Twintig jaar geleden verscheen de documentairefilm No Direction Home. Martin Scorsese zoomt in op de beginjaren van Bob Dylan. Een goede film, verkrijgbaar op een dubbel-dvd. Toen mevrouw Frits drie jaar geleden voor het eerst met me meeging naar een concert van Bob Dylan, heb ik haar deze dubbelaar laten zien. Haar conclusie: Dylan is niet een hele sympathieke man.
Daar kan mevrouw Frits wel gelijk in hebben. Maar ik volg de man dan ook niet om zijn karakter. Zijn muziek en zijn teksten zijn reden om de artiest te volgen. En dus ga ik komende herfst ook weer naar een optreden van Dylan op het oude contintent.
Vorig jaar waren we in Antwerpen, bij een concert van Dylan. Onderdeel van zijn wereldwijde Rough And Rowdy Ways-tournee, waar hij na corona mee is begonnen. Het is een soort afscheidstournee. Hij gaat de wereld over om de fans nog één keer iets mee te geven voor dit ondermaanse bestaan.
De titel van de film van Scorsese komt uit het lied Like A Rolling Stone. Het is in het Nederlands wat lastig te vertalen. Het gaat om de blik naar huis, in dit geval het gebrek aan die blik naar huis. Het gaat bij Dylan om die afwezigheid. Wat is thuis? Waar is dat huis? Bij Dylan is dat huis nergens. Zijn post- en bezoekadres mag dan wel te vinden zijn, maar eigenlijk is hij een rusteloze pelgrim.
Dat soort dingen.
Donderdag 16 oktober begint Dylan aan zijn Europese najaarstournee. Een week of vijf is hij te vinden in de Europese concertzalen. Daarbij doet hij twee keer de AFAS Live (de voormalige Heineken Music Hall) aan. Een tournee met meerdere concerten in dezelfde plaats.
Het is niet de richting naar huis. Daar gaat het om, denk ik. Hoewel, ik ben thuis als ik tussen mijn boeken ben. Misschien heeft Dylan dat ook wel. Als je je boeken bij je hebt, maakt het niet uit waar die bibliotheek zich bevindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten