Sinds deze week heb ik het
oeuvre van Bob Dylan op vinyl. Dat wil zeggen, al zijn reguliere studio- en
live-albums. De diverse verzamelaars heb ik nog niet, evenmin de volledige
Bootleg Series. Natuurlijk, ik heb ze op cd en soms zelfs in een mooie box.
Waarom wil ik deze albums
op het zwarte goud hebben? Want muziek kun je natuurlijk tegenwoordig ook
gewoon via YouTube of Spotify luisteren. Maar de digitale variant van muziek is
toch inferieur ten opzichte van de fysieke uitgave.
Daar komt bij dat ‘een
plaatje draaien’ een activiteit is, wat meer is dan alleen de muziek luisteren.
Het is een beleving. De hoes pakken, de hoes bekijken, de plaat uit de hoes
halen en op de draaischijf leggen, de naald op de draaiende plaat leggen: dat
is het. En dan in de lekkere stoel zitten met de ogen dicht.
Zoals het kerkgebouw ook al
een boodschap uitstraalt, door met de toren te verwijzen naar de Eeuwige, zo
vertelt een platenhoes ook al een verhaal. Plus dat in het boekje van het album
extra informatie is over muzikanten en jaartallen.
Daarom dus de muziek zoveel
mogelijk fysiek in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten