar zelf heeft gezegd: “I used to hate it when it came on the radio. I always liked Neil Young but it bothered me every time I listened to “Heart Of Gold”. I'd say, 'Shit, that's me. If it sounds like me, it should as well be me.'”

Misschien refereert Dylan wel hieraan, in zijn epische nummer Highlands. Hij zingt in dit nummer onder meer:

I’m listening to Neil Young, I gotta turn up the sound

Someone’s always yelling turn it down

Feel like I’m drifting

Drifting from scene to scene

I’m wondering what in the devil could it all possibly mean?

Het zou zomaar kunnen, dat hier Harvest wordt bedoeld. Waarom ook niet?

Highlands heeft de lengte van één elpee-kant. Het is kant 4 van de vinyl-versie van Time Out Of Mind, waar Highlands op te horen is. Time Out Of Mind is opgenomen en uitgebracht in 1997, een jaar dat Dylan een hartklepinfectie kreeg. Doet er verder ook niet toe, maar het album had zomaar Dylan's zwanenzang kunnen zijn geweest.

Hoewel Time Out Of Mind mooie nummers bevat (Not Dark Yet, Tryin' To Get To Heaven, To Make You Feel My Love), ontbreekt misschien wel het mooiste nummer, dat kan wedijveren met Blind Willie McTell: Red River Shore.

De schrijvers Jean-Michel Guesdon en Philippe Margotin vertellen in 'Bob Dylan Compleet – Het verhaal van de 492 songs' over de achtergrond van Highlands het volgende: “De tekst van 'Highlands' is geïnspireerd op 'My Heart's in the Highlands' van Robert Burns, een achttiende-eeuwse Schotse dichter die ook beroemd was om zijn verzameling vaderlandse volksliederen. Dylan bewerkte en herschreef de tekst. Net als Burns' gedicht gaat Dylans song over de dood, vooral over wat erna komt. De ziel van de verteller lijkt door een leegte te zwerven, alsof hij wordt meegevoerd door een mysterieuze wind: 'The wind, it whispers to the buckeyed trees in rhyme'. Dylan zingt: 'Every day is the same thing out the door'. Over welke deur gaat het? De deur die ons bevrijdt uit 'a world of mystery'? De highlands zouden dan het symbool kunnen zijn voor de Hof van Eden uit het Bijbelboek Genesis.

(…)

'My Heart's in the Higlands' is een bewerking door Robert Bruns van een oud Schots liedje, 'The Strong Walls of Derry', dat onderdeel was van The Tea-Table Miscellany, een verzameling gedichten en Schotse liedjes van Allan Ramsay. In de inleiding legt Ramsay uit dat de verzen zijn geschreven in 'time out of mind' (onheugelijke tijden).'”

Heel in de verte is een echo te horen van een ander nummer dat één hele plaat-kant vult, namelijk Sad-Eyed Lady Of The Lowlands. Droefogige dame van de lage landen. Een ode aan Sara Lownds, de eerste echtgenote van Dylan. Dit nummer is terug te vinden op de dubbelaar Blonde On Blonde uit 1966, de eerste dubbelaar uit de rock-geschiedenis.

Maar hierbij gaat het echt om een vage galm, die er niet eens is, vermoed ik. Zo'n resonantie is ook niet relevant. Waar het mij om gaat, is het luisteren naar Dylan. Als ik dan zulke associaties heb en daardoor de muziek weer tevoorschijn haal, is dat voor mij voldoende.