Mijn honderdste bericht
van 2018 besteedde ik gisteren aan het boek Dylan & the Beats van
Tom Willems. Vanmorgen kreeg ik een emotionele mail van de auteur. Ik
zou te kort door de bocht zijn gegaan met mijn afsluitende opmerking
over de klok en de klepel. Waarmee ik Tom heb beledigd, want ik ga
voorbij aan de investering van tijd en geld, wat hij aan het
schrijven van het boek heeft besteed. En daarbij, zijn
voorzichtigheid voor de aannemelijkheid, dat is logisch, want zeker
weten kunnen we inspiratie bij anderen nooit zeker stellen.
Tenzij die ander het zelf
met zoveel woorden zegt.
Terecht dat Tom mij op de
vingers tikt. Teruglezend denk ik: “Ja, je kunt het inderdaad als
een belediging opvatten.” Toch is dat niet wat ik heb bedoeld, en
in een persoonlijke mail naar Tom heb ik dit ook uitgelegd en de
nuances aangebracht. Ik doe er goed aan om ook op dit blog de
nuancering aan te brengen.
Dit is namelijk wat ik
bedoel. Ook ik beheers het Engels onvoldoende als niet-native
speaker. Dat betekent dat ik in het Engelse literaire landschap de
nodige gevoelens bij woorden, zinnen, gezegdes en uitdrukkingen mis.
Als ik een zin tegen kom in het Engels (en bij “Engels” gaat het
om 'The Queens English' en het Amerikaans, het hele Engelse
taalgebruik dus), denk ik net zo vaak: “Die zin ken ik uit dit
liedje,” of “Hè, zingt die en die artiest niet dezelfde zin?”
Van wederzijdse
beïnvloeding is dan uiteraard geen sprake. Want het kan gewoon een
uitdrukking zijn. Vergelijk het met iemand die niet vertrouwd is met
het Nederlands en onze taal onder de knie heeft. Wanneer wij een
bepaalde uitdrukking gebruiken, is dat voor ons gesneden koek. Maar
de niet-Nederlander heeft geen idee wat wij met die gesneden koek
bedoelen.
Iets vergelijkbaars doet
zich voor met bijvoorbeeld het Bijbelse taalgebruik. Als ik naar
Dylan luister, hoor ik regelmatig uitdrukkingen die rechtstreeks uit
de Bijbel komen. Of dat aan de Bijbel gelinkt is. Immers, na een
optreden bij een katholiek jongerenevenement, waarbij Dylan Knockin’
on Heaven’s Door, A Hard Rain’s A-Gonna Fall en Forever Young
speelde, zei Paus Johannes Paulus II tegen het publiek: John Paul
told the crowd of some 300,000 young Italian Catholics that the
answer was indeed “in the wind” — but not in the wind that blew
things away, rather “in the wind of the spirit” that would lead
them to Christ.
Als ik tegen andere
Dylan-liefhebbers, die niet van kerkelijke huize zijn, vertel dat ik
in Dylans teksten veel vanuit de Bijbel herken, krijg ik het
'verwijt': dat wil jij er in horen, omdat jij ofwel gelooft ofwel de
Bijbel zo goed kent en vertrouwd mee bent.
Dit is wat ik bedoelde
met mijn blog over Dylan & the Beats. Want laten we eerlijk zijn,
dat Tom Willems een lintje verdient, dat staat toch buiten kijf? Kijk
alleen maar naar wat hij heeft gepubliceerd op blog en in boek.
Dan hebben we het niet
eens over alle voorbereidingen om de teksten te schrijven en uit te
geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten