zaterdag 24 oktober 2015

Dekker

Drs. Wim H. Dekker is columnist voor het Nederlands Dagblad. Maandelijks mag hij zijn licht laten schijnen over zijn vakgebied. Zijn werkterrein is, zo is zijn introductie, het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede, waar hij ook docent sociologie is. Een hele mond vol. En dus elke maand een column vol.
Vandaag was het weer tijd voor zijn stukje tekst. Dekkers column van vandaag heeft als titel 'Laat zich het orgel overal...' en beschrijft hierin de contrastervaringen op zijn school. Op de school is een heus orgel neergezet. Dat orgel is de bron van nogal wat commentaar van collegae van Dekker, die van vrijgemaakt- of Nederlands-gereformeerde snit zijn. Ondanks hun leeftijd zijn deze collegae wel hun haren maar niet hun streken verleerd.
Dekker: “Ze houden nog steeds van Bob Dylan, de Rolling Stones en overige rebelse muziek uit de jaren zestig, dan wel muziek die aan dat rebelse refereert. Ik heb soms de indruk dat de vrijgemaakte synode Bob Dylan ooit heiligverklaard heeft. Of, wat natuurlijk voor de hand liggender is, dat de liefde voor de rebelse muziek van Dylan, Jagger en consorten de enige puberale ventielzonde is die mogelijk was onder de drukkende werking van die synode.”
Ventielzonde? Bob Dylan rebels? Dylan heilig verklaard of op z'n minst gedoogd door de drukkende synode? Ik herken me hier niet in. Maar ik ben dan ook geen rebelse vijftiger. Dat Dylan door 'mijn' synode zou worden “heiligverklaard”, zou ik niet vreemd vinden. Misschien dat Dekker de 'gospelperiode' van Dylan heeft gemist. Het zou de socioloog sieren als hij zich verdiept in de teksten van Dylan. En dan ook, of misschien wel juist alle teksten van ná Shot Of Love.
Dekker schrijft verder in zijn column hoe zijn vrijgemaakte collega's hun afkeuring uitspreken over het kerkorgel in de kantine van de hogeschool. “Woorden die druipen van minachting voor het instrument en de zangcultuur die daarmee verwant is. Gespeend van het besef dat een kerkorgel een klassieke muzikale traditie present stelt die, ook als je er niet van houdt, respect verdient. De reflex van een generatie die zich ontworsteld heeft aan een juk. Een kleine kerkgeschiedenis op het balkon. 'The times, they are a-changin'', om het met Dylan te zeggen.”
Beste Wim H. Dekker, om Dylan te citeren: I used to care, but things háve changed!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten